32. Carta a Henning Mankell
por Nacho Mirás Fole
Escribirle de tú a tú a Henning Mankell me trae a la memoria una escena que presencié en Barcelona a principios de los años noventa. El entonces presidente de la Generalitat de Catalunya, Jordi Pujol, visitaba un centro gallego, una de esas embajadas de la diáspora en la que yo trataba de buscarme la vida como profesor de gaita.
Como toda asociación legal, aquel colectivo de emigrantes tenía su propia junta directiva. Y el tipo que la encabezaba, que creo que era taxista, no se anduvo con hostias: Fue cruzar la puerta Pujol con su séquito y el jefe de los gallegos emigrados le espetó: «Señor Pujol, ¡de presidente a presidente!» ¡Ole tus cojones!, me dije al escuchar a mi compatriota. Claro que enseguida pensé: También tiene razón; qué más dará el número de presididos, el asunto es presidir. Complejos, los justos. Así que, querido y admirado Henning Mankell, de presidente a presidente:
Ni yo conozco Suecia ni tú la empanada de mi madre, y a eso hay que ponerle remedio. Aunque tú vives de escribir lo que quieres y yo de hacer lo que puedo o lo que me dejan; aunque tú eres Dios y yo un humilde fontanero del periodismo, leo con agrado que has decidido hacer pública tu lucha contra el cáncer a través de una columna en el Göteborgs-Posten. Digo lo de «con agrado» porque eso nos une: yo llevo haciéndolo cuatro meses a través de este blog y te puedo asegurar que me ayuda mucho. A ti te ayudará también. Ojalá coincidiésemos escribiendo de las enfermedades ajenas y no de las propias, pero en el bombo de la vida una mano ha sacado tu número, el mío, el de mi amigo y admirado José Luis Alvite… Y el sorteo sigue. Aunque nos separan la tierra, el idioma, la edad y la cuenta corriente, el cáncer, el puto cáncer, Henning, nos junta en este viaje en el que no podemos hacernos los suecos.
Tú creías que tenías una hernia discal -deberías conocer a mi padre, que sufre más por las hernias fiscales que por las discales y por la pensión que por la tensión- y, de un día para otro, te ataron un lazo rosa. Lo mío tampoco fue tan diferente. Escribías ayer en el Göteborgs-Posten que la ansiedad que te provocan tus tumores «es muy profunda» aunque, a grandes rasgos, puedes mantenerla bajo control. Conozco bien esa sensación, que también es la mía. Y dices que quieres afrontar la narración de tu cáncer como una lucha «desde la perspectiva de la vida». En eso también somos iguales, desconocido sueco; desde la perspectiva de la muerte ya se encargan el enterrador y el señor de marrón que viene cada mes a cobrar el recibo del seguro de decesos. No me digas que también te gusta Abba.
Lo tuyo es grave, pero lo mío no es leve: ataque epiléptico por sorpresa; tumor cerebral; craneotomía pterional y tres placas de titanio; anatomía patológica con resultado de astrocitoma anaplásico en grado III; y ahora, desde hace ya más de una semana, radioterapia y quimioterapia a todo lo que aguante el animal. Los detalles están en los otros 31 textos de este blog, pero seguro que tienes más cosas que leer o que escribir. Te saco ventaja.
Cuando yo empecé a enseñar mis paños mayores aquí para poner en orden mis sentimientos y dolerme acompañado, como suelo decir, no me esperaba que conseguiría alistar semejante ejército para llevármelo a la guerra. Y si lo he hecho yo, que a tu lado soy un breve en una página par, qué no conseguirás tú. Como comparar a Xan das Bolas con Ingrid Bergman.
Hoy, Henning, cuando van ocho días de tratamiento, han empezado a flaquearme las rodillas y tengo menos apetito, pero confío en que sea una sensación pasajera. Hasta ahora no había ocurrido. A ti y a mí nos van a meter mucha física y mucha química en las entrañas y toda esa carga, como el estrés o la rabia, afectan por acumulación. Hoy he asistido a la octava sesión de radioterapia en la churrería radiactiva del Complexo Hospitalario Universtario de Santiago y, mientras me cocinaban el cerebro, una mano anónima borró el «Ignacio» de mi tarjeta de paciente oncológico y lo sustituyó por «Nacho», sabiendo que me hacía ilusión. No podía menos que agradecérselo al personal con una pedrea de Toblerones importados de Suiza por mi amigo Juan Capeáns. Bah, retazos de mi nueva vida como paciente oncológico.
Termino, que hoy estoy especialmente cansado y soy consciente de que tengo menos posibilidades de que me leas que de que los Reyes Magos me traigan un Scaléxtric. Si los dos salimos de esta, que vamos a salir, te propongo en todo caso un trato: tú regresas a Galicia y pruebas la empanada sobrenatural de mi madre. En la sobremesa te pondré al corriente de una cantidad de sucesos tal que convencerás a Wallander para que se mude a un piso en Fontiñas, junto a los juzgados de Santiago, donde se corta el bacalao de las tragedias españolas. Aquí, de un tiempo a esta parte, en la crónica negra somos los putos amos. Hasta conseguiré que mi compañero Xurxo Melchor te presente al juez Vázquez Taín, a cuya mesa van a parar los asuntos más gordos. Estoy seguro de que si nos invadieran los extraterrestres, el caso le tocaría también a Taín. En compensación -vale, serás Mankell, pero la empanada de Toñita no la vas a encontrar en Ikea-, yo vuelo a Suecia -corro con los gastos, faltaría más-, tú me guías por tus dominios y me dices cómo carallo tengo que hacer para que tu hijo Kurt Wallander deje de tener la cara de Kenneth Branagh. Es como cuando me hablan de El Lute, no dejo de ver a Imanol Arias. ¿Hay trato? Ánimo con lo tuyo amigo, ánimo con lo mío. Si el cáncer y los periódicos nos han unido, que sea por una buena causa. Venceremos nós, Henning, que en el otro mundo nunca saben qué hacer con los muertos de izquierdas. Lo sé por todos los difuntos de mi familia que siguen ocupando ilegalmente las ruinas del purgatorio. Un abrazo radiactivo.
Pues el sueco no sè como escribe pero tù, eres un genio.
Hurras para el personal de Radiología, què detallistas!. Esos detalles dicen mucho de su profesionalidad.
Y con una empanada de Toñita seguro que consigues fuerza para esas rodillas
Abrazo apretujadito
Con henning no casa lo de por delante y por atrás. En eso le ganas. Volverá el apetito seguro,seguro. besos
A mi me daban quimioterapia cada 21 días y cada vez la sensación era distinta.La acumulación solo suponía cansancio.Tranquilo.En tres días estarás mejor.Te acompañamos en el dolor pero lo haremos en el final feliz
Nadie dudamos de tu victoria, Nacho! Fuerzaaaaaaaaaaaaaaa!!!
Con la empanada de Toñita, te recuperas al momento. Que buena gente tenemos en la sanidad pública…y se la quieren cargar…aunque no lo conseguirán, igual que el cancer se ha equivocado contigo pensando que te podrá vencer.
Animo en tu lucha, te seguimos incondicionalmente.
Boh… ti es mellor ca o sueco este! Hoxe mesmo explicou por qué Ernesto Mallo no facebook. Apertas dende o verán austral. E seguimos contigo!!
¡¡ Bravo!! ¡¡Bravo!! no tengo palabras. Sigue así no pierdas el ánimo
¿Quién ha dicho que nadie te va a leer? Yo ya lo hago desde hace una semana que te descubrí. Me pareces un tio grande Nacho. Venga ese abrazo radiactivo.
Reblogged this on Raiola and commented:
Añade tus pensamientos aquí… (opcional)
Eres genial!
Hoy llegué muy tarde, la última quizás pero te busqué y te leí.
No te desharás de mi fácilmente 🙂
Comparto también tu abrazo radiactivo!!
Estoy admirada de tu valor. Yo pase por esa experiencia acompañando a un familiar y me rompía mil veces al día. Sigue así , el mundo es de los valientes , los cobardes nunca pasaran a la historia.
Has leído broma infinita de d f wallace? Si afirmativo estaría genial si incluyes una líneas diciendo lo q te parece. Rage Against the Machine !
Vaya, es lo que tiene vivir en otra parte del mundo. En cuanto leí la noticia de que Henning Mankell va a escribir también la crónica de su enfermedad, me vine a tu blog corriendo para darte la noticia. Ya veo que no hay forma de sorprender a un periodista de raza, en activo a pesar de la freiduría.
Que vuestras crónicas sean la voz de tantos enfermos, que vuestra fuerza se contagie a los miles de personas que luchan como pueden contra la enfermedad. Que la radiación de hoy te sea propicia. Y no menciono la empanada porque leer esto en Asia hace que me muera de envidia, aquí tenemos la pobre alternativa de las «samosas»… menos da unha pedra.
Comienzo mi día contigo, que no sé cómo voy a hacer para leer a Mankell en sueco: ya ves, todos tenemos nuestro público y muchos preferimos leerte a ti.
Cuando todos esto termine , celebraremos el día internacional da empanada de Toñita !! Fuerza Nacho… Apertas
Hola Nacho, hace 4 años coincidimos haciendo el parvo en una comida a ciegas (yo era la pelirroja), solo quería mandarte todo el animo del mundo y al igual que te han dicho otros, cuando te tomes las pastillas por la noche, aunque estés tu únicamente enfrente de ese armarito, piensa en todos los que están contigo, tanto física como cibernéticamente, no estas solo. A los gallegos a tozudos no nos ganan, asi que polo carallo te van a ganar. Un abrazo
Nacho, este blog te está sirviendo a ti de mucho, seguro, pero a mi…
No te conocía, soy una analfabeta periodística, lo siento, pero te descubrí gracias a este blog que me tiene totalmente enganchada. Estoy enganchada a tu positivismo, a tu energía, a tu fortaleza, a tu ironía…
Me das fuerza para seguir con mi lucha, no tengo ningún problema, al contrario, la vida me sonrie por ahora, e intento disfrutarla al máximo, pero todos tenemos algún objetivo que se nos resiste. Hace años que intento alcanzar el mío, y cuando ya estaba a punto de abandonar, apareces tu con tu blog, y me haces renovar el deseo de luchar. Gracias, gracias, gracias…por compartir tan generosamente tu vida con nosotros.
Me he emocionado cuando has contado el cambio de nombre en tu tarjeta, pero que gente más riquiña hay en esta Galicia nuestra.
Qué afortunados somos los que te seguimos, Nacho, que todos los días nos regalas una buena dosis de tu gran TALENTO. Un fuerte abrazo!
Nacho, te oí, te descubrí más bien, el otro día en La Ventana y pensé que merecía la pena echarle un vistazo a tu Blog. Ayer me puse al día con las entradas publicadas desde 2012 y desde hoy, lo primero que haré cada mañana al sentarme frente al PC seré asomarme al mundo Rabudo, para ver cómo estás. Cuéntame entre los que forman parte del ejército que te acompaña cada vez que acudes a la freiduría/churrería y te plantas delante del armarito de tu baño. Gracias.
He de manifestar que a lo largo de los años el diario en el que usted escribe me ha ido cargando de razones para no leerlo más que lo mínimo indispensable. Por cierto una de las razones fue prescindir del Excelentísimo señor y periodista D. José Luis Alvite.
Confieso que no lo seguía a usted y que si hoy he entrado en su comentario fue por la alusión al gran Henning Mankell.
Sin embargo, y sin saber cómo eran sus artículos, he de manifestarle que su «Carta…» me ha llegado directamente a las tripas (está muy sobrevalorado el corazón) y la primera impresión comenzó con la genial frase de mi admirado Alvite que la encabeza.
Permítame decirle que escribe usted, señor, de puta madre, y perdone por la grosería, aunque creo que entenderá que es un comentario admirativo desde las entrañas.
Me agrada profundamente haberlo descubierto, aunque lamento que sea en estas circunstancias, pero le exijo, eso sí, que se mantenga vivo y siga escribiendo, y selo exijo por puro egoísmo: no quiero y no puedo perderlos a Alvite y a usted.
Es más, creo que me asiste el apoyo de muchos compatriotas (compañeros de la patria de la vida) al exigirles a los dos que sigan peleando, nos los deben: No pueden haber irrumpido en nuestras vidas para luego irse de rositas como estrellas fugaces. Ni de coña.
Desde hoy tiene usted un nuevo y exigente lector y, si como parece, usted quiere que le llamen Nacho, permítame que utilice el Don delante, por puro respeto y admiración, aunque no se yo si estilísticamente queda muy bien Don Nacho.
Emocionada polas túas verbas e a túa forza, a pesares dos xeonllos doloridos. Unha aperta, Nacho. pd: os pequenos detalles son os que máis nos emocionan, non sí? Dígoo pola tenrura de poñerche o nome que tés 🙂
en el encabezado pone «escribe lo que te parezca» y me pregunto «¿qué me parece…?»
…la cara verdaderamente amarga de la vida
solo se me ocurre escribir: gracias, ánimo y yo también buscaré cada día a rabudo.com
un abrazo para ti y para todos los que te leen
me he enterado hoy en la voz de que escribes este blog. aunque el origen sea una mala lotería que te ha tocado, me alegra saber que puedo seguir tu evolución (que va a ser buena porque si!). esta enfermedad me une a ti, al igual que tantísima gente. también nos une una amiga, cova, por la cual sabia de ti. a partir de hoy me he convertido en una de tus fieles seguidoras. con cariño, mucho ánimo para aguantar tus tratamientos
La alimentación es fundamental para estar fuerte frente a los tratamientos, háblalo con tu oncólogo para que receten batidos nutricionales. Son una maravilla, y te ponen fuerte enseguida. Te lo dice una veterana de esta guerra, diagnosticada con 24 años y ahora tengo 43. He tenido muchas recaídas y tratamientos, por los que me salieron otros 2 tipos de cáncer. Ya sabes «daños colaterales». Ami también me radiarán dentro de unas semanas. Mucho animo! A veces no se ve las luz al final del tunel pero habrá un momento en que la veras! Un abrazo enorme para ti y tu familia.
Verdaderamente admirable
Casiano: estás perdido!! Cun arrendador coma o teu, o contrato rescíndeseche fixo. E ollo: vas ter que pagar a fechoría con custas!!
Asdo. combatente emocional número 2.882.
Nacho, yo creo que aplicando la teoría esa de los seis grados de separación seguro que conoces a alguien que conoce a otra persona y esta a otra, que conoce a su vez a otro que sabe de otro que es colega de Mankell, por lo que es muy probable que te lea y acabes viajando tú por Suecia con él y él comiendo la empanada de tu madre. Por cierto, me ha hecho mucha gracia porque la mía también se llama Toñita y la empanada es uno de sus platos estrella. Será cosa de Antonias. Siempre te he admirado como periodista, pero ahora te respeto incluso más. Un gran beso. Sigue peleando.
» de presidente a presidente», pues claro que sí! ahora sí que tenéis cosas en común.
Que gusto leerte, gracias!
Mucha fuerza y un beso.
A ver si con suerte , el detective de Menkel = Kurt Wallander descubre pronto como matar al cangrejo y os podéis conocer. Seguro que la empanada de tu madre esta mejor que el salmón sueco…. Disfruta!!
Hoy, no escribo para ti. Escribo para toñita, bravo has educado un niño fuerte y peleón , irónico atemperado de dulzura gallega, sí haces la mitad de bien las empanadas de como has educado al niño, seguro que comerlas es un placer prohibido. ! Viva, toñita!
De presidente a presidente te deseo lo mejor,te deseo salud!
Todo mi cariño y fuerza desde Londres!
Mankell es mucho más que Wallander, que ya es mucho. A mí me enganchó años ha y he releído cada uno de los episodios. Más que de «presidente a presidente»… de hombre a hombre no hay nada. O de mujer a.
Alvite me cautivó hasta que me empaché de sus retruécanos a los que terminas cogiéndole el puntito.
Lo que de verdad vale es gallearle a la enfermedad sin bajar la guardia ni un momento. Aprieta fuerte el protector de la mandíbula y acorrálala en su rincón. Tú puedes. Y sabes. Y quieres.
Abrazo.
Me estás salvando la vida…
Que bien escribe mi hermano.
neste proceso no que estás é moi importante o ánimo e a confianza, e ser rabudo e peleón. Pero tamén é importante esa empanada. Cando eu iba pasar por ese proceso díxome un meu amigo que xa levaba dous:»por riba de todo, come, come moi ben», e eu fíxenlle caso e comia un boi polo rabo se mo poñían diante, ainda que non me sabía a nada e todo sabía igual. Coidate e come esas empanadas, meu, e disfrutaas cos teus.
Ojala fuera yo ese escritor sueco o Nacho Miras para saber escribir de forma mas bonita y emocionante este mensaje al personal del CHUS.
Sois los mejores del mundo !!!!
A raíz de tu participación en ‘La ventana’ con Carles Francino he llegado a tu blog. De momento, solo he leído las tres primeras entradas del asunto pero ya he pillado todos los artículos/pensamientos y me los he llevado (con tu permiso) a un Word para poder leerlos sin tener que ir arriba y abajo.
Encomiable tu actitud frente al cabrón, la suscribiría de pe a pa. Dale fuerte y no decaigas.
Enganchada a tus relatos cómo tú a la vida.
Siento un regusto raro, una especie de remordimiento por disfrutar leyendo tu columna, y esta es una pequeña gran joya. Me pasó otras veces, pero hoy lo he identificado. Como un pecado por disfrutar con la literatura generada por una cabronada como la tuya. Pero me he dado cuenta de que no es así, no debe serlo. Lo que tú quieres es que disfrutemos. Y lo logras. Un abrazísimo, compañerio
Te paso una dirección de correo por si te interesa:. es la del Götebors-Posten. De todos modos me he tomado la libertad de copiar tu post y el link del blog y enviárselo para que no se hagan los suecos.
72010@gp.se
Si les mandas una empanada seguro que lo entenderán mejor.
Si puedes y estas animado, pásame una dirección de correo por twitter, me gustaría enviarte algunas cosas.
A los comentaristas decirles, que son ustedes formidables, habría respondido uno a uno, pero tengo el día vago.
Vuelvo a enviarte el menú del otro día, por si te vuelve el apetito, o te apetece algo ligero. Puedes ver que en todos los platos está la lucha contra el cancer. No podemos permitir que se vaya de rositas, jodiendo a diestro y siniestro.
buffet libre,
1º http://youtu.be/PCMJosDYdL0
2º http://youtu.be/enGnYxucKSk
Postre:http://youtu.be/8-SWe2KcHEY
No te olvides del bicarbonato.
Un abrazo.
.
Pues dos horas y cuarenta minutos después, he acabado con los relatos.
Cabrito, me duele la mandíbula de reírme; sigue así.
Eres todo un personaje, me encantaría probar la empanada de Toñita, aunque mi glucómetro se vaya al «cielo». Creo que esa madre y la empanada te han hecho un tipo formidable (claro, además de tus experiencia). Vamos! Adelante
Si se produce ese encuentro entre Mankell y tú, por favor, que tenga una parte pública a la que podamos asistir!!! Me apunto la primera!!! Ya es difícil conocer a gente interesante… y más ver a 2 personas interesantes juntas!!! así que no me lo quiero perder!!