138. Qué tragedia tan bonita
por Nacho Mirás Fole
Tengo muchas esperanzas puestas en que mañana, a primera hora, una pequeña intervención para drenar el líquido que se me ha acumulado en la parte derecha del cráneo, y que me da un aspecto apaquirrinado que vaya por Dios, me devuelva una parte de mi apariencia primigenia; ahora soy una mezcla de Mister Potato, Kiko Rivera, Calamardo y un pez martillo. Y vale, que tampoco aspiro a miss universo con semejantes pespuntes, pero tiene que haber un término medio entre lo que era y lo que soy.
Qué días malos he pasado, muchachos. Al cansancio, el tratamiento, la operación, la cortisona y demás mierdas que el campo no produce se sumó un virus gástrico que me dio la vuelta a las entrañas. Un protocolo astringente -qué manjar la merlucita del pincho cocida- y la visita a domicilio de mi médico, el doctor Blanco Corbal -que me receta más lecturas que pastillas y da apretones de manos que te cargan el móvil- me han devuelto la dignidad que uno siempre pierde cuando se va por la pata. Perdón por lo escatológico, pero es que las tripas nos igualan. Siempre he encontrado muy reconfortante eso de que caga el rey, caga el papa, de cagar nadie se escapa….
Formaba parte de lo previsible que un inmunodeprimido como yo acabase en manos de los infraseres, como así ha sido. Pero de nuevo les hemos ganado, doc. Que se joda la bichería.
Ayer a estas horas no podía ni pestañear. Así que comprenderéis que contestar whatsapps con el dedo gordo se me presente como una misión imposible a ciertas horas, por eso desaparezco, auque siga de cuerpo presente en el más acá. Pero no olvidéis el dato tranquilizador cuando os asalte la duda: la esquela me entra en el convenio de la empresa, así que por esa parte podéis estar tranquilos. No news, good news.
Agradezco todo el interés y confieso que me ha emocionado especialmente una iniciativa que han puesto en marcha un montón de niños vigueses nacidos en 1971 con los que compartí la Educación General Básica hasta 1985 en el Colegio Público Lope de Vega. La nostalgia y las redes sociales, caldo de cultivo de las kedadas, me han usado en cierto modo de excusa para que nos volvamos a ver después de tanto tiempo. Lo que me emociona es que la iniciativa parte no de los adultos que somos, sino de los niños que fuimos. La vida nos llevó por caminos diferentes, pero seguro que hay una base sólida para que alguien a quien no ves desde hace treinta años quiera subirse a un avión para abrazarte. Bueno, por si te mueres… también. Pero las razones son poderosas.
Desde luego, hay que ver qué tragedias tan bonitas me ocurren. Mañana tenía prevista una firma de libros en El Corte Inglés de Vigo, pero por si acaso no me esperéis levantados. El libro lo venden igual, eh… Mantengo que este es el mejor peor momento de mi vida gracias a esa red con la que amortiguáis mi caída libre a las catacumbas de la existencia misma. Os voy a prometer que las Navidades del 2015 conjugaremos todo esto en pasado, porque con este revival no contaba nadie. Os voy a dedicar una de esas canciones que me levantan la paletilla. Vivo enganchado a Son Galicia Radio, una iniciativa de música folk y/o gallega de la Radio Autonómica Galega que me tiene poseído. Como dice Treixadura: se chove, deixa chover, se orballa deixa orballar. Mañana más.
Se chove – Treixadura from Casa de Tolos on Vimeo.
Número a número,te sigo en tu mejor peor momento. Número a número, ya van 138 números. A seguir sumando, de eso se trata.
Querémoste de corpo presente, aínda que sexa de palabras ausentes. Seguro que mañá sae todo ben e mellóranche o perfil 😉 Un bico grande coma este mundo tan inxusto. Laura
¡Como nos alegramos de leerte!. Muchos bicos e deixa orballare. Se chove que chova….ya sacaremos el paraguas….todos los días que haga falta….
Espero que saia todo ben¡ Alegrome ben,que sigas dandolle a música¡
E unha excelente mediciña¡
Beijinhos,
Ana.
Grande. Fuerza y besos
Pocas o ninguna palabra que añadir, sólo aceptar como propias esas sensaciones que por desaconsejadas ni dios las desea. Como sé que es sentir dolor, del agudo, del constante y que sólo se reconforta quien con humor lo digiere. Nada me queda por decir que no se siente. Adelante
Un texto claro, preciso y como siempre fantástico; lleno de realismo y crudeza.
No pierda el humor pues es arte como esa lluvia menuda que hay en VIgo, la poalla que lava el ambiente, lava todo y Lavadores.
Breves saludos :|´
¡Etapa dura! Gracias por recordarnos a Treixadura con esta canción y con todo su significado que te animará sin duda. Por aquí por los madriles se agradece escucharlos.
Un bico,
Lola
Nacho, vivo en Santiago, sígote desde o principio, formas parte da nosa familia. Si me deixas prepároche un mexunxe con aloe, mel, e licor. E bo para as defensas, hai resultados extraordinarios no meu entorno, non ten contraindicscións. Mándoche páxina
cancer.vg/es/receta-aloe-vera-sabila, podes consultar. Eu teño a mellor mel, boa aloe e moi bo licor. Un abrazo
«…hay que ver que tragedias tan bonitas me ocurren…» Xenial, Nacho,ti es xenial !!!. Coa túa especial sensibilidade «cargas as baterías do noso móbil mental»…Graciñas por tí: sabes,coma ninguén,afrontar a adversidade misturando doses de bo humor,sentimentos que emocionan e a música…bendita música!!. Encántame Treixadura.En directo séntese ben o que é a Vida. Saúde!!. Unha aperta
¡Enhorabuena Nacho! Veo que estas remontando.Saliendo del pozo triste en que habías caído
Bicos Nacho e ánimo moito ánimo!!!
Hola Nacho. No cambies nunca, eres grande, te admiro porque nos ayudas a enfrentarnos a la enfermedad con un par. Fuerza Nacho y salud muchisima salud. Te mando un montón de energía positiva. Bicos ferrolanos
Que no decaiga el animo, se que es muy difícil mantenerse siempre arriba pero de eso depende la calidad de vida. Suerte con el drenaje, y haber si te mejoras.
Solamente decirche gracias e mandarche un inmenso abrazo
¡Pero qué bien escribes, Nacho! ¡Y qué fantástico sentido del humor! ¡Eres mi ídolo!
Mucho ánimo y mucha fuerza, que ya se atisba la salida a este túnel.
Aquí en Compostela xa deixamos chover e orballar. Qué remedio nos queda!
Pois iso, por moito que chova e vente……..aquí seguiremos.
Moito ánimo e moitos bicos
Moito animo Rabudo ,xa sei que o tempo non acompaña, pero pa eso estamos nos,pa abrigarte e acompañarte nestas tardes frias e tristeiras.Cando te sintas mal acordate que algun de nos ,esta contigo,e somos moitos.Unha aperta.
Hoy, día 12 de diciembre, hace un año que te operaron la primera vez y es mi cumpleaños… Llama a Javier y nos tomamos un café o lo que te apetezca y así hablamos y decimos lo que nos apetezca porque esto es muy moderno y muy guay, pero donde esta la calidez de mirarnos a los ojos, darnos un abrazo y reírnos juntos no hay dinero que lo pague.
Lo estoy deseando así que, si lees los comentarios, hazme caso y llama a Javier, que soy de Vigo y se donde está la Salgueira. Ja,ja,ja
Contigo na distancia, Nacho. Querèmoste !
Que oportuno lerte neste instante. Fai un rato ía pensando nunha profesora que tiven na secundaria, que tanto me axudou na miña formación… e no contenta que estaría de atopala, sen máis, un día, nalgún lugar do mundo, e darlle unha aperta.
A verdade é que non fai moito que te sigo, pero estou contenta de facelo. Mándoche unha aperta con moito cariño, cariño rabudo.
Tío, eres la hostia!!! Dile de mi parte a ese puto alien que te sacaron del cerebro QUE TODOS LO ODIAMOS A MUERTE y que puesto que tan listo es, y no lo dudo porque floreció en cráneo privilegiado, que sepa que toca irse porque, sin ti, no tiene futuro.
Qué bueno!!!…Leyendo tu texto….una enorme sonrisa ha invadido mi cara..!!Yo nací en el 71….acabé la EGB en el 85..y mi colegio era el Lope de Vega…pero de Parla (Madrid)….!!Así que desde aqui…hermanada de año de nacimiento, de fin de EGB y de nombre de colegio…te reenvío el buen rollo que nos transmites tú….a pesar de las adversidades !!!!!…Que tengas dulces sueños..!!!!…y como en EGB…estudiaba Francés…me despido asi…Bonne nuit mon cheri..!!!. 🙂
Nieves
Me sumo a todas estas personas encantadas de volver a leerte.Mucho animo q estoy segura de que lo conseguiras. Eres una persona admirable. Un besazo y hasta el próximo artIculo.
E que me colle moi a desmán, senón cambeabame de Médico. Con Vos. Gigaabrazo.
Ya se te echaba de menos. Has vuelto a resurgir con nuevas fuerzas ¡me alegro y te deseo una rápida recuperación!
Hola Nacho. Estas Navidades le pido a Santa Claus, Olentzero, a los Reyes Magos o a quien quiera que haya que pedirle que te dejen tranquilo todos esos malestares que sientes y ese maldito astrocinoma, que se vayan de una p… vez, que te dejen tranquilo y disfrutar estas fiestas con tu familia.
Lo deseo de todo corazón.
Estamos contigo.
Un abrazo y un beso muy grande,
Un abrazo muy fuerte
Espero que te encuentres mejor, después de que te hayan hecho el drenaje, y puedas disfrutar las Navidades con los tuyos como te mereces
Confío en que a dia de hoy te hayan hecho ya el drenaje , hayas dejado el parecido con Paquirrín, (¡que horror!), y te hayas reencontrado con la imagen de Nacho Mirás.
¡Forza Nacho!
¡¡Qué coraje da esos días perdidos por culpa de la bicheria!!
No pierdas ese ánimo y SUERTE
GRACIAS por estar ahí.