155. 27 de enero. Efectos secundarios y prueba de vida
por Nacho Mirás Fole
Se van incorporando tantos efectos secundarios al catálogo que, a este paso, tendré que pasar lista por las mañanas, no sea que se me quede alguno o se me solapen varios. Ahora son las hemorragias nasales, que me asaltan en plena noche, sin aviso previo y a chorro. Enseguida se pasan, pero la sangre es escandalosa y nada agradable al sabor para alguien que, como yo, tiene especialmente despiertos los sentidos del gusto y el olfato. Nunca me ha gustado la morcilla.
Las migrañas que van y vienen, el ardor de estómago… Ya digo: todo un festival de la interacción farmacológica que me somete y me recuerda las 24 horas del día que tengo lo que tengo, no vaya a ser que me olvide.
Voy controlando la tensión, que anda como la prima de riesgo a causa de la quimioterapia, con las contramedidas recetadas. Y tengo la vista puesta en el viernes 30 de enero porque, una vez más, me ha convocado la unidad de vigilancia médica de la Seguridad Social por carta certificada para evaluar mi estado y ver qué pasa con mi situación laboral; qué pasa conmigo. ¿Usted qué??? Para enviarme la vida laboral que les solicité no han tenido tiempo, no. Es asqueroso que sobre alguien que tiene una enfermedad larga y grave, sobre un paciente oncológico, planee constantemente el fantasma de la sospecha. ¡Ya está bien!
¡No, no se ha obrado el milagro, señores inspectores! Sigo enfermo, más que antes si cabe. De nuevo me exigen documentación que lo demuestre. Es demencial. Asistiré puntual a la cita esta vez, salvo náusea o diarrea que lo impidan, pero no garantizo ser el paciente mansito que esperan, que ya son demasiadas llamadas a capítulo para alguien que vive con un cáncer de cerebro que viene y que va desde octubre del del 2013. Pero el protocolo manda y si no te gusta, básicamente, te jodes. Ya que tienen la sartén por el mango, por lo menos no me mareen demasiado los huevos.
Es usted un número más. No me canso de decir que este sistema, lejos de amparar al enfermo, le mete el dedo donde más incordia y le complica lo poco que le pueda quedar de aliento. Así lo siento; así lo escribo; así lo ataco. Vaya mi voto para aquella fuerza política que haga suyo el principio de que, por encima del sistema, están las personas. ¿Nadie se atreve?
El día 4 volveré a la máquina de las infusiones citotóxicas. Ojalá me despertase un día de esta pesadilla en la que se ha convertido mi vida y la de los que no solo me valoran como un número negativo de la Seguridad Social. Qué importante es darse cuenta de que ninguno somos inmunes, de que no siempre lo malo le pasa a los demás. De que tenemos fecha de consumo preferente. Estas memorias sanitarias están basadas en inevitables hechos reales de los que nadie está libre, de ahí su valor.
Cierro, de momento, cansado como si me hubieran dado una paliza, el parte de novedades de este 27 de enero de 2015. Estoy más cabreado que desanimado, y eso no puede ser malo porque, ya escribió Pessoa, que quien tiene alma no tiene calma. De paciencia voy escaso.
Ánimo Nacho.A por ellos que son pocos y cobardes. Cuidate.Me encanta saber de ti. Besazos desde Ourense. Sonia.
…queixámonos moito, pero logo nas furnas mais do mesmo, unha aperta Nacho.
Un abrazo moi forte.
De nuevo más arrumacos.
Rabudo: o día 30 non te poñas moi rabudo porque é o día da paz e temos que celebralo, aínda que só sexa unha vez no ano. Para recordar ao apóstolo da non violencia e por ti, que te mereces grandes doses de tranquilidade para afrontar tanta trangallada de danos colaterais. Seguimos na loita, pero con armas de paz.
Grande .fuerza te queremos NACHO muchos muchos besos
Ola Nacho! Acabo de leer a túa crónica…non podo conter a emoción…Sinto unha fonda tristura ,indignación e impotencia…Sabes que che digo? : eu non sería capaz de traballar como funcionaria, fixa ou contratada,para esa burrocracia tan deshumanizada…! Non!. Buscaría un traballo menos cómodo,pero máis digno e acorde coa miña conciencia.
Admiro a túa capacidade revindicativa e a fortaleza con que afrontas «el mejor peor momento»na loita por normalizar a túa vida.
Segue a ser rabudo mais non perdas serenidade!. Unha aperta e SAÚDE!
Cabréate que nosotros también nos cabreamos contigo.
En cuanto a que alguien se atreva a poner a las personas por delante de los números, tal vez nosotros tengamos la llave de eso.
Un abrazo y un besín que no curan pero acompañan.
Siempre digo que la rabia nos hace avanzar pero, cuidado Nacho, no malgastes tus esfuerzos con quienes no se los merecen, necesitas todas tus energías para tu curación. Me encanta saber que sigues peleando duro, un saludo, te admiro mucho
Gustoume verte, coa mirada ben áxil, na presentación do antroido en Santiago. Dubidei á hora de saudarte, pero a timidez pudo máis.
Tienes todo el derecho a ponerte «rabudo». No merecen que gastes tus energías. Respira profundo que ya falta menos para la primavera (hoy luce un sol precioso en OU). Un abrazo
Te podía decir como los psicólogos clínicos: «entiendo lo que te pasa…». ¡Claro que lo entiendo¡, pero me cabrea así que si se te revuelven las tripas, no te cortes y échales la pastilla encima, que es lo que se merecen. Un abrazo.
Me uno a tu cabreo, sigue peleando…….ánimo, que los efectos secundarios no afecten a tu voz y a las ganas de seguir escribiendo, un abrazo
Te mando mucho ánimo, Nacho. El otro día estuve en la comida del Diego Bernal y me di cuenta del tremendo cariño que desprenden por ti todos los compañeros de prensa. No hemos coincidido en muchas ocasiones, pero llevo años leyendo lo que escribes y tenemos amigos en común que son grandísimas personas. Por eso te sigo y pienso muchas veces en ti para enviarte toda la fuerza del mundo. Un abrazo, compañero
Y todavía nos dicen que las Instituciones son para la gente,el pueblo…si no es porque sé en el país que vivo,diría que lo que cuentas Nacho,es poco probable.
No se puede explicar mejor !!! Gracias por tener ganas de compartir con nosotros ( algunos con familiares con el
Mismo problema que tu )para poder entender mas a los que están en casa
Sólo hay que dejar pasar los días.Casiano se irá.No podrá contigo
Este blog debería de servir de proba a distancia…non hai quen poida escribir coma ti e o que contas tampouco penso que se poida escribir se, por desgracia, non se vive..,,ahí vai todo o ánimo que che poida mandar deste lado do teclado
No es una pocima mágica pero a mi el estomago se me arreglaba con zumo de medio limón vertido en un yogurt natural si lo quiere endulzar un poco de leche condensada, todo bien batido me quitaba la vomitera y si no vomitaba tampoco sangraba por la nariz. Sólo es algo que a mí me iba bien nada prescrito por ningún médico y naturista….
Yo como soy » ama de casa «(mis labores) je.je parada,no he pasado por la parte tan desagradable que te están haciendo pasar de tanto justificar con papeles que estás pasando por el peor mejor momento de tu vida.
GRACIAS por compartir tus malos ratos con nosotros. Espero que pronto puedas recordarlo como un mal sueño. En esa etapa ya me encuentro yo.
Xá está ben de borreguismo. Nacho, Tí mesmo, o que che pida o corpo (e a cachola). Mecajonosputoscasianosdemerdaetodolosdanoscolaterales!!!!!
Coidate!!
Animo Nacho, se por experiencia por lo que estas pasando, mi mujer ya ha tenido dos y los ha superado, aunque siemprequeda alguna secuela que te merma la capacidad para trabajar y la SS, te considera apta para trabajar y al final terminas por solicitar un abogado que te ayude a resolver la situacion.. y en eso estamos.Te comprendo perfectamente, insisto animo y mucha fuerza que cuando acaben de meterte esos «chutes», em pezaras a sentirte mejor.
Sigue la misma historia, no a cambiado nada y parece que no interesa tocar la burrocracia que los políticos de turno pueden corregir.
Que no decaiga el animo y sigue la lucha.
Cabreada con vos y posteando esta entrada de tu memoria sanitaria rogando difusión por todos los métodos que tengo a mi disposición para contarlo a los 4 vientos. Abrazo grande y a «hacer lío» fuerte, (desde Bs. As. también)
Un gran abrazo, y no dudes en que un día despertarás de la pesadilla…
Que burros son eses buròcratas, Nacho, que non disfrutaràn nunca das mimosas que xa andan por aquì !
Carraxe sempre, dosifica ti, pero usa esa arma se a necesitas.Querèmoste !
PD: non me digas que es da parroquia dos odiadores de mimosas!
As persoas por riba do sistema, tema central da actualidade politica tamen aplicable a otros campos. Sempre se escoitaran voces mesquiñamente prudentes decindo qu as cousas sempre seran como son e que hai que subordinarse a outros intereses. Polo carallo, non hai como upn bo cabreo catartico para poñer as cousas no seu sitio, e estou certo que ti saberas facelo. Que a sorte te conceda orono unha quita de efectos secundarios e burocracia. Apertas.
Sigue peleando!! Eu hoxe vou modo Txumari Alfaro. Así que ahí vai a miña recomendación para resistir as migrañas. Por experimentación propia, ademáis da medicación: en lugar de toallas molladas, unha compresa frío-calor de plastico desas recheas de gel porque se mantén máis tempo fría, (eu teño 2 e volvo ó conxelador a que se quenta, para volver a tela fría en breve). Sempre as envolvo nun pano fino para que non sea demasiado frío. E nos pés, a bolsa de auga quente. Bikos, aperta e rendirse nunca!!!
Hola Nacho , me encanta saber que estás mejor . Ha pasado el tiempo y la verdad es que me encuentro en una situación un tanto agobiante puesto que en poco tiempo me empujarán a trabajar sabiendo que con un cancer del que sí,,, me estoy curando pero que en el tiempo que llevo de baja en el momento que me pongo hacer algo y me canso lo que hago es descansar supongo que en el trabajo no me dirán descansa un poco y tomate un café. Leerte me ayuda porque me siento identifucada con tantas cosas,,, sé que estás mejor por tu padre puesto que pasó por casa y mi hermano le preguntó,, nosé si te acuerdas de nosotros pero Dolores Rodriguez Eguren es mi prima , yo soy la hija de Dorinda y de Suso,,, soy la pequeña de 40 años jjjj . Continua luchando Nacho que todo estará debajo de nuestros pies mientras tanto , GRACIAS POR HACER QUE NO ME RINDA NUNCA