174. De vez en cuando la vida
por Nacho Mirás Fole
Viviré el resto de los días que me queden pendiente de cosas como la resonancia magnética; el recuento de linfocitos; de no estar nunca demasiado lejos de una caja de sulfato de morfina… Te vas acostumbrando pero si, como mañana, tienes cita con el submarinista que va a hacer snorkel en tu sesera, el pulso se altera y ya pasas el resto de las vísperas acojonado: El Cousteau de la resonancia, el obrero del Magnetom, no te adelantará nada así se cruce en tus adentros con un arrecife de coliflores. Lo malo o lo bueno saldrá a relucir mañana, pero tu catamarán no tiene el fondo transparente; tú solo eres el decorado, la pecera.
Llego cansado y frustrado de una escapada que tenía que habernos situado en los cincuenta años de antología desordenada de Joan Manuel Serrat en Zaragoza. Nos quedamos a las puertas, en Pamplona, con unas entradas que costaron un pastizal en los bolsillos y la cara de idiota que se les pone a los que preparan un golpe con meses de antelación y pinchan el día del asalto. Una afonía frustró el concierto de lo que mi hija llamaría mi «autocantante» favorito. ¿No será cantautor, Ane? ¡A mí me gusta «autocantante». Para completarla, conmigo se cebó una otitis media que requiere tratamiento antibiótico, por si no era ya bastante el gasto farmacéutico.
Improvisamos sobre la marcha y acabamos la noche del viernes escuchando de nuevo en Pamplona el proyecto de Kepa Junkera y Sorginak. Me lo sé de memoria, pero Kepa nunca aburre. Cuando me abrazó al terminar el recital, casi me olvidé del pinchazo de Serrat y del terrible viaje en coche entre Santiago y Pamplona, de las cinco vomitonas, de la morfina… de todo eso. Doy mal copiloto en general, pero enfermo soy lo peor. Confío, de todos modos, en recuperar la cuenta pendiente con Joan Manuel, cuya banda sonora permanece intacta en mi cabeza a pesar de los años y las craneotomías. De todos modos, el concierto inmediato es el de mañana a primera hora en el Magnetom del hospital de Conxo. Suerte en la inmersión, comandantes. Yo ya me espero chupando un palo sentado sobre una calabaza. De vez en cuando la vida…
Mucha suerte y mucho ànimo Nacho
Verás y fisfrutarás a Serrat, ya lo veras
Ya sabes:hoy puede ser un gran día, plantéatelo así…… Ya, ya, lo sé…..pero así tiene que ser, guapo!!
Ánimo, amigo, unha aperta.
Mañana estamos todos contigo en el Magnetom. Alli no va a caber un alfiler. No viajas solo. Toda la buena suerte del mundo, compañeiro. Respira e intenta descansar.
Un abrazo.
Mucho ánimo y un abrazo
Suerte compañero
¡Eres un encanto!
Animo.Un abrazo
Moita forza, Rabudiño. No Surrender, que diría o Bruce
Que Joan Manuel Serrat te vaya a cantar a tu casa. Vamos que sí!!!! Vamos todos a pedírselo. Yo ya pongo manos a la obra. Te abrazo fuerte y si en tu pecera queda lugar para recordar a alguien que te aprecia y te desea lo mejor, acordate de Buenos Aires, que por acá nos estaremos acordando de vos mañana. Abrazo grande, de oso agarimoso.
Fuerza, amigo. Un abrazo
Estaremos todos contigo.!! Moitisima sorte,Nacho.
Beijinhos.
Ana
Algún día terán que chegar as boas novas…! Moito ánimo, e moita sorte. Unha aperta. Laura.
A estas horas supongo que ya habrás pasado por el Magnetom y haber si todo sale normal, sin sorpresas negativas.
Suerte y animo.
Mientras, de camino, hay espacio suficiente para ir haciendo boca con las letras y tragar tranquilamente los espacios musicales entre ellas; lo malo son esas pérdidas auditivas o casi. Un dolor inadecuado.
La música es quien libera y lo aleja en el tiempo transcurriendo o mitigando la espera y algunas que otra circunstancia.
Y ese barrio compostelano qué familiar se me hace por lo relacionado con los nuestros, por todo.
Saúdos d:]´
Hoy seguro que la vida te invita a tomarte un café con ella…..irá bien campeón.
Suerte y un abrazo
Voy en unos días a mi tercera operación de neurocirugía no sin antes pasar por el magneton para comprobar que el enemigo sigue dentro, no vayan a abrir y se haya dado el piro. Suerte con lo tuyo hermano!!!!
«De vez en cuando la vida…se despista» Nachiño, permíteme mesturar a Serrat con Dani Martín para obter como resultado o título da canción que nos toca escoitar aos que estamos marcados pola enfermidade. Pero nós loitamos un día e outro día para que a vida saia do despiste e volva ao rego. E non, non, non nos renderemos… E inventaremos as cancións que fagan falla para poder seguir adiante. Ata que o corpo nos aguante.
Espero todo te haya ido bien. No te enfades con Serrat, seguro que si se entera cuando se recupere te hace un concierto especial , sólo para tus oídos. GRACIAS
Moita luz , Nacho !
Nachiño……Bicos!!!
No te imaginas la alegría que me da ver una nueva entrada en tu blog. Mucho ánimo que de esta vas a salir.
Fuerza Nacho. Que todo salga bien. Aquí seguimos pensando en ti y enviandote energía positiva. Bicos ferrolanos.
Suerte. Fuerza. Ánimo. Valor.