135. Administrándome y muy justito
por Nacho Mirás Fole
Sigo muy cansado, pendiente de que el ajuste de la cortisona -que toca hoy- me ayude a resucitar algo. Al menos, la pasada fue la primera noche que experimenté algo parecido al descanso reparador. Ayer hizo justo una semana que me operaron -sí, señores de la burrocracia y las putuas, segunda craneotomía en un año para extirpar la recidiva de un tumor cerebral de grado III-. Ya sé que todo es normal, me conozco las explicaciones… pero que estoy como estoy es un hecho. No entiendo a los que me preguntan cómo estoy por teléfono o mensaje, les digo que no muy bien y te espetan: «¡Es normal, es te acaban de operar!»¡ Ya, pues no preguntes, que la teoría ya la sé! ¿o quieres que te mienta?
Voy a hacer otra intentona en la calle, al aire, a lo loco, que no soy yo flor de estufa.
Supongo que en cuanto me retiren las veintiséis grapas que me cierran el lado derecho del cráneo me sentiré reconfortado. El jueves me las veré en el hospital de día con el dispositivo que se pone en marcha a partir de ahora, cuando todavía no me había dado tiempo ni de recuperarme de un año en la primera línea de la oncología médica. Supongo que para ese momento ya estarán los burrócratas reclamándome más informes y metiéndome dedos en cualquier orificio perforable. Les juro que les mando las grapas en un bote de cristal o se las escupo en la puerta. Creo que aún guardo la sonda con la que me salí del quirófano ¿quieren una muestra?
Gracias de corazón a los que os interesáis, a los que preferís no molestar… a todos los que estáis, que sois muchos más que los que pasan. Necesito ahora aire y espacio, libertad, así que iré informando a ráfagas y según tenga ánimos. Básicamente, quiero dedicarme a hacer solo que me apetece, lo que me dé la gana, que la Navidad parece una cosa tan lejana en mi situación… Benditos iconos que me ayudan a comunicarme. Para un fulano en mi estado, una frase, unas líneas o un paseo son un esfuerzo sobrehumano. No soy borde y, en todo caso, si lo soy estoy en todo mi derecho, que el cáncer es mío y lo gestiono yo. Trato de administrar mis propias prioridades y ya.
Si podéis elegir, pedid salud, que mucho se echa de menos cuando falta. Solo les pido disculpas a los que me sufren más de lo habitual por razón de sangre y cercanía, pero solo a ellos.
Besucos, como decimos en Asturias, espacio, fuerza y sinceridad contigo y tu entorno…. al resto que les den, que nos den. Hasta el 136!!!
Me sigue resultando complicado encontrar palabras para realizar un comentario después de leerte. Simplemente decirte que estas navidades pediré salud para mí, para los míos y para ti, expresamente para ti.
Te envío mucho ánimo. Solo decirte que me sigues pareciendo un crack.
Un abrazo.
Escribas o no escribas lo unico que importa es que te mejores, los que te seguimos del otro lado sabemos esperar y desearte lo mejor. Abrazos y salud
Gracias Gracias NACHO besos para ti y tu familia te queremos
El otro día paseando por Vigo me sorprendí parada ante una papelera rota pensando en ir a los chinos a comprar un tornillo y de repente me acordé que en cualquier momento podrían desembarcar los GEOS… Créeme Mirás que antes estas cosas no me pasaban, son las «malas influencias». Un abrazo
No suelo hacer comentarios por pensar siempre que no sabria expresar lo que deseo decir, pero no puedo pasar sin decirte que para los que estamos pasando por algo parecido con recaidas incluidas justo al año de empezar todo, en mis momentos de pensamiento mas intimos, con mis miedos con mis enfados e incluso con mis derechos, tu los escribes.
Gracias, gracias y gracias.
Tienes derecho a hacer, no hacer, escribir, no escribir……… lo que te dé la gana, y sí, salud es lo que todos deberíamos pedir.
Ja jajá!! Mar,o das papeleiras e os tornillos non te pasa a ti soia jajá!! Nacho, ogallá que sigas descansando ben,meu. Tí mesmo. SALÚT!!!!
Salud no sé si puedo darte, pero ánimo el que tengo que no es poco al menos. Mucho ánimo Rabudo!
Non hai mellor maneira de dicilo; non tés que dar explicacións…
Agradécense as noticias, pero por suposto hai prioridades. Eu esperarei 😉
Unha aperta ben forte!
Sin comentarios.Me dejas sin palabras.
Mil besos, cuidate.
BESOS DE OURENSE.
Ánimo!
co ruxe ruxe que estás a sufrir tí e os teus, non sei se non será moi suave, pero precisamente como contrapunto a todo iso para todos vós
con respecto ao teu desexo de pedir saúde… é algo que fago tódolos anos para os meus, e para aquelas persoas que teño en estima e que o precisan.
Así que se mo permites, este ano tamén estarás tí nese grupo… o ano pasado aínda non sabía nada da túa loita.
Besines curativos. ¡Ánimo!
calamidad de pais, cuando necesitas que no te molesten, a de venir alguien a joder el dia (llamese mutua) no tienen noción de que somos seres humanos, andan con papeles como si fuesen rollos de higienico
La mejor terapia es esa, hacer lo que te de la real gana y vivir el día a día lo mejor que puedas.
mimos, moitos mimos
Tus pensamientos se hacen míos y te los robo un rato mientras te leo , me haces compañía y me das fuerza , ya te comente un día ahí atrás que estamos en la misma situación , gracias.
Todos nos alegramos de tu salida y evolución, tu y los que te rodean se lo merecen. Creo que los consejos te sobran pero a veces nos olvidamos de cosas importantes.Olvida los problemas que no tengan que ver con tu progreso y dedica algún minuto a pensar en la aniquilación total de eso que llevamos en algún momento dentro.todos somos pequeños y grandes en estos momentos, y pese a la fragilidad, tenemos fuerza para compartir contigo y rellenarte baterías, tal y como haces con Rabudo para mucha gente.
Enhorabuena! y te mandamos mucha salud y amor, la Navidad está a un paso.
A mi me querían dar los resultados de un tac a mediados de mes y que ni de broma, que se quede para enero, después de ciento veintitantos no hay prisa.
Enfados lexitimos pero as persoas que preguntan , aínda que torpes , deben ter moi boa intención.
Bicos e que teñas un día mellor.
So sei dexexarte,que te mellores.Ficamos a espera!
Beijinhos. Ana
Nacho: lo que estàs pasando es muy duro! Es una batalla muy fuerte la que estàs librando! Afortunadamente tienes la voluntad, la fuerza, el coraje para plantarle cara ! Tù no permites que la desesperanza y la derrota pasen a ser secuelas. Tù viniste equipado como un «fuera de serie» para la lucha. Con cada recaìda, de ànimo y de salud, tù te levantas, te sacudes, y ¡ala! a la calle a pedirle cuentas al mundo! Eres increìble! Bendito seas por ser asì! Cuànta ayuda, valor y reconforto le das a tantas personas luchadoras y a no luchadoras que encuentran en tì la mano que tira de ellas! Ojalà todos nosotros, tu gente, podamos hacerlo contigo! Y las grapas ¡ni se te ocurra enviàrselas a la mutua! ¡Son trofeos de guerra!
Un abrazo Nacho, que cada dìa te vayas sintièndo mejor !!
non coñezo á túa santa (penso). temos unha amiga común que algunha vez me falou moi ben dela. e despois de todo isto, ben sei -ben sabes- que merece moitos premios. ti es un deses premios. bicos e apertas para os dous.
Las cosas buenas se hacen esperar….Aquí estaremos para cuándo gustes. Vive! Disfruta!
Toneladas de salud para tí y para todos aquellos que pasan por este trance.
Un abrazo reparador.
No te disculpes … eres todo dignidad.. saluditos
Bos días Nacho. Aínda que non che conozco sinto e sei polo que estas pasando, ti mellor que nadie, ( eres periodista, sempre buscades información complementaria) sabías que esto era moi probable que sucedera, polo que non queda mais remedio que seguir loitando.
Varias veces falastes no teu blog do escritor que narrou algo similar o que ti pasas agora. Hai outro escritor que tamen fala desto mesmo; chámase David Servan-Schreiber, recoméndocho.Non deixes de confiar nos teus doctores, e en todo aquelo que che poda axudar.
Saúdos
Como soy creyente me he tomado la libertad de pedirle a la Virgen Peregrina de SCHOENSTATT , que en éstos días anda por aquí , que te ayude e ilumine y dé fuerza a tus Médicos para que todo salga bien.
Quiero enviarte energía positiva desde Sevilla.
Ánimo, ánimo y más ánimo!!
Nacho: A pérdida da saúde fainos vulnerables… Eu quero estar aí sen molestar pero non atopo as palabras precisas neste momento da túa vida que te poidan aliviar. Non quero preguntar, non quero alimentar falsas esperanzas, non quero parecer simplemente correcta, non quero incordiar…Pero déixame estar, non me borres, non me esquezas, non me apartes. Tamén co silencio se pode apoiar ás persoas que o necesitan. Eu sentín ese apoio unha noite de dor na que unha amiga estivo comigo totalmente muda, sen pronunciar unha soa palabra en moitas horas. Pero eu sentíame agarimada por aquela presencia humana. Pois hoxe quero ser eu esa amiga. Se mo permites.
Nacho te mando mucho animo, fuerza y esperanza,piensa siempre en positivo.No eres borde tienes derecho a estar enfadado.Un abrazo
¡Ole tú!. Es lo mejor que puedes hacer, lo que te de la realisima gana. disfrutar de los tuyos que tambien las están pasando moradas, y al resto del mundo ¡que lo zurzan!, ¡que nos zurzan!.
Seguiré pidiendo salud para ti, y fuerza .
Muchos seguiremos por aquí y aunque no publiques nada en algun tiempo continuaremos.
A lo de las grapas yo le introduciría una variante, no se las daría a ellos que son capaces de revenderlas porque andan caninos por despilfarradores, solo enseñaselas cada vez que te convoquen, a lo mejor tienes algun amigo artista de esos que con cualquier cosa hacen una obra de arte, pídele que te haga un pendentif con ellas, y lo llevas al cuello en plan trofeo. Es por dar ideas.
Fuerza, suerte y salud campeón
Abrazos fuertes.
Salud…os Marian
Date: Tue, 2 Dec 2014 16:32:26 +0000 To: hoto28@hotmail.com
Nen perdon nen excusas. O dereito ao borderio e tan sagrado como o dereito a vivenda digna (e as veces se respecta tan pouco como ese). Soltar vapor impide que a caldeira estoupe por exceso de presion. E os que te seguimos temos bo lombo para todos os exabruptos que ti queiras. E tes razon, saude e o demais e adorno.
Pois ata o parque d Bonaval haiche un bo paseo se non queres salir de Compostela ….e siempre nos quedará Lugo….Vai onde quieras pero as 11 na casa !! Ou algo asi era o chiste. Enjoy !
Me gusta la gente borde cuando lo es en su justo momento, y creo que tú está en ese momento de ser y hacer lo que te de la gana como bien dices, faltaría mas!!
Un saludo,apertas.
Te entiendo tanto. Hablemos claro, esto es una putada (perdón por el taco). Pero cada dia es único y hay que vivirlo a tope
No te conocía y te encontré por casualidad un día de verano y «me enganché» a ti y a tu historia. Me he reido, he llorado, eres único contando las cosas buenas y malas del día a dia. Eres un reflejo para mucha gente, te lo habrán dicho ya. Asi que aquí estamos para darte mucha fuerza.
Te esperamos.
Tés todo o dereito do mundo a cabrearte, Nacho. Nós seguimos ó teu lado aínda que non sempre nos «manifestemos». Ás veces é difícil saber qué dicir ante situacións como estas pero non dubides nin por un momento que seguimos ahí.
Moito ánimo e fai o que che pete, como ben dís é a túa vida, a túa enfermidade……escribe cando queiras que aquí estaremos esperando, pasea cando poidas e disfruta deses pequechos que tés ó lado.
Bicos e moito ánimo tamén para os que están nesta loita contigo a diario
Molts records de la Maite, Nacho. Esperem que et recuperis ben aviat. Una abraçada.