169. Oiga, doctor, al habla el hombre de las patas de gallina
por Nacho Mirás Fole
Sin haber sido nunca un gran atleta, juro que antes de los acontecimientos sanitarios que nos ocupan tenía yo un par de piernas musculadas que daban envidia. Muchos años subiendo cuestas en Vigo, a pie, en bici… Unas pernolas, vaya. Esta mañana me he contemplado en pelotas en el espejo del hotel y donde había hierro puro me he encontrado dos patas de gallina que ya ni darían para el consomé de una familia caníbal delgadita.
Mi oncólogo insiste en cada consulta: «¡Ande, ande, ande!» Sigo caminando cada día lo que puedo, bien es cierto que el andamio ya no soporta aquellos paseos kilométricos del año pasado. «Es que no puedo, doctor, me canso muchísimo». «Según estos análisis, no tiene usted ningún motivo para estar tan cansado y, a la vez, los tiene todos [gallegos somos, gallegos seremos…]. Esto es un círculo vicioso: se cansa porque ha perdido mucha masa muscular, y la manera de recuperarla es seguir caminando. Así que ande, ande, ande». No me va a quedar más remedio que llevarme la pandereta en la próxima consulta y seguirle la copla: «¡La marimorena, ande, ande, ande que es la noche buena!».
Además del cansancio, las tripas también me asaltan por sorpresa, así que tengo que medir muy bien lo lejos que estoy de un cuarto de baño. Por eso me he venido a Barcelona de nuevo, donde camino hasta la extenuación. Me hace bien además revisitar los espacios que marcaron mi educación universitaria: cómo han cambiado algunos, de qué manera hay otros que están exactamente como los dejé en 1994… Lo que más inquieta no es el paisaje, sino el hecho de apenas distinguir caras conocidas entre el paisanaje.
Me hizo ilusión que una señora me preguntara en el avión si viajaba a Barcelona para firmar libros en Sant Jordi, justo el mismo deseo que una compañera de profesión expresaba en Tweeter. Pues no; lamentablemente, nadie me ha invitado, supongo que estarán los tenderetes de libros llenos de Belenes Estébanes y otros literatos de altura. No me habría importado, la verdad.
Voy a continuar con este paseo obligatorio a ninguna parte mientras mis piernas de gallina lo soporten. ¡Pitas, pitas, pitas! Oiga, doctor…. http://youtu.be/g3ey03MuQ4U
Se me ocurre añadir a las posibles causas de tu cansancio, lo de la astenia primaveral (lo acabo de leer en el Faro de Vigo; está en medio de un millón de noticias sobre vida, obra y milagros de Rodrigo Rato).
Buen finde!!!
Creí que se iba a soltar a bailar el Sabina! Jajaja
Pásalo bien en Barcelona, y da recuerdos míos al aire que seguro que lo recoge algún conocido, pásate por la Plaza Universidad y llégate a la esquina con Bálmes, que alli estaba la Horchatería Valenciana, punto de reunión de mis tiempos de los alumnos de la antedicha. No se que habrá ahora, probablemente un burguer o un chino.
Y disfruta el Sant Jordi aunque no firmes libros este año
¡¡¡¡¡¡¡¡¡Aaaaaaaag!!!!!! La Valenciana no es en Bàlmes, es en Aribau y existe todavía lo he visto en internet . Corregido queda.
Eres un auténtico crack!! Júntate con Sabina y os dais un paseo por la calle Melancolía….. Besazo!
Vuelves a soltarme la risa, «ande ande la mari morena «, como si eso no fuera lo que tu más desearas. La próxima vez le dices » anda tu»
Cuando te pasa éstas cosas te preguntas…. y no será que me quieren deprimir?? » anda tu señor doctor que yo pediré que me lleven en coche »
GRACIAS y SUERTE
De siempre me ha encantado esta canción de Sabina, me la ponía en el coche y la escuchaba una y otra vez, me da subidón….no se….y mi padre el pobre se quedaba ensimismado con la letra y esbozaba también una sonrisa, cuando no una sonora carcajada.
Tienes suerte Nacho, aunque no lo creas, tu cerebro funciona al cien por cien, y aunque la carrocería no tenga suficientes fuerzas,las recuperarás….y saldrás de esta…te lo he dicho muchas otras veces….lo se.
Mi padre en cambio no opta siquiera al tratamiento, la edad, ya sabes,….le queda poco tiempo según nos dice su doctora…en fin……volveré a ponerle a nuestro admirado Sabina y juntos sonreiremos al futuro incierto.
Disfruta Barcelona…..ciudad bonita donde las haya.
MUCHA SALUD
Cómo admiro tu sentido del humor. Te deseo toda la suerte del mundo.
Estimat Nacho: Disfruta de Barselona i de la Vida encara que sigui a pasgallina. SALÚT. Petóns.
«¿Por qué esta de jefe?, porque va a caballo, ¿por qué va a caballo?, porque no se baja, ¿por qué no se baja?, porque vale mucho, ¿y cómo lo sabe?, porque está muy claro, ¿por qué está tan claro? porque está de jefe.
Que rompas o círculo vicioso das túas pernas co bo humor e o ánimo de sempre. e que pena que inviten a alguna xentiña a firmar libros e se esquenzan de ti. Apertas.
eso mismo fue, lo que yo le pregunté…
En el 93 trabajando en Granada empece a echar la primitiva regularmente en el mismo sitio y siempre los mismos números, cuando ya llevaba un año más o menos empece a pensar que los números eran gafes, se lo comente al lotero y su respuesta fue regalarme una cartera con una inscripción de su nº de lotero y una frase. En esa cartera que sigo teniendo es donde guardo los boletos que sigo jugando semanalmente y a los mismos números que hace 21 años. La frase de la cartera dice: Cuando quieras lograr algo, no te preocupes por el cansancio, tu fuerza será del tamaño de tu deseo. Nacho tu sigue sumando ya van 169.
Hace menos de una semana también anduve de visita por Barcelona. Te imagino paseando por donde yo acabo de pasar. Un beso Nacho.
Que grande . Que risas disfruta por Barcelona te queremos
Xa volveràn esas pernolas, Nacho !
E que saibas k o teu libro xa està feito polvo , d tan solicitado , nas biblios municipais .
Boa estadìa en Bcn !
Veo que conservas el buen humor, y eso dice mucho. Barcelona es una gran ciudad y hay muchos sitios para disfrutar paseando.
Animo y haber si esos efectos secundarios desaparecen, al menos un poco.
Qué duro se fai tomar conciencia da propia fraxilidade da saúde e ter que esforzarse por facer algo que nalgún momento facíamo-lo de xeito automático e sen esforzo aparente algún.
Moito ánimo Nacho, e que vaias recuperando as forzas anque sea de xeito paseniño. E xa sabes cada día os mesmos pasos alomenos, e se podes un pasiño máis.
Que a forza te asista!!!
Nachiño: Penso en ti mil veces no día. Como lle irá, como non lle irá? pregúntome a miúdo. E intento atopar palabras que che axuden aínda que sei que non existen. As dores, física e psíquica, son persoais e intransferibles. Estamos sós ante o sufrimento. Por iso unicamente se me ocorre dicirche que estou aquí, como tanta xente que te sigue, para que saibas que te penso, que te leo, que te releo, que te comprendo, que estou no teu club, que me solidarizo contigo..
Ánimo, adiante, forza, valor… soan a palabras gastadas. Eu quero acompañar a túa soidade co meu silencio aínda que para expresalo teña que recurrir á linguaxe.