150. La rebelión de las tripas
por Nacho Mirás Fole
Las tripas se me rebelan. Consigo neutralizar algunos efectos pero, en general, estoy hecho unos zorros y me doy la vuelta como un par de calcetines, con lo de dentro para afuera. Se me está haciendo agotadora esta segunda fase química, con la que me toca convivir ni se sabe hasta cuándo. Por si fuera poco, Mordor de Compostela se muestra con toda su crudeza, regándonos por aspersión y vetando el paseo reparador y la radiación ultravioleta a los enfermos de largo recorrido que en la ciudad somos.
Menos mal que el sobrino de la tía Claudina es un tipo que no se arredra, ourensano de carrera: «¿Paseamos a cubierto por el eje DecaLeroLidl?» Un planazo para un día de mierda, ¡Ese es el espíritu, carallo! Sobre todo porque el circuito se nos hizo corto y, a la que nos dimos cuenta, estábamos con él al volante en A Grela, compartiendo un codillo sueco-ruñento sentados en las míticas sillas Urban. Ni cinco euros nos gastamos en IKEA -sin contar la comida-, pero el paseo me lo notaron las carnes. Sobre todo, la media hora que perdimos buscando el coche por el aparcamiento. Si metiésemos en un banco todo el tiempo que se pasa la gente del mundo, en general, buscando sus coches en los aparcamientos de los centros comerciales, qué grandes cosas se podrían hacer. «Estamos a punto de rozar el ridículo», murmuraba mi chófer. Salimos del trance.
He vuelto a casa físicamente escarallado y me he rendido a la siesta. Las últimas noches no se me han dado nada bien. Angustia, malestar… Tengo contramedidas químicas, pero es más de lo mismo. El lote completo de los síntomas siempre viene a deshora, bien sabéis los que estáis en condiciones parecidas de qué hablo. A las sensaciones raras se suma un olor reiterativo y nauseabundo que lo invade todo, no sé si fruto del tratamiento o del trabajito que me han hecho en el disco duro mis dos invasiones celulares.
Gracias a los que se inquietan porque no escriba, pero no estoy para presiones. Vivir y sobrevivir me llevan su tiempo, es así. Nunca pensé que iba a resultar tan duro este segundo combate. El 21 está a la vuelta de la esquina y de nuevo, todavía sin venirme arriba como la tal Inés con Trevor Jones en el anuncio de Aquarius, tendré que asumir los efectos de la nueva intoxicación programada. Y tragar. No es desánimo: es agotamiento.
Cada vez contesto menos a los mensajes, vengan por la vía que vengan. El WhatsApp, sobre todo, me cansa hasta tal punto que me planteo dimitir. Si me pusiera a responder puntual, juro que no haría otra cosa. Agradezco la presencia de todos, pero comprended mi ausencia, que mi cuerpo agotado y mi cerebro trepanado no dan para más.
Lamento haber tenido que cancelar las tres firmas de libros que estaban previstas en El Corte Inglés. A cambio, este sábado saldré en el suplemento de salud de ABC, predicando, improvisando como lo vengo haciendo. Le temo a la noche, pero ya me ha vuelto a pillar. Muchas veces pienso que no puede ser verdad esta mala hora. Pero no me cuela, y ya van un año y tres meses. Besos a cascoporro.
Un beso y abrazos grandes Nacho. Deseo que esta, te sea una noche más amable. Crucemos los dedos,
Todo esto es seguro que pasará. Lo contarás. Nos lo dirás. Lo celebraremos.
Valiente que eres un valiente y me haces reír. Que grande besos te queremos
Sigue, Nacho. SIGUE. Te lo debes. Te lo mereces.
¡Que alegría tener noticias otra vez, ya pensé que me estaba fallando el internet!! Siento que esta factura te la estén cobrando con intereses, recargos e impuestos más que revolucionarios. ¡ANIMO, QUE SON POCOS Y COBARDES!
Te envío fuerza, coraje y lo que haga falta desde Ourense. Dicen en la tele que el såbado hay sol: si en Ourense se deja ver, también te lo mando.
Un fuerte abrazo valiente.
Escribes como un fucking boss, cabronazo.
Te admiro.
Leo tu entrada y me entero también de la «baja» de Alvite, busco el enlace de su carta a Carlos Herrera y me faltan las palabras. Y es de noche, seguramente interminable, tampoco sé si este acompañamiento virtual te puede reconfortar pero es lo único que tengo para dar.
Con esa canseira física e a sobrecarga anímica segues a regalarnos pequenas xoias literarias día tras día. Que pequenos e mesquinos nos fas sentir aos que moitas veces afogamos nun vaso de auga e nos deixamos desanimar polo rotineiro paso dos días cando non temos nin de lonxe un problema coma o teu. Que o sono reparador te sexa concedido nesta noite e moitas máis. Apertas.
El peor día de tu vida solo dura 24 horas.Vendrán tiempos mejores
Aperta grande e boa noite
Noches largas y èsta noche todavìa mas!! A la angustia, malestar y l cansancio se te une dolor de alma! Has perdido a tu maestro y sabemos que no podremos consolarte con nada! Sòlo darte un abrazo, virtual si pero de corazòn Nacho, lamentando su pèrdida!!!
Al menos tener noticias, en este caso, es mejor todavía.
No hay palabras para expresar correspondencia o réplica; ya sólo el perderse en el estacionamiento es síntoma de buen humor y fuerzas.
¿Es cosa típicamente del sexo masculino lo de los aparcamientos y en los viajes?
La importancia de tener alguien con quien pasear aunque sea en esas circunstancias demuestra un gran apego afectivo.
Le hacía componiendo barcos y construcciones de legos, divertido y viviéndolo.
Su relato breve y realista, cómo aquellos literatos de finales y primeros de hace poco más de un siglo o cuales inicios de un tal Cela, es estupendo. Naturalista. No hay duda, desgarra incluso leyéndolo.
Libertad y saludos. :)´
Hay ,q contenta tomo hoxe o cafe, con noticias túas.Acompáñote nos teus desvelos,e entendo a tùa door da alma.Unha aperta e pa diante ,sempre pa diante
Pues yo no pienso dejarte en paz Natxo. Un abrazote (el abrazo para reconfortarte y el azote para que tires «palante»)
Sabemos que estas cansado y triste pero «palante» Nacho, aunque sea muuuuy difícil. Hay mucha gente que necesita que sigas ahí….
Sigue así Nacho… con fuerza, con ganas, como esta nueva ciclogénesis que dice llamarse Hermann… te digo que tus crónicas me ayudan a hacerle frente al temporal. Apertas marinháns !!!
La noche nos asusta a todos, enfermos y sanos…. La noche se muestra siempre terrible, pues nos deja solos, con nosotros mismos y nuestros miedos… No tengo palabras para animarte, sé que lo que estas pasando es muy duro, pero estas demostrando saber combatirlo con la palabra y tus valientes acciones. Animo , no te rindas… La noche siempre da paso al día!
Eres grande Nacho … Bks
Mis condolencias por la muerte de Luis Alvite.
Creo que sobran las explicaciones de cuando puedes escribir o no, sabemos por lo que estas pasando y eso lo justifica todo.
Siento que el tratamiento esté resultando difícil de llevar, pero confiemos en que tu cuerpo se adapte un poco a el y los efectos secundarios se moderen.
Animo y por aquí estaremos esperando todo el tiempo que tu quieras.
cuanto aprendemos con tus cronicas ,,,y cuando estas 3o 4 dias sin escribir ,,,te echamos de menos ,,,
pero aunque a veces nos resumenes tus noches y dias malos»con esa aptitud positiva ,,,lo superaras,,,
un salud
No terminas de recuperarte cuando otra vez te toca enchufar la bomba de la quimio., es normal, es así si te sirve de ánimo en tu batalla.
De la perdida de un Maestro-Amigo nada que te diga te aliviará el dolor del Alma.
GRACIAS por estar ahí.
Levaba uns dias botándote de menos, xusto ontes non entrei a este noso sitio….e hoxe, que ben, que estás aquí. cuidate Nachiño, e que te cuiden
Bicos
Nacho, sigue o teu ritmo.Todo pasa.todo pasa.Esto pasa.
E k vivan os paseos cubertos todos !
Solo escribo para darte ánimo, aunque al leerlo te apetezca mandarme al c…..llo. Hazlo traquilamente que eso desahoga la mar. Porque nadie podemos ponernos en tu lugar, aunque queramos. Una cosa es predicar y otra dar trigo. Pero te aseguro la buena voluntad. Creo que lo que te profesamos es una profunda admiración y tus escritos nos aunan a tu alrededor, porque nuestros dolores y miserias se nos olvidan ante esa energia en la lucha contra la Casiano’s family.
¡Forza Nacho!
Sínto moito a morte do teu amigo Alvite. Escribía divinamente.
Ti estas escaralladiño por toda a química que tomas,e non estas
de humor. Os que te seguimoss,Ficamos a espera,do que ti quieras
connosco.
Beijinhossss¡,
Ana
Hola Nacho. Te mando toda la energía positiva del mundo mundial. También ánimo porque ganas sé que no te faltan. Grande Nacho , eres enorme, vas a ganar esta batalla. Tu libro está en la librería del aeropuerto de Santiago en los best seller. Manda carallo. Bicos ferrolanos.
Decalerolidl, alternativa purrili ao París-Dakar compostelano. Jeje.