170. Círculos viciosos
por Nacho Mirás Fole
En Santiago no tenemos medida: o llueve por aspersión o llueve al gotelé. Llegué del Mediterráneo con las baterías cargadas y el cortocircuito de los sistemas estaba asegurado. Debe de ser por eso que tengo el tren de aterrizaje más flojo que nunca. Los kilómetros caminados en los últimos cinco días por Barcelona me han destrozado los motores. Fue una escapada cojonuda, bien aprovechada, mejor acompañada, pero que me ha dejado hecho polvo… Como decía Woody Allen, «no me aceptaron en el Ejército, fui declarado inutilísimo. Sí, en caso de guerra sólo podría ser prisionero.» (Annie Hall, 1977). Pues eso, inutilísimo.
Ya me llega con los sermones del médico como para aguantar las palizas de los no colegiados. Yo ya sé lo que tengo que hacer y no me hace falta que me llenen el teléfono de mensajes que, en realidad, son órdenes. Qué manía de gobernar en la vida de otros, ¡rediós! Y ha sido regresar al terruño y arreciar la tormenta de curanderos sin carné que casi me exigen que me entregue a hierbas, potingues y limones y le haga un Steve Jobs por toda la banda a la oncología convencional. Que no, rehostia, que no. Que conmigo dais en hueso.
Las aftas en la boca entraban dentro de lo posible. Han tardado en manifestarse, pero aquí están. Soy un invernadero de efectos secundarios, todo un muestrario. Y sí, he puesto también las aftas en manos de la farmacia convencional, llamadme irresponsable; me gusta vivir al límite.
«Lo que necesitas alcalinizar tu cuerpo», han llegado a decirme. ¿Y qué carallo sabes tú si soy alcalino, ácido o mediopensionista? ¿De qué va gente? Va a resultar que el cáncer es como el fútbol: todo el mundo lleva dentro un entrenador y un oncólogo. Ya no soporto a los conspiranóicos que predican que hay un complot entre las farmacéuticas y nuestros doctores para asesinarnos en masa, no sin antes sacarnos bien los cuartos. También estoy muy a la defensiva ante los vendemotos telefónicos: «Le propongo un seguro de vida que le va a interesar», me dijo una voz del otro lado. A lo que respondí veloz: «Es posible, pero con un glioblastoma en el cerebro y las expectativas lamentables de vida que tal circunstancia supone, a quien no le interesa es a su compañía». Dicho lo cual, colgué. ¡A la mierda! No tardó ni dos horas en sonar de nuevo el teléfono: «¿Ha pensado en hacerse un seguro de decesos?». Me saltó de nuevo el piloto automático: «Mire, señor, ya lo hizo mi padre para toda la familia hace más de cuarenta años y, a estas alturas, le tengo pagado el cóctel de despedida a una legión de plañideras. ¡A la mierda!» Sí, estoy un poquito borde con ciertos asuntos, pero lo que te alivia soltar una de estas no hay dinero que lo pague.
En este post escrito desde la astemia me voy a ahorrar los detalles escatológicos de un apretón por el que la asociación catalana de hostelería habrá puesto precio a mi cabeza. Créanme que lo siento, pero fue la química, no yo. Qué mal se pasa cuando se pasa mal.
Acabo con otra de Woody Allen: «Amar es sufrir. Para evitar el sufrimiento no se debe amar, pero entonces se sufre por no amar, de modo que amar es sufrir y no amar es sufrir, y sufrir es sufrir. Si para ser feliz hay que amar, para ser feliz hay que sufrir, pero sufrir hace a uno infeliz, por lo tanto para ser infeliz uno debe amar o amar para sufrir o sufrir de tanta felicidad, y dejémoslo que es un lío.» (La última noche de Boris Gruschenko). Sed felices y no os metáis a dirigir la vida de nadie. Que cante Chicho Sánchez Ferlosio por las gargantas de Sabina y Pili Carbajo. ¿Por qué estoy cansado? ¡Porque no camina! ¿Por qué no camina? ¡Porque estoy cansado! Y así, hasta el infinito, doctor López.
Olé,
Si hay mucha gente que hacen recomendaciones, como si fuesen autoridades en la materia y lo que consiguen es aburrir al que escucha, y si por encima te confunden, entonces ya te quedas con ganas de mandarlos a pasear. La ignorancia dicen que es muy atrevida.
Be cool, my friend!
Meu pai, meu querido pai estaría rindo de seguido contigo. Tampouco era amigo de «consellos non solicitados». Eres admirable!!! Ogallá todo che vaia indo, Rabudiño.
Gigaabrazo e Boa Noite!!!!
Hola Nacho. Que razón tienes en todo lo que escribes, a veces la ignorancia nos hace ser muy atrevidos. Tú sigue haciendo lo que te de la gana, porque lo estás haciendo muy bien, eres grande Nacho, a mi leerte me sube muchísimo el animo, no cambies nunca. Fuerza y salud sobre todo muchisima salud. Un grandisimo abrazo. Bicos ferrolanos.
la proxima vez que veas el mediterraneo te «aconsejo» https://www.facebook.com/Karmela.Terracita?fref=ts
es lo mejor que te puedo recetar!!!! petons !!!!!!!
Hay que pensar que la gente lo hace de buena fe y con ánimo de ayudar. Has dicho muchas veces que el cariño de la gente te ayuda y a lo mejor en esa creencia exageran el entusiasmo y te molesta. Es dificil.
No quiero ni pensar en lo que pasará por tu cabeza, con lo qaue estás pasando, cuando leas que de forma repetitiva te digo ¡forza Nacho!. Pero te repito que es con buena fe y porque tus escritos provocan una respuesta.
Hoy no te digo nada aunque te lo desee, porque noto que andas saturadillo.
Cada uno en su casita y Dios en la de todos…. Pero déjate querer, hombre, que cuando estamos malitos buena falta nos hace…
¡Cuanta razón tienes!, que cansina es la gente a veces…aunque sea con buena intención…
Vamos, que lo del ‘WC más sucio de escocia’ de Trainspoitting fue una fiesta comparado con lo tuyo… JAJAJAJA
Nacho: Considera o exceso de opinións, remedios e consellos sobre a túa sáude como consecuencia da inmensa peña humana que sigue a túa evolución… Se ademais, a esa multitude lle sumamos as novas tecnoloxías que nos informan, desinforman e malforman a cotío; pois iso, como todos sabemos de todo e todos entendemos de todo… pois xa tés as inconveniencias que estás a padecer en carne propia. Todo ten un prezo, meu ! Que vaia ofrecido pola caloriña humana que recibes de todos os recunchos do planeta! Escoita sen implicarte. Ves? eu tampouco me libro de aconsellarte. Que teima, meu Deus!
Con buena intención. Es quererte, de cariño. Un abrazo
Besos VALIENTE !!! Te queremos .
y eso mismo fue lo que yo le pregunté…
unha aperta
Hoy 23 de abril, dia del libro quiero mandar mi particular homenaje a una persona que escribe maravillosamente bien. Seguidora de sus crónicas en la voz de Galicia, ahora no me pierdo ninguna de sus entradas en su blog. Va por ti Nacho Mirás. Fuerza y salud. Bicos ferrolanos.
Pronto estarei por Santiago. Ogallá nos atopemos nalgunha rúa para darche unha boa aperta. Consellos non dou e receitas non teño. Bicos Rabudo.
Difìcil equilibrio, Nacho.Un iogur sabor limon de mercadona a veces vale e outras ….mandaŕiamos a quen nolo recomenda a tomar vento….Ti mandas, claro.Un bico.
No me cabe duda de que todos esos «consejos» que te llegarán por todas las vías imaginables son hechos con la mejor de las intenciones. Nadie mejor que tú sabe lo que hay, y las posibilidades terapéuticas que están a tu alcance. Creo que cada cual debe hacer uso de esas posibilidades de la manera que crea pertinente, pero también opino que se puede ayudar a la recuperación física en estos casos con ayudas no farmacológicas…puedo constatarlo por un caso familiar…..sin dejar de lado a los oncólogos y demás especialistas implicados.
En el caso de mi padre, con un tumor cerebral inoperable y para el que no nos recomiendan aplicar los tratamientos convencionales, he llegado a la conclusión de que poco puedo perder por seguir un tratamiento homeopático…. y lo haré si él así lo acepta, informándome bien de los beneficios y los riesgos que pueden darse……..todo antes de tirar la toalla, como pretenden que hagamos.
Esta enfermedad es lo que es, y cada uno juega con las cartas que le tocan, lo peor es no poder jugar la partida….así que a mi me da lo mismo que mi padre juegue a la escoba o al cinquillo…..el caso es que si juega puede ganar y si no pues no.
Desde el respeto y la admiración te digo lo de siempre…..SALUD Y UN ABRAZO.
Ese doctor López, ademáis de agradecerche sinceramente a referencia e o vídeo, poderíache falar longo e sen pausa de todos os vendedores de fume da profesión, algúns competencia directa na miña especialidade, como os compoñedores que cobran «voluntad», outros por desgracia parapetados na respetabilidade dun título oficial, sen dúbida os peores de todos, sempre con vista de aguia para os billetes e que fan boa a definición que Ambrose Bierce fixo da man: » «curioso apéndice situado al extremo del brazo con una peculiar tendencia a introducirse en los bolsillos ajenos». E sí, todo o mundo sabe de Medicina e quere que lle poñas a mesma prótese de cadeira do veciño antes inválido que agora camiña 10 kilómetros ao día. Moita paciencia con esa fauna, e moita retranca, que deso sí que vas sobrado. Xa sabes, aquí na beira do Lérez, para o que faga falta.
Pura sensatez lo que hoy nos escribes. Vive y vive, como puedas pero vive!!!. La ciencia es la ciencia y la pseudociencia es lo otro. Zarandajas a un lado, Nacho, bien lo sabes. Me encantaria encontrarte dando un paseo cansado y yo a tu ladito. Energia, salud y mi inmenso abrazo de siempre
Oiches Nacho ,xa dicia miña abuela «» os consellos como son de balde ,daos calquera»».Unha aperta ,e sigue o teu ritmo.
Qué grande Woody Allen!!!!
¡¡Qué grande eres!!
GRACIAS y no pierdas nunca el BUEN HUMOR
Hola Nacho. No veas cuanto pensé ayer en ti. Estuvo la panorama debajo de mi cama actuando tres horas seguidas, no nos dio un respiro. Al parecer el concello de Ferrol creó la primera semana cultural y de ocio barrio de caranza y nos puso a bailar a todos, las ventanas de mi casa crujian. Un abrazo. Bicos ferrolanos.
Boas noites Nacho.
Hoxe é o primeiro día que escribo no teu blog. Empeceino a ler e seguir este ano grazas a recomendacións cercanas e como me gustou moito, decidín mercar o libro. Coa súa lectura experimentei emocións como se as letras tiveran vida, polo que, con toda a boa intención do mundo, recomendeino no meu humilde blog. Espero que non che pareza mal xesto.
Un bico enorme
Tienes toda la razon. Oidos sordos a consejos no solicitados,y en
tendidos varios.
Beijinhos.Ana
Pues yo estoy con Nacho. Detras de las recomendaciones habra buena fe, no lo dudo, pero a veces uno se siente como «esto te pasa por tonto!!!», porque la gente tiene los remedios claros, si comes asi, o asa, o le pones un poco de esto a tu coctel matinal no te va a dar nada de nada… y si te ha dado es porque lo hicieste mal. Vamos, que no te enfermas, te dejas enfermar, o peor, te lo estabas buscando…
Nacho, non son, nin nunca fun amiga de dar nin recibir consellos. Creo que cadaquen é moi libre de facer o que lle veña en gana.
!!!!Ánimo campeón. Segue escribindo así de ben. Cada día tés a máis lectores enganchados a túa pluma e a túa valentía. Agarimos
JAJAJAJAJAJAJAJA.. tienes toda la razón del mundo, todos sabemos de todo y tenemos teorías para todo. Gracias por una risa para acabar la jornada.
Buenas noches, totalmente de acuerdo en cuanto a los consejos.
Un abrazo muy fuerte y con ganas de leerte de nuevo