177. Trampas al solitario…mejor no.
por Nacho Mirás Fole
Cuando uno convive con el cuarto grado de una enfermedad mortal de cuatro grados, lo que no tiene sentido es negar la realidad o edulcorarla creyéndose que mañana estarás mejor que hoy. Eso sería como hacerse trampas jugando al solitario. Ahí estará siempre Murphy para evitarlo. Murphy es el fulano que se encarga de que no me olvide de lo que hay, de lo que tengo,limitando, como ahora limita, la movilidad de mi brazo izquierdo. Por eso hoy estreno la función de dictado del Mac Book, que no es por gusto
Ayer sí que se cebó conmigo. Bajé al garaje para intentar mover la moto. Me veía capaz, fuerte, hábil. Craso error. En cuanto me subí encima, con una pierna a cada lado, Murphy hizo que la Tierra diera una vuelta completa: Doscientos kilos de Suzuki me cabalgaban a mí, como queriendo vengarse de toda esa estopa que le he metido por esas carreteras de Dios.
-s¡Ayuda! ¡Socorro!
Murphy se encargó de que en el garaje no hubiese ni Dios. Si Dios ya difícilmente está donde se le necesita, qué iba a pintar a esas horas en un garaje?
Conseguí levantarme don un esfuerzo sobrehumano y mazaduras por todo el cuerpo.
Se oía la risita de Murphy: Jódete, ji, ji, ji…
Si eres motero y ya no puedes dominar doscientos kilos entre las piernas, date por jodido. Si eres Nacho Vidal, también. No es el caso. Una incapacidad más que hay que sumar a las limitaciones generales del lado izquierdo y a los mareos producidos por una infección en el oído medio. Los episodios sobre los que estoy advertido se van produciendo. Tú sin una pierna eres tú sin una pierna; tú sin cerebro, no eres tú. Me veo camino de convertirme en un tipo que lleva mi ropa y besa a mis hijos. Por lo demás, que corra el ánimo, que lo malo siempre es para otros ¿no?. Pues sí o no, ya iré viendo.Me reservo el derecho a opinar sobre mis estados deánimo y mis circunstancias.
Vengo de escuchar Luis Pastor, que la música todavía me resucita. Por eso he regresado de la zona vieja con la cara de antes de ayer, previa a la hostia del garaje. Gracias, Luis, autocantante, cantautor, cuéntales tú a mis amigos qué fue de los cantautores.
d
Unha aperta!
Eres un tío grande, aún con tus carencias y limitaciones….
Te entiendo perfectamente, estoy pasando por algo parecido.
Yo vivo en Alcalá de Henares, pero tengo en Santiago a un amigo llamado Paco Castro, con el que estuve varios días la semana pasada, le pregunté por tí y me dijo que había estado recientemente contigo.
Te mando un abrazo grande, un beso y…. ya sé, ya sabes tú mejor que nadie….
Me encantan tus comentarios, no los dejes!!
Mary Carmen
Enviado desde mi iPad
Te mando un abrazo nocturnal desde Bs. As. Y que la música haga lo suyo en vos. Que te arrope. Por caso, andaría Dios hoy por Buenos Aires en la marcha «Ni Una Menos» contra la violencia de género? Porque hace rato que en este tema el que más anda es el «rabudo» …
Si hay que adaptarse a las mutaciones, pues seremos como darwin… arriba esos ánimos
En las peores guerras se lucha hasta el final, y conociendo bien al enemigo siempre cabe la posibilidad de ganar alguna batalla. Seguramente sabrán a poco, todo depende del valor que le pongamos.
Las limitaciones nos castigan moral y fisicamente, pero debemos seguir adelante. Animo.
sin trampas, como todo un guerrero que sos!!!! te mando un abrazo de oso!!!!!
Me ha entristecido leerte Nacho, por un momento me he metido en tu piel, imaginariamente he vivido lo que he leído y me he puesto triste.
Te mando todo mi cariño y fuerza de espíritu para soportar eso. Un abrazo.
Ánimo y mucha fuerza te queremos
Mucho ánimo, mucha fuerza, mucho de todo lo bueno. Ánimo valiente, te lo digo en argentino que suena macanudo: ¡SOS GRANDE!!
Un abrazo enormeeeee
«A perro flaco, todo son pulgas…» Hai días que é mellor quedar na cama, pero outros vale a pena vivilos, cada un coas súas circunstancias. Espero que cando te recuperes da malleira teñas moitos días bos. Un bico.
Nacho te queremos. GRACIAS
Mordendome os beizos para non respostar dous fios mais abaixo a algunhas mesquiñas e femeninas opinions, pero non me queda mais que respetar o teu desexo de pechar o debate. Hoxe so podo decirche unha cousa: eu non seria capaz de subirme a tua moto de 200 kilos con enfermedade ou sen ela, que para algunhas cousas necesitase valentia e cualidades. Polo menos o intentache. Habera mais dias. Unha forte aperta.
Hasta sin fuerzas eres un comunicador nato, tienes un don especial…. Un abrazo.
Se que se dice fácil y sirve de poco, pero aun así mucho animo
Un abrazo
Me es familiar la debilidad en un lado del cuerpo, pero piensa que sigues siendo tú aunque tu brazo no responda bien…el caso es que tu cerebro funciona. Si yo te contase lo que hemos pasado con mi padre en este último año te sorprenderías, resultados de pruebas que en enero eran desalentadoras hasta el punto de ponerle fecha de caducidad a su vida, hasta los resultados que he ido a recoger hoy, que indican que un tumor que hace unos meses era de alto grado hoy es benigno………tengo la cabeza como una olla a presión, me había hecho a la idea de que se moriría en breve y ahora no se a que atenerme.
Me gustaría decirte tantas cosas Nacho, de lo que está sucediendo con mi padre, que desgraciadamente también padece un tumor cerebral, y preguntarte también, lo admito, pero respeto tu voluntad de trasmitir lo que tú quieras acerca de tu enfermedad y de no saber de los demás.
Sólo puedo decirte que hay dos formas de vivir la enfermedad creo yo, de puertas hacia dentro, y de puertas hacia fuera, siendo permeable a lo que antes no querías ni valorar, mi familia hemos decidido optar por la segunda opción y me encantaría poder compartir contigo mis experiencias…..lo dejo a tu elección.
Siempre le digo a mi padre que él no es sólo sus débiles piernas, ni su brazo derecho que ya no escribe, ni su falta de memoria reciente, ni su poca coordinación, ni su falta de estabilidad, ni su depresión ni sus ganas de llorar….le digo que LO ES TODO PARA MI.
Y tú lo eres todo para los tuyos, de modo que sigue luchando con todo lo que se ponga a tu alcance, la vida puede sorprenderte, y ellos y tú os lo mereceis.
Un abrazo enorme de los que quitan la respiración. Y mucha fuerza¡¡
GSV:
Referente o que dis da moto non te des por vencido,que pode ser das poucas cousas que unha vez subido en ela e sintas o aire eso solo o sabemos uns cuantos 200 kilos son moitos kilos teñas ou non teñas forzas
monta en moto cando poidas e si un dia queres dar unha volta ainda que non te conozo explicariache moitos motivos para eso.
…Aquelas noites do Clavi cando se fumaba e se bebìa ,se charlaba e se ligaba sen ningùn paiolo filmando co mòbil a actuacion d Luis Pastor e tantos outros….
Nacho, pàrtesme o corazòn … e non quero chorar….
Feliz Xuño, amoriño !
Anque como periodista que eres, e que te mergullas pola rede como peixe na auga, utílizote como excusa para poñer un enlace a unha dirección que fala acerca de como distinguir entre fatiga e depresión en pacientes coma tí.
http://www.personasque.es/revista/publicaciones/fatiga-o-depresion-como-distingo-una-cosa-de-la-otra?utm_source=Facebook&utm_medium=Social&utm_campaign=B2C_IL11_CMLC_sentirsemejor
Moita forza!!!! e a seguir pelexando contra rabudo como o estabas a facer ata o de agora. Ou… se cadra…trata de durmí-lo… xa que non quere deixar de facerche compaña.
Carpe diem Nacho.
Una reconversión vital por las bravas, ojalá que la resistencia sea igual de fiera.
Gracias por enseñarme lo de la función dictado del Mac Book. Hace 10 años, un tumor limitó la movilidad de mi lado izquierdo, esta primavera apareció otro que está afectando a la del lado derecho.
La tecnología disminuye mucho los muros de la discapacidad, lo malo es el precio.
Non poderás andar en moto pero podes facer outras cousas. Pensa nos teus e goza deses momentos.
Luita e fai esperar á Peixeira.
Unha aperta moi forte, Nacho. Somos moitos os que estamos pendentes de ti. Non deixes de compartir as túas leccións de vida.
Estarás cansado de ánimos, fuerzas y demás historias, trabajo al lado de tu casa, mi mujer es una de esas personas que tratan de ayudarte en el CHUS a pelear por tu salud, casi todos los días hacemos un comentario sobre ti, admirando tu valentía y buen rollo.
Tu salud según comentas te esta llevando por el sendero que todos tenemos que coger. Unos antes, y otros después, pero tu sendero solo desprende energía positiva, sinceramente si algún día me veo en una de esas, sólo quiero afrontarlo como tú.
Sería un honor para mi pagarte un café en el italiano del barrio cualquier día 9:30 a 9:45 y hasta charlar un ratito sobre sexo de los ángeles. Creo que la normalidad ante las adversidades es la mejor opción, te lo dice alguien que su padre se fué a causa del cúmulo de grandes ideas que tenía (le provocó tu misma casuística) y que mi único hermano es discapacitado psíquico. Como ves en mi familia igual que ti » A cabeza non para» y tiene su propia autonomía.
Te espero para el café. 😉
Animo Nacho. Seguimos aquí siempre pensando en ti y tratando de mandarte energía. Eres grande. Un abrazo muy fuerte. Bicos ferrolanos.
Admirado Rabudo, te sigo y te leo, te admiro. Ojalá que las fuerzas de todos los que te seguimos y te admiramos te hagan bien a tí y a los que amas.
Estimado Nacho
Caenme as vagoas cando escribo. Levo un ano e medio seguidonte. Por casualidade atopeime co teu blog e engancheime a el. Ao meu pai acababan de diagnosticarlle con 54 anos un cancro, qué lacra! E nas tuas palabras atopaba e atopo a comprehensión de quen está pasando por algo parecido.
E eu que pensaba non ser supersticiosa, qué 2013 de merda…Habelas hainas…
Daquela e ainda agora, a xente ao meu arredor non sabe como comportarse, se preguntar ou non, como abordar a cousa, como darme ánimos.
E atopome con que eu tampouco sei como comportarme, como darche ánimos, como decirche que isto é unha putada, que a vida é inxusta pero que merece a pena vivila.
Non che vou a dicir que todo se poñera ben (porque sei como irrita este tipo de frases), que hai persoas que están peor ca ti (porque me parece un consolo de parvos), nin cousas parecidas, pero sí quero decirche, que a pesar de non coñecerte, que te estimo moito e que penso en ti.
Grazas
Tamara
PD: Non desexoche que este comentario sexa publicado. Só quería darche as grazas! Levaba moito tempo coas ganas e hoxe, ainda que me está costando, decidinme.
Pues… me uno a lo que dice Marga » … tú lo eres todo para los tuyos, de modo que sigue luchando con todo lo que se ponga a tu alcance, la vida puede sorprenderte, y ellos y tú os lo mereceis.» y agrego: las batallas que se pierden son las que no se libran. Un abrazo enorme con mucho afecto desde estos sures.
Canta falta me fas e canto pintas no meu lienzo gris gracias por ser