181. ¡Ya no soy zurdo!
por Nacho Mirás Fole
Acabo de reparar en la transcendencia de la metamorfosis de la que he sido objeto: Me han dado la vuelta. Si llego al 4 de julio cumpliré 44 años y habiendo dejado de ser zurdo, una condición con la que nací y de la que desconocía que se pudiera desertar o dimitir. Era yo, antes del cáncer, todo lo zurdo que un niño zurdo puede ser: para comer, para escribir… para todo. Muy hábil con la izquierda y un completo inútil con la derecha. Pues todo eso ha cambiado poco a poco y ahora manejo mis extremidades con una terrible dificultad: porque he dejado de ser zurdo, pero tampoco soy diestro. Esta incapacidad adquirida me limita hasta la desesperación. Me ha costado escribir esta lamentación, para que os hagáis una idea, cerca de cuatro horas repartidas en dos días ¡Na miña vida! El gran bajón ha sido descubrir que mis hemisferios cerebrales, por dos veces aserrados, van tan a su bola que no sólo no puedo escribir a máquina con una mínima soltura. Tampoco puedo hacerlo a mano, ni rematar el fondo de un yogur sin pedir ayuda, caminar sin apoyarme en una muletilla plegable…. Musicalmente, sin apenas sensibilidad en la mano izquierda, incapaz de coordinar ambos brazos en un simple ejercicio de percusión, me siento más inútil que Louis Armstrong intentando atacar con una trompeta de hormigón el pasodoble España cañí. Del gaitero y percusionista que fui solo queda ahora mismo el envase y no, no pierdo la confianza de resucitar en un cenicero como un fénix del folclore. Pero, de momento, tengo que acostumbrarme a mi nueva condición de perro de escayola. A este paso, acabarán cambiándome la consulta del clínico por una cita en Talleres Bastón. Claro que, con tipos como Xabier Díaz sueltos, maldita falta hace un gaiteiro cojo como yo. Dalle, Xabier.
http://galego.lavozdegalicia.es/noticia/santiago/2017/05/03/usc-inaugura-ciencias-da-comunicacion-aula-nacho-miras/00031493813888816226261.htm
Que che parece,Nacho!!! Para sempre sempre!!
PD:invítovos a ler o escrito por Tamara Montero onte a propósito na boa nova.
Parabéns, Nacho!!!! Parabéns, Ainhoa!!! Parabéns a Tod@s!!!
(Graciñas lola.lugo por compartir.) Xigaaperta!!!
Como pasa o tempo,Rabudo! Dous anos xá dende que deixache de ser zurdo…..Xijaapertas dende esta veira da trincheira. De momento…
Dos años ya desde que dejaste de ser zurdo. Dos años desde tu última publicación. Dos años recordándote, sintiéndote y teniendote presente. Sigues siendo eterno y se te echa de menos. Gracias por todo, Nacho!
Nacho!! Juniembre!! Brrrr … 10 ° en Luguiño !! Brrrrr ….
Bo veràn a tod@s !
2 anos despois, botámoste en falta.
Sentado en la oficina, en un momento de poco volumen de trabajo, te voy releyendo. Me emocionas, me transmites y me acompañas como siempre. ¡qué suerte tuve de conocerte virtualmente y qué suerte tengo de poder seguir disfrutando de ti gracias a tus textos! Sigues tan presente como siempre, sé que lo sabes. Saludos a todos.
Aló vai outro ano,Nacho!
Mira isto,amor e cariño » a tutti churrasco»:
https://www.lavozdegalicia.es/noticia/vigo/2017/11/24/salgueira-recuerda-figura-vecino-nacho-miras/0003_201711V24C11997.htm?utm_source=twitter&utm_medium=referral&utm_campaign=twvigo#
Unha aperta para tod@s!
A todos os que vagamos por estas latitudes: unha forte aperta. Tamén a Nacho e familia.
Continuamos echándote de menos, Nacho. Cada vez que llega al correo un aviso de algún comentario más en tu blog, entramos y te sentimos cerca, muy cerca. Abrazos desde aquí abajo.
E vai para tres anos que non…TE QUEREMOS!!!
Dalle Xabier!!!
Outros San Fermines, outro verán, outras oposicións, cantas cousas cambiaron dende entón… Pasei uns meses en Compostela ata que naceu a miña primeira filla. Choveu moitísimo e recordei a túa clasificación da choiva na capital de Galicia, botei en falta a Zapatones, Jazzman segue na Quintana, sobran peregrinos e Santiago segue a ser tan especial como sempre. Nestes días antes de espertar do soño só agardo que ti poidas reencontrarte cos teus nese maravilloso mundo que nace cando adormecemos.
Qué así sea! Nunca olvidadados. Una estreliña desde Bos Aires. Y una canción. https://www.youtube.com/watch?v=T8AkJsxmZ1k
Nacho… Seguimos. Releendo as páxinas de este libro virtual (tamén as de papel). Quedando coas teclas en branco. Aturando tempestades. Querendote. Rabud@s… Xigaapertas!!!
Apertas desde Bos Aires! Sus palabras y su testimonio seguirán resonando por siempre.
Saúde, Agarimo, Paz… un 2019 venturoso ou polo menos, levadeiro!! Xigaapertas!!
Viejo amigo! se te extraña. Que hermoso que se reconozca tu persona. RAV
Nacho:
Procuro escribirte de tempo en tempo, agardo que esteas a vivir unha vida plena nesas outras dimensióna das que falan os físicos. Foi na tua querida Compostela que aprobei e pode ser que o teu Vigo de nacemento se converta no meu destino. Este ano chegou o medo e a dar preto de min, confio en que a ciencia nesta ocasión sí venza. Apertas ós teus, non te olvidamos.
Nacho, vai para aí o Esteban Snob. Seguro que vos coñeciades. 35 anos. Sen palabras.
Fun alumno de Nacho na Facultade de Dereito da USC. Ese ano daba a asinatura de dialéctica, que naquel entón era algo así coma «Expresión oral e escrita sobre temas supranucleares pos URSS» ou eu que sei… Teño que dicir que sendo unha asinatura menor, Nacho marcoume ata o punto de que tantos anos depois, acordeime disto e fixen por deixar unha mensaxe neste blog. Moitos Nachos fan falta neste país. Un saúdo á familia, que se eu inda escribo isto con lágrimas nos ollos é de seguro que as persoas que o leen non farán menos. Apertas.
Ayer fue tu cumpleaños. Te tuve presente todo el día. Hace ya 7 años que dejaste de ser zurdo y sigo recordándote, pensándote. El legado que dejaste en los que te seguimos desde entonces sigue vigente y te mantiene vivo entre nosotros. Abrazo allá donde estés!
Siete años ya sin leerte. Siete años desde que dejaste de ser zurdo. Siete años desde que nos dejaste huérfanos de tus palabras.
¡Cómo pasa el tiempo!
Eiquí seguimos Nacho… Recordándote co mesmo agarimo. Xijaapertas!!
Non cambiei de nome Nacho, equivóquenme de tecla!! Bicos!!