181. ¡Ya no soy zurdo!
por Nacho Mirás Fole
Acabo de reparar en la transcendencia de la metamorfosis de la que he sido objeto: Me han dado la vuelta. Si llego al 4 de julio cumpliré 44 años y habiendo dejado de ser zurdo, una condición con la que nací y de la que desconocía que se pudiera desertar o dimitir. Era yo, antes del cáncer, todo lo zurdo que un niño zurdo puede ser: para comer, para escribir… para todo. Muy hábil con la izquierda y un completo inútil con la derecha. Pues todo eso ha cambiado poco a poco y ahora manejo mis extremidades con una terrible dificultad: porque he dejado de ser zurdo, pero tampoco soy diestro. Esta incapacidad adquirida me limita hasta la desesperación. Me ha costado escribir esta lamentación, para que os hagáis una idea, cerca de cuatro horas repartidas en dos días ¡Na miña vida! El gran bajón ha sido descubrir que mis hemisferios cerebrales, por dos veces aserrados, van tan a su bola que no sólo no puedo escribir a máquina con una mínima soltura. Tampoco puedo hacerlo a mano, ni rematar el fondo de un yogur sin pedir ayuda, caminar sin apoyarme en una muletilla plegable…. Musicalmente, sin apenas sensibilidad en la mano izquierda, incapaz de coordinar ambos brazos en un simple ejercicio de percusión, me siento más inútil que Louis Armstrong intentando atacar con una trompeta de hormigón el pasodoble España cañí. Del gaitero y percusionista que fui solo queda ahora mismo el envase y no, no pierdo la confianza de resucitar en un cenicero como un fénix del folclore. Pero, de momento, tengo que acostumbrarme a mi nueva condición de perro de escayola. A este paso, acabarán cambiándome la consulta del clínico por una cita en Talleres Bastón. Claro que, con tipos como Xabier Díaz sueltos, maldita falta hace un gaiteiro cojo como yo. Dalle, Xabier.
Tanta impotencia! y una infinita tristeza.
[…] Nacho Mirás, nos narró el final de su viaje, sus últimos días. Lo hizo de manera brillante, se despidió de la vida con todas sus fuerzas y murió. Lo último que publicó en su blog fue ¡Ya no soy zurdo!. […]
Te echaré de menos siempre.
Pensaré en tu compañera y niños siempre.
Gracias, Nacho, por compartir con nosotros tu odisea con esa maldita peste. En dos semana, hará un año que se llevó a mi madre después de una larga lucha. Sólo espero que allá donde estés, todo sea mejor y puedas seguir contando tus historias con tanto humor.
Besos y abrazos a tu mujer, y sobre todo, a tus niños. Has sido un ejemplo de fuerza y optimismo.
Nacho…
Eu non son capaz de non entrar aquí. Atopo consuelo nos comentarios dos teus amigos. Sigo rastreando a tua pegada na web.
Non quito da cabeza ós teus pais, irmáns, muller, fillos, amigos…
Pensabas ti que ías doer tanto a xente que únicamente te líamos por aquí?
A mi me pasa lo mismo….pienso en él todos los días …y en su familia. El destino quiso que también mi padre luche en el mismo frente que Nacho, y leyéndole he encontrado tanto ánimo, que ahora me falta y le echo mucho de menos.
Hasta siempre Nacho….cuando mi padre tenga que irse te pediría que le hicieses un sitio cerca de ti…..contigo estará seguro
Mi padre falleció el día 8 de febrero….ahora ya está contigo…no sé en qué lugar….pero seguro que en el que descansan las buenas personas.Hasta siempre Nacho….hasta siempre papá…se os hecha de menos.
Maldita enfermedad que ha llevado a mi madre y a ti con cuatro meses de diferencia… cuantas veces he llorado leyéndote e intentaba darte ánimos desde Oporto, pero sabia que era una lucha desigual.
Has sido un ejemplo de fuerza y coraje.
Que Dios ayude a tu mujer, y sobre todo, a tus niños a sobrellevar estos duros momentos que les ha tocado vivir.
Descansa en paz… te echaremos de menos!
Un beso muy fuerte para todos los que compartís lucha con Nacho, ya veis que aunque no lo parezca uno no está tan solo y le importa a mucha más gente de la que creía. A veces, aunque no nos lo digan, tocamos a otras personas que nos sienten cerca, propios. Sentid toda nuestra fuerta en esta batalla.
El martes me puse al fondo de la piscina y bajé y bajé como cuando era pequeña y dejaba la cabeza metida en la bañera para evadierme de la superficie. Había poca gente y se escuchaban únicamente gotas de agua. Pensé mucho en Nacho, Alvite, algunos compañeros de batalla caídos que mencionaba, los compañeros de habitación en cada sesión de tratamiento, sus niños, sus amigos, su compañera… Ojalá pudiésemos enlazar todo este sentir y hacérselo llegar.
Descanse en paz. http://eugeniosantabarbara.blogspot.com.es/2015/10/ha-muerto-nacho-miras.html
Dificultades técnicas me han tenido sin Internet durante un tiempo. El tiempo en el que te fuiste. No pude enterarme de tu partida hasta hoy, que me ha dado por escribir tu nombre en el buscador. Lo mismo que hice el día 2 de septiembre y vi un retuit tuyo que me alegró el día. Pero tanto tiempo sin noticias no podían presagiar nada bueno. Al final Casiano (maldito okupa) se ha salido con la suya.
Seguirás vivo mientras sigamos (re)leyendo tus entradas; riéndonos, aunque con mucho dolor, con tus comentarios.
Gracias, Nacho Mirás.
D.E.P. querido Nacho.Fuiste un luchador y una gran persona.Te echaremos mucho de menos.Un abrazo muy fuerte para la familia.
Yo también me consuelo leyendo los comentarios de otros… Ay Nachiño, sigues muy cerca de nosotros
Hoxe 15/11/15 un mes da túa partida…
Non te esquecemos Nacho. O teu blog é un referente,unha luz e unha esperanza para seguir crendo nos homes bos e xenerosos coma tí.
Xigaaperta, Nacho e Familia!
Dueles
Seguimos a lembrarte, a recordar os bos momentos que nos diches nesto blog, a admirar a túa coraxe. Non te fuches de todo, non.
Acordàndonos de ti querido Nacho !
Gracias,Nacho. Sempre.
Nacho… sigo pensando en ti. Estiven en Compostela e creo que me crucei coa tu muller… casi me atrevo a decirlle algo. Por se ti me lees, díchesme sorte, sorrín, déronme ganas de darte unha aperta e ó chegar ó portal da miña tía, onde durmía, chorei, Unha fortísima aperta
Siempre lloro cuando tomo las uvas. Hoy también lloraré y esta vez pensaré en ti.
A fecha de hoy, todavía se me hace extraño no tener un post nuevo tuyo para leer por las mañanas. Dicen que mientras alguien recuerde a los que han dejado físicamente este mundo, seguirán siempre vivos. De ser así serás eterno, Nacho, porque sencillamente eres inolvidable, tanto para los que te conocieron personalmente como para los que lo hicimos solo de manera virtual. Que el dolor que hoy todavía nos produce tu ausencia se convierta en sonrisa y agradecimiento por haberte tenido. Vaya donde estés un abrazo enorme y otro para la familia.
Penso en ti.
Se te sigue echando mucho de menos. Entro por ver algún nuevo comentario pues es como si siguieses estando a nuestro lado leyendo lo que te escribimos.
Sigo abriendo tu blog pues lo que continúan escribiendo en él es una forma de mantenerte con vida entre nosotros.
Seguimos echándote de menos, Nacho.
Entrei hoxe no teu blog e, cal foi a miña sorpresa! que moita xente sigue escribíndoche coma se seguiras vivo. Reconfortoume. Únome a esa peña. Nunca se morre de todo mentras haxa alguén que nos recorde. Ai Nachiño! Hai dous meses que perdín a miña irmá pola mesma enfermidade ca túa e estou pasando un duelo horroroso. Penso nela e penso en ti. Gústame crer que estades descansando no mesmo sitio. Cantas veces lle teño falado de tí coa mesma cercanía ca se foses un amigo. Porque eu considerábate así, tal era a miña dependencia dos teus comentarios. Axudáronme. divertíronme, déronme forzas cando pelexei co meu cáncer de mama… Un abrazo Rabudiño e oxalá atopes por ondes andes á miña irmá, que estivo corenta anos andando en silla de rodas pero era un exemplo de superación, de alegría de vivir e de eterno sorriso…Seguro que a recoñeces de contadiño.
Siempre en el recuerdo Nacho. Luz y ejemplo aún en la añorada pérdida. Donde estés, ríe por los que no podemos hacerlo.
Hola Nacho, es cierto que ahora somos nosotros quienes seguimos con tu blog. Por supuesto no es tan divertido, pero sí escribimos desde el corazón y con mucho cariño. No solamente hacia ti sino también hacia todas las personas que sufrieron, sufren y desgraciadamente sufriran esta puñetera enfermedad. El mes pasado una amiga mía, joven, seguidora tuya, perdio también la batalla y nos dejo. Otra acaba de empezar la lucha. Ya ves, estamos todos en el mismo barco. Tienes tu peña aqui como dijo Carmiña, y arriba estoy segura que montaste otra. Un beso y no nos olvides tu tampoco a nosotros.
Venir a buscar consuelo en las palabras de otros es ya casi una peregrinación obligatoria que hago una vez al mes.
Igual que cuando recorro Santiago no puedo evitar recordar mi juventud y tu vida.
Solamente fui capaz de releer tu blog de arriba a abajo en el mes de tu muerte. Quizá en tu cumpleaños vuelva a hacerlo porque aún muerto rebosa vida.
Por aquí todo sigue parecido, las estaciones se suceden pese al cambio climático y el Congreso de los Diputados está más entretenido que nunca. Te encantaría.
Nosotros, los moribundos, seguimos sorteando a la muerte que antes o después nos encontrará. Espero que tú te halles allá donde estés y esta nueva aventura de la eternidad sea tan maravillosa como lo fue para ti la vida.
Lembrándote e botándote de menos Nacho…
¡¡»Un espuni, Ane»!!. Acábame de pasar. Estaba recollendo a roupa do tendal, unha pinza averiouse e ó tratar de axeitala saiu escopetada e… saiume da alma , Nachiño. Decirte que sejimos eiquí, entrando no blog moi a miudo ainda, que nos quedemos en branco mirando as teclas (polo menos eu) , recordandadote a Tí e a os Teus… Xijaaperta. Sempre.
Habia tempo que non viña por aquíe segue sendo un bon sitio por onde pasar. Como din aquí enriba, non é tan divertido pero segue tendo forza e luz. Adiante e animo e forza a todos…e todas 🙂
Creo que aún con el paso de los años… muchxs vamos a pasar por aquí…y vamos a encontrar lo que vinimos a buscar. Siempre agraderemos a Nacho que nos haya sumado a su vida para comprender la inmensidad del devenir de un humano enfrentado a su propia muerte. Qué bien lo hizo por cierto. Qué generoso. Ojalá estemos a su altura. La bitácora la tenemos. Cordiales saludos desde Bos Aires para su querida familia, y para todxs sus lectores.
Hoxe douseme por entrar aqui, encantame o teu humor, hai que ver a pegada que deixaches, sen coñecerte persoalmente a maioría, oxalá eso chegue a reconfortar á tua familia nalgún momento.
Grande Nacho
Cuánto dueles todavía
Están tolos este romanos,Nacho ! Andan co Arde Lucus que
xa logo.parece o san froilan,da xente k hai!
Botandote de menos !
Ha pasado ya un año, Nacho. Un largo año desde que escribiste tu última entrada y aquí seguimos tus seguidores, volviendo a este rincón de la red cada vez que te recordamos para releerte. Ya lo ves, no estás y en cada palabra, cada toque de humor tuyo, cada recuerdo que me viene a la mente, te siento perfectamente presente. Te dije en varias ocasiones que seguirás entre nosotros mientras te recordemos y me reafirmo en ello. Gracias a tu buen hacer, a tu legado y a todo lo que nos diste y enseñaste, te has convertido en alguien sencillamente inolvidable. Hasta siempre, Nacho! sé feliz allá donde estés!
No almanaque non vén, pero nós celebramos que hoxe é o 45 aniversario do nacemento de Unha Gran Persoa. Parabéns a Tod@s @s que tivemos a honra de coñecerte e/ou disfrutar da túa obra. Xijaaperrrrta!!!
«Los científicos dicen que estamos hechos de átomos pero a mí un pajarito me contó que estamos hechos de historias.» Eduardo Galeano. Mar de Fueguitos. Saludos a la comunidad que seguimos siendo parte de la historia que nos contó Nacho. Y nos dejó el fuego encendido. Apertas agarimosas para su familia.
Cantos seguimos por aquí buscando alivio nos comentarios doutros seguidores teus, Nacho. Cómo does todavía.
Nachiño: Onte, na Mostra de Teato de Ribadavia,(MIT) presentaron a obra Voaxa e Carmín de Ester F. Carrodeguas con Mabel Rivera (Coralia) e Belén Constenla(Maruxa), as Marias de Santiago. A min particular mente gustoume moitisimo,as actrices, a dirección, decorados, musica…. Pois fai un ratiño, encendo o ordenador, busco «cousiñas» das Marias e entre outras, atopei o teu artigo na Voz 17-2-2013, La memoria oxidada de las Marias no que falas do mal estado da súa sepultura e noutra información do 28-5-2014. (remexeches conciencias) a homenaxe do seu traslado á sepultura nova con Gaiteiro incluido!!! Emoción de verte, Nacho!!! Onte o acabar a función, comenteille isto á miña filla, pois tiña un recordo…, pero como non sabía a fecha exacta, non busquei nos arquivos do blog. Bicoos!!!
No nos conocemos ninguno pero tenemos en común que te recordamos y te queremos. En un día como hoy, triste y amargo, después de la noticia de otro atentado, suelo coger mi ipad y buscar cosas bonitas que leer. Siempre empiezo o acabo en tu blog para comprobar que sigue habiendo gente buena por ahí, gente que no abandona y que trata de conseguir que no acabe lo que empezaste. Estoy orgullosa de pertenecer a este grupo. Un fuerte abrazo para ti y tu familia
Me ha costado darme cuenta de su ausencia (Un nuevo trabajo en Francia ha descolocado mi mundo), lo echaba de menos, pero siempre mantenía la esperanza de que estuviera hibernando para curarse. Siento leer que Nacho nos ha dejado hace ya un año, ahora me doy cuenta de la fragilidad del ser humano. Fue todo un ejemplo y un gran maestro en enseñarnos a saber morir. Gracias Nacho…
DEP y hasta pronto..
Vaia verao caloroso,eh Nacho ? Pero xa pasou e imos entrar.nun outono no que votaremos por aki… Mareas e.Cidadans ….En fin,Nacho querido,iremos contando cousiñas k non nos poñan tristes…Querendote!
Como ves, Nacho, seguimos tus incondicionales entrando en tu blog para escribirte algún comentario. Estamos seguros de que allá donde estés nos lees y te sacamos alguna que otra sonrisa. Te echamos de menos. 💔
Por aqui andamos…
Supongo que ya conoces a una amiga mía que también lucho con mucha entereza y coraje pero tristemente también perdio la batalla. Seguía tu blog, seguro que te ha buscado ahi arriba o donde sea que estéis..
Un fuerte abrazo a los dos
Sigo entrando en este rincón pues creo que el hecho de leer las notas que te siguen escribiendo es una forma de no perderte.
Pois…. eiquí seguimos Querido Nacho. Leendote, lendo as notas d@s compañeir@s reservistas, recordandote aTi e a túa Familia, e…botandote en falta. Xigaaperrrrta!!!
Por aiqui andamos Nachiño, recordandote sempre. Apertas !!!!Mmm
Botámoste de menos.
Querido Nacho:Hoxe atopei unha definición do Nadal que lle houbese gustado moito á Miña Nai. Ela, que decia que ainda que todo fose un «conto», pagaba a pena mentras parasen as guerras e se xuntasen os seres queridos. Era da provincia de Avila, así que a transcribo en castelán : La Navidad es ese espacio que construimos entre hermanos cuando convivimos en Paz. Queremoste. Querémosvos. Xigaaperrtas. Sempre.
Que nerrrrrrrrvios,Nacho! Maña ao mencer voume achegar a Penas de Rodas por aquelo do solsticio,non sabes? Hai un video chulo no youtube ese…E viches o do tal «caranchoa» ?Se ata a RAE anda interesada….Ai,Nacho querido,k toliñ@s che estamos!
Queremoste!
Por un 2017 cheo d LUZ a quen por aki pase!
Querido Nacho: Puxen xunto a que te dedicou en La Voz…,Andrés Meixide-Thom, a tira que esta vez leva o nome de Pablo Ráez. Xa está con Vos. Con Tod@s. GRACIAS!!! Con permisiño de «lola.lugo» desexo moiiiita Paz a quen recale por esta páxina. Xigaapertas.
Hoy me he acordado de ti. D.E.P.