"El amor es algo muy resistente, se necesitan dos personas para acabar con él" José Luis Alvite
151. Luto en el Savoy
por Nacho Mirás Fole
No es una baja más. Adiós, maestro, adiós, amigo @alvitejos José Luis Alvite. Ser tu «mejor heredero» es una responsabilidad que llevaré con orgullo mientras viva para contarlo. Apagaré la luz al salir.
No me salen mas que palabrotas, palabras rotas…. Adios Maestro. Gracias por habernos hecho felices tantas veces leyendo tu alma con ojos achicharrados por el sol de tu ingenio.
A meirande das apertas, Nacho.
Loito no Savoy! Pero non apagues a luz ao saír Nacho, non; que luzan os neóns, que mainen ardentías de vagalume abrindo vieiros para que os carros de Euterpe e Eurídice ruban ata o lugar onde os pubes de, alomenos, vintenove nenúfares agardan para dar a benvida aos camiñantes desnortados.
E… unha madrugada no Savoy alguén dixo: -morrerás sendo un soñador…
-Por suposto.
-E que é un soñador?
-Alguén que cre viable un taller de coches nun ático. (AL, amigo mío!)
Silencio por ti, el mayor silencio que todos los silencios, no suena el aire, no suena nada. Hoy, huérfanas de ti, no se juntan las letras ni suenan las palabras. Que la luz de las estrellas te bese las manos con las que nos escribiste a alma desnuda. Descansa en paz amigo Alvite.
Lo que se comparte se reparte y en la memoria colectiva ya no queda la ausencia sola y vive en el recuerdo colectivo su memoria durante mucho más tiempo. Ése es el viaje a la eternidad, al tiempo no efímero de libros y asientos…A las imágenes imborrables en tu mente; seguramente visiones gratas como si fueran ayer.
Comparto con usted lo que siente y aún adoleciendo de desconocimiento comprendo sus razones empáticamente.
Acepten sus familiares igualmente un saludo
Que noche mås triste la de ayer..cuånto lo siento. Nacho, apretar los dientes y seguir luchando, aunque duela y mucho.Un ejército te acompaña.
Descanse en paz maestro, sus palabras no se olvidan, aunque hoy se sientan un poco huérfanas. Un abrazo a su famillia, amigos y seres queridos.
Nacho, para tí foi o meu pensamento cando desde o cuarto oin na tele esta triste nova mentras acababa de amañarme para sair traballar. Unha aperta para todos os que o apreciaban e e sofren a sua marcha.
Es un día muy triste para los que Alvite fue algo especial, pero seguirá vivo siempre en nuestros recuerdos. Eso nadie nos lo puede quitar. No apagues la luz, deja que su calor te dé fuerza. Un abrazo
Nacho: Triste noticia a da morte de Alvite. Para morrer só hai que reunir unha condición: estar vivo. Así que me temo que todos estamos nesas condicións. Nacemos con data de caducidade e imos gañándolle prórrogas á morte. A última parte da frase é túa, Rabudo. Estamos de loito polo teu mestre, mestre das palabras, as que nunca morren, as que siguen aquí eternamente, mentras haxa alguén que as recorde, ou que as lea, ou que as mente… Vivirás eternamente, Alvite.
» Pues en este mundo donde todo se gasta, donde todo perece, hay una cosa que cae en ruinas, que se destruye más completamente todavía, dejando aún menos vestigios que la Belleza: es el Dolor. »
Hoy lei lo de alvite y no pude evitar acordarme de ti. He caído en tus redes literarias a las que confieso había dejado abandonadas por dolor de corazón y me acaba de sorprender tu recaída. No he podido dejar de leer hasta octubre del tirón. No te voy a recetar paciencia sino que continúes siendo un rabudo, luchando contra el sistema, contra casiano y contra todo lo que se ponga por delante. Claro que hay días de mierda y de eso últimamente sabes bastante y roca mucho más. Así que como duce el gran mirás llora rápido que así mañana llegará antes
Grande. Noticia muy triste. Hay gente que no debiera morir.
No apagarás esa luz Nacho. Como diría el Honorable cuando aún creiamos que lo era «no toca»
Forza Nacho
RABUDO: Enhorabuena por el reconocimiento que has recibido del Colegio de Abogados de Santiago a tu lucha por la libertad y en contra de la adversidad de todo tipo.
No me salen mas que palabrotas, palabras rotas…. Adios Maestro. Gracias por habernos hecho felices tantas veces leyendo tu alma con ojos achicharrados por el sol de tu ingenio.
DEP
lo siento mucho, le echaremos de menos.
Mis condolencias a Ernie Loquasto ,»el Savoy» notará su ausencia.
Maldita sea
Que penita Nacho…:'(
A meirande das apertas, Nacho.
Loito no Savoy! Pero non apagues a luz ao saír Nacho, non; que luzan os neóns, que mainen ardentías de vagalume abrindo vieiros para que os carros de Euterpe e Eurídice ruban ata o lugar onde os pubes de, alomenos, vintenove nenúfares agardan para dar a benvida aos camiñantes desnortados.
E… unha madrugada no Savoy alguén dixo: -morrerás sendo un soñador…
-Por suposto.
-E que é un soñador?
-Alguén que cre viable un taller de coches nun ático. (AL, amigo mío!)
Silencio por ti, el mayor silencio que todos los silencios, no suena el aire, no suena nada. Hoy, huérfanas de ti, no se juntan las letras ni suenan las palabras. Que la luz de las estrellas te bese las manos con las que nos escribiste a alma desnuda. Descansa en paz amigo Alvite.
Lo que se comparte se reparte y en la memoria colectiva ya no queda la ausencia sola y vive en el recuerdo colectivo su memoria durante mucho más tiempo. Ése es el viaje a la eternidad, al tiempo no efímero de libros y asientos…A las imágenes imborrables en tu mente; seguramente visiones gratas como si fueran ayer.
Comparto con usted lo que siente y aún adoleciendo de desconocimiento comprendo sus razones empáticamente.
Acepten sus familiares igualmente un saludo
Estas lagrimas son por ti. ¡ Maestro!. Recuerda que nos debemos un café. Nos vemos en el Savoy.
Que noche mås triste la de ayer..cuånto lo siento. Nacho, apretar los dientes y seguir luchando, aunque duela y mucho.Un ejército te acompaña.
Descanse en paz maestro, sus palabras no se olvidan, aunque hoy se sientan un poco huérfanas. Un abrazo a su famillia, amigos y seres queridos.
Nacho, para tí foi o meu pensamento cando desde o cuarto oin na tele esta triste nova mentras acababa de amañarme para sair traballar. Unha aperta para todos os que o apreciaban e e sofren a sua marcha.
Un abrazo muy fuerte, Nacho
Un abrazo grande, Nacho. É unha perda enorme pero sempre nos quedará o escrito.
Non apagues a luz, que siga alumeando, por él e por todos nós.
Moitos bicos
Es un día muy triste para los que Alvite fue algo especial, pero seguirá vivo siempre en nuestros recuerdos. Eso nadie nos lo puede quitar. No apagues la luz, deja que su calor te dé fuerza. Un abrazo
Nacho: Triste noticia a da morte de Alvite. Para morrer só hai que reunir unha condición: estar vivo. Así que me temo que todos estamos nesas condicións. Nacemos con data de caducidade e imos gañándolle prórrogas á morte. A última parte da frase é túa, Rabudo. Estamos de loito polo teu mestre, mestre das palabras, as que nunca morren, as que siguen aquí eternamente, mentras haxa alguén que as recorde, ou que as lea, ou que as mente… Vivirás eternamente, Alvite.
» Pues en este mundo donde todo se gasta, donde todo perece, hay una cosa que cae en ruinas, que se destruye más completamente todavía, dejando aún menos vestigios que la Belleza: es el Dolor. »
Fuente:
El tiempo recobrado
non pode ser mellor nin máis sentida a túa dedicatoria.
Contigo, Nacho. Con Todos. Sempre.
(E por favor, por favor: non nos apagues a luz)
Sorry for your lost.
E ti como andas, Nacho, aparte de jodido?
Aloumiños variados para ti e os teus.
Por qué se van los mejores? me hacía muy feliz oirlo, Nacho, me encantaban sus historias del Savoy. Lo echaré de menos
Hoy lei lo de alvite y no pude evitar acordarme de ti. He caído en tus redes literarias a las que confieso había dejado abandonadas por dolor de corazón y me acaba de sorprender tu recaída. No he podido dejar de leer hasta octubre del tirón. No te voy a recetar paciencia sino que continúes siendo un rabudo, luchando contra el sistema, contra casiano y contra todo lo que se ponga por delante. Claro que hay días de mierda y de eso últimamente sabes bastante y roca mucho más. Así que como duce el gran mirás llora rápido que así mañana llegará antes
Grande. Noticia muy triste. Hay gente que no debiera morir.
No apagarás esa luz Nacho. Como diría el Honorable cuando aún creiamos que lo era «no toca»
Forza Nacho
RABUDO: Enhorabuena por el reconocimiento que has recibido del Colegio de Abogados de Santiago a tu lucha por la libertad y en contra de la adversidad de todo tipo.