149. El cáncer, la química y los calamares a la romana
por Nacho Mirás Fole
Jueves, 8 de enero 2015. Aquí sigo, cuando pasan de las tres y media de la tarde, conectado a la Micro Macro Life Care a través de la que me insuflan las armas químicas, en la sala de tratamientos 6 del Hospital de Día de Oncohematología del Complexo Hospitalario Universitario de Santiago.
Segundo día de acontecimientos farmacológicos de esta segunda tanda en mi guerra de Gila contra la recidiva de un astrocitoma anaplásico de grado III que ya es un viejo conocido para la legión de lectores de estas memorias sanitarias. ¿Está el enemigo? ¡Que se ponga!
Hemos empezado el menú del día con algo más de 272 mg. del antineoplásico CPT11, más popular como Irinotecán -que a mí me suena a nombre de cacique azteca- y que, después de experimentados sus efectos, alguien debería rebautizar como Irinotecagas. Creo que no hacen falta explicaciones. Hoy, puede ser por la experiencia anterior, las tripas se mantienen bastante en su sitio. Confío en que no me abandonen a traición.
Ahora estoy ya con el segundo plato: 1040 ml. de Bevacizumav o Avastín, otro antineoplásico en formato perfusión intravenosa que me riega las entrañas desde la Micro Macro LifeCare conectada al reservorio Celsite Discreet que llevo instalado en el pecho y que yo he rebautizado como Celsito.
A todo este aparataje, a toda la electrónica y la hidráulica que me viste como a un C3PO de la oncología médica, le quita hierro el olor a calamares que emana del bocadillo de una compañera de tratamiento que está del otro lado de la cortina y que tenía antojo. ¿A qué huele el cáncer?, igual me pregunta algún día un compañero entrevistador. ¡A calamares, te lo juro, el cáncer y su tratamiento huelen a calamares a la romana! No me molesta ni lo más mínimo. Buen provecho.
El bocadillo y el buen rollo que te transmite el personal del hospital de día -a pesar de que es evidente que trabajan de más- hacen más por mi paz interior que cualquier tranquilizante con receta médica. A los que enseguida se les llena la boca diciendo que los funcionarios no la rascan los quería ver yo aquí aunque solo fuera un cuarto de hora. Los recortes en sanidad se notan, precisamente, cuando eres un paciente de oncología y ves a tu alrededor que el personal no para, que los celadores tienen que hacer el pino puente para dar salida a la omnipresencia que se les exige, precisamente, porque no es proporcional la plantilla a la gran cantidad de enfermos que somos.
Me hace gracia que buena parte del personal de enfermería lleve puestas zapatillas de running, nada de zuecos o sandalias. Van tan a toda hostia que las zapatillas de correr son lo más apropiado. No son estos funcionarios de los que se marchan corriendo antes de que pase algo, nada de eso. No veo yo tanta energía en muchos despachos oficiales desde los que se cocina lo que se hace en este lugar del que ahora soy usuario, y he estado en unos pocos despachos oficiales, por no decir en todos. Menos corbata y más chándal, excelencias. Pisen más el terreno.
Entre citotóxico y antianaplásico, hoy he probado el cátering del hospital de día, a elegir entre bocata-pulga de queso, chorizo o salchichón, yogur y fruta. Le he salido barato al Servizo Galego de Saúde. No sé si por lo frugal de la dieta, por la química o por el analgésico que me administraron para callarle la boca a mi contractura de espalda, el caso es que según han ido pasando las horas me he crecido en estado físico y anímico. Llegué muy acojonado a la sala de tratamientos, temeroso de los efectos secundarios de estas pócimas amañadas que los oncólogos diseñan por nuestro bien, aunque nos hagan a veces mucho mal. Pero fue cruzar dos palabras con el personal de farmacia y me cambiaron la actitud y el ánimo, tan importante es que te informen de riesgos y posibilidades, que los tratamientos se humanicen.
Ya sé que las próximas horas tendré que permanecer alerta por si me desfondo, pero como decimos en Galicia… malo será. Después del súper chute de hoy no tendré que volver a la Micro Macro hasta el día 21. Asi que, hasta entonces, ya tendré tiempo de experimentar pros y contras del tratamiento. Tengo ganas de salir y volver a casa para seguir avanzando en el máster de Playmobilismo que estoy haciendo con mi hijo: el año pasado nos doctoramos montando el barco pirata; este año ha tocado el castillo de los dragones, que también tiene su ciencia.
Feliz año, feliz vida. Aunque no responda individualmente -no haría otra cosa en todo el día- os tengo presentes incluso a los ausentes.
Caminante se hace camino al andar…
Gracias por seguir informando en la primera línea del frente Nacho y sigue poniéndote a cubierto de las balas del enemigo.
Feliz vida! De aqui no se ausenta nadie!.
Aquí seguimos. ¡Feliz continuación de la vida!
Feliz de verte animado y con ganas de jugar con tu hijo!! Un abrazo.
El humor es la mejor arma de futuro y no sólo la empleaba ese gran maestro con ironía sino que es tu gran aliada para cada nueva lucha aunque el enemigo sea sordo o se lo haga.
Atrincherado bajo su cubierta y dependiendo de tan buena logística a través de esa plana mayor que le acompaña en zapatillas de muchas batallas sólo puedo esperar noticias de su frente cuando tenga ganas, tiempo y sus noticias lleguen por correo o consistente teletipo en países imaginarios en los que lo imagino corresponsal de guerra, cámara en ristre cual calleja o cualquier otro aventurero extremo realizando todo en uno, locutor, camarógrafo y reportero…cómo corresponde al periodista, dulce, o con salero para unas vieiras o nécoras de roca.
Qué sus montajes, de reyes, legos se vivan con pasión y sin complejos.
Saludos y Libertad.
Alegroume moito verte esta mañán, Nacho, e atoparte con tan bó aspecto (xa sei que a procesión vai por dentro 😉 )
Un «olé» polo persoal que, como ben dís, nos axuda a levar estes atrancos que a vida nos pon no camiño e adiante co máster en Paymobil. Eu xa montei uns cuantos (barco, granxa, clínica veterinaria….) e,aparte de disfrutar cos peques, a min servíame de relaxante sen os efectos secundarios das pastillas, jajaja.
Un bico virtual ata que che poida dar outro en persoa
El hospital es otro mundo. Esa forma de trabajar no la he visto yo en ninguna parte. Han debido contrarar a Panoramix con su caldero de poción mágica para dar un cacito a cada trabajador al inicio de la jornada.
Me alegra mucho, mucho, saber que la química te está entrando amablemente y que te hagas un minuto para agradecer al personal sanitario. Soy nieta de una gallega emigrada que de limpiar letrinas en el hospital terminó como jefa enfermera de su Hospital (el Torcuato de Alvear de Buenos Aires), quien además fue la enfermera de su barrio porteño en la Paternal (si habrán pasado nalgas por ante sus ojos!, lo que hacía sin cobrar). Esta mañana me preguntaba justamente cómo la estarías llevando a la jornada. El bocadillo de tu vecina me ha tentado… Apertas e biquiño. Hasta cualquier momento.
Qué alegría leerte y ver que estás más animado! Suerte con el castillo.Tu hijo tiene un padre excepcional.
Coñezo esas pocimas,a min foronme ben e para ti tamen o seran foi una delicia leer o teu comentario, que sepas que me atopo a 10.000 kilometros da capital de galicia (San Paulo) unha aperta Antonio de Lugo
Te sigo desde hace unos meses. ¡Eres un valiente!
Abrazo, y muy buena faena con el castillo de los dragones.
Que aperta che daría!…
Joè : doutor en playmobilismo, mimàà!
E non esquezas que…..» la vida pirata es la vida mejor, sin trabajar, sin
estudiar , cooooooon la botella de ron » .Seguro k a saben os teus nenos.
Alègrome, Nacho !
Soy enfermera y agradezco el comentario hacia nuestro gremio. Yo también soy de las que han cambiado los zuecos por unas zapatillas de runing, no es un trabajo fácil. Mucha fuerza en tu lucha, un abrazo.
Que la química sea efectiva, y los efectos secundarios inapreciables.
Los calamares a la romana están buenísimos, lastima que no los tengan en el menú del hospital de día.
Que disfrutes con esa arquitectura en compañía del peque.
Me alegro de que te vengas arriba…¡¡¡sigue así¡¡¡……tienes mucha suerte de que te traten en Santiago, he estado ahí con mi padre y no hay color…la humanidad del personal… eso no tiene precio. Los que nos las vemos en el Hula de Lugo no podemos decir lo mismo….hoy he estado para pedir cita al neurólogo para mi padre, que también tiene un tumor cerebral, y me han dado para marzooooo……esto es increíble…..pero ¿a que esperan???? a que se vaya al otro barrio coño¡¡¡……..lo siento pero tenía que desahogarme…..
Se por experiencia que la medicina de boquilla es muy importante en este tipo de enfermedades…..y desgraciadamente se encuentra por estos lares muy poca empatía, da igual que tengas una hernia discal que un tumor cerebral…..siempre las mismas respuestas ….es que hay mucha lista de espera….es que su médico no tiene la agenda abierta y no puedo darle cita ….vuelva mañana……a la mierda.
Mucho gastamos en pagarles a los que gestionan unos servicios públicos que no atienden al público como deberían, recortan de sanidad para gastar en rotondas como aeropuertos por ejemplo……el mundo al revés.
Sigo tus pasos decididos hacia tu curación, y me alegra enormemente encontrar en este día aciago para mí, que tú estás ahí luchando con firmeza.
Siento el rollo que he soltado pero la impotencia me supera por momentos.
Un abrazo desde Lugo y mucho ánimo. Feliz vida para ti y los tuyos
Marga, que teu pai vaia a atención ó doente e presentade unha reclamación por escrito, para que aceleren a consulta do teu pai, engadindo que se houbese risco de que a súa saúde se vise afectada (disminuida a saúde ou agravada a súa enfermidade) pola espera, que levaredes a cabo as accións legais as que teña dereito o doente.
E solicitade un certificado de entrega da devandita reclamación.
A ver se conseguides que vos adianten un pouco a cita.
Gracias Miña por tu consejo…..ya he presentado otra reclamación en agosto cuando estábamos a la espera de que nos llamasen de Santiago para hacer la biopsia…..y nos han contestado en octubre….cuando ya nos habíamos buscado la vida llamando directamente al hospital de Santiago y el Dr Arán a quien estaré eternamente agradecida me recibió en su despacho sin conocerme de nada. Eso sí, nos desean que el proceso haya sido satisfactorio y larga vida al paciente. Mira ….estoy tan cansada de pelear que me dan ganas de ir y montar un pollo, de llevarme a un notario, que certifique lo que sea pertinente.
Gracias de nuevo por tus palabras, quemaremos todos los cartuchos antes de permitir que este sistema que está para protegernos, envíe a mi padre al otro barrio después de haber cotizado toda su santa vida.
Hoy aprovechando que estas » guasón», vamos a criticar a esos políticos que tanto daño le hacen a los enfermos de lo público, explotando sobre todo al personal de hospitales. Es evidente que pasamos pocos ,por los hospitales, en términos relativos, si no seguro que se dotaba con un presupuesto exclusivo para estos temas aunque hubiese que pagar más impuestos o robar menos. Un saludo y que te vaya mejor el tratamiento.
Coño, casi me has dado envidia…..bokata de calamares…..¡¡¡¡
Pásalo (medio) bien¡¡¡
Grazas por darnos ese apoio o persoal sanitario.Un saudo, e como decía minha avoa,que dios Che conserve o humor.
Un saudo,nacho
Alegria al leerte.Yo pase por lo mismo con mi padre hace 15 años en el Provincial de Pontevedra,grande todo el equipo de enfermeria oncologica
Espero y deseo que éste tratamiento no te hunda tanto como el anterior y tengas fuerza para seguir jugando con tus peques. GRACIAS por estar ahí
Te conocí en el Liceo de Ourense el 26 de septiembre, y te comenté que no me manejaba bien con estos sistemas tan modernos…pero hoy pregunté a los míos para poder saludarte de nuevo. No quiero pertenecer a los ausentes…
MUCHO ÁNIMO NACHO!! Eres estupendo
Feliz año, que bien leerte más animado! ya nos vas contando como sigues. Besos y fuerza.
Prezado NAcho,
que boas son as túas palabras para todos e cómo axudan.Creo que o teu blog debería estar anunciado en letras bne gordas en todos os taboeiros dos hospitais para que as persoas con esa enfermidade, tivese unha boa referencia-agarradeira-guía-apoio…
Agardo que esta sesión sexa máis levadeira. Bico
animo nacho
Tengo una niña de 9 años, Leyre, a la que los Reyes Magos también le trajeron el barco Pirata de Playmobil y la clínica de veterinaria, pero a diferencia del tuyo casi lo montó sola porque yo soy una vagoneta y paso de ponerme a jugar con ella. A veces solo leyendote a ti me doy cuenta de las cosas que tengo y que me pierdo por mi forma de ser. Te admiro un montón, te envío mucho ánimo y ya verás como esa química inombrable que te ponen nos permitirá pronto practicar playmobilismo y poder algún día, si acaso, hacerlo todos juntos. En mi casa nos gustaría mucho.
Un besazo fuerte. Seguiré esperando noticias
Toda la fuerza del mundo te deseo para cada día de este nuevo año.
te enviaría las «chuletas» playmovilísticas mías y de mi hijo, pero creo que están caducadas….
Como sempre unha alegría e un placer ler unha nova entrada!
Ojalá sigas con ese estado animico durante mucho tiempo Nacho, y bendito sea ese olorcillo a calamares que te llegó gracias al antojo de tu compañera de tratamiento y que tanto bien te hizo.
Lo que dices de los funcionarios creo que, aunque todos son funcionarios, esa fama de que se escaquean, que no hacen nada y otras lindezas nunca se ha referido ni a la rama sanitaria ni a la de la enseñanza sino mas bien a los de las oficinas, y aunque ahora la cosa ha variado bastante, era una fama ganada a pulso, creeme.
Moita forza Nacho/ molta força noi
Espero que este segundo chute sea más llevadero que el primero,y que las tripas aguanten mejor.
Yo también estoy muy contenta con el equipo sanitario de Onco-Hematología del Hospital, en nuestro caso de O Barco de Valdeorras, la médico hematóloga que lleva a mi madre, un verdadero encanto, con gran paciencia y muy involucrada, y el hematólogo anterior, también, por cierto ahora creo que está en Santiago. (Lo malo de los lugares pequeños y apartados como nosotros es que el personal sanitario, si puede … se va y eso en tratamientos largos pues, supone un casi volver a empezar, «vamos a probar con esto», pero eso ya lo hemos probado y le sentó mal…, etc).
Las enfermeras, trabajadores de laboratorio, celadores, etc, todos magníficos.
Deste hace un par de años el tratamiento se hace en el propio Hospital, que antes, te recogían en la ambulancia, a todos juntitos y te llevaban a primera hora de la mañana al de Ourense, y cuando terminaba el último, otra vez a regresar en la ambulancia, hora y media el recorrido. Ya ves, enfermedad, tratamiento y agotamiento mezclados.
Uf! me estoy liando, volver a decirte que me alegro muchísimo que sigas con ánimo de escribir, de contarnos tus progresos y achaques y que todos deseamos tu mejoría.
Gracias Nacho por escribir,me gusta lo que escribes,has desnudado tan bien tu enfermedad q lo sabes todo. Bicos
El personal de la sala de tratamientos es de lujo. Yo también estuve allí. Mucha suerte.
También hay funcionarios de lujo, pero ahora lo importante es curatse, no debatir sobre este tema.
Un saludo y mucho ánimo
Noraboa Nacho. Qué ben escribes!. Entrar no teu blog é abrir unha porta a esperanza. Estou dacordo con MAda: deberían anuncialo nos taboleiros dos hospitais…
E porqué non incluílo no tratamento médico…??,digo eu…
Saúdos. ¡¡SAÚDE!!
Aqui dando el presente. Que no escriba no quiere decir que no te lea.
Siempre pa’lante!!! Habra foto del castillo?? 🙂 . Un abrazote guapo, y no aflojes.!
Que contenta me fun pa traballar ,despois de leerte ,pola mañán.Xa te botaba en falta,e alégrame atoparte con tan bo ánimo,eso e un bálsamo máis pa a enfermedade.Bicos,estamos contigo
Eres un referente, tienes que seguir, por ti y los tuyos primero, pero también
por los demás . Animo, un abrazo.
Forza e unha aperta mantelesa. Xogar cos nenos é o mellor!!!
Nachiño: Espero que o Chute te permitira desta vez montar e requetemontar o castelo e que os dragóns quedaran nel,sin fod…chinchar.
Forza e Disfrutar da Vida. Gigaabrazo. Para todos.
Nueva batalla quìmica de èsta guerra contra Casiano de la que saldràs vencedor Nacho!! Desearte que los efectos secundarios de esas pòcimas no te hagan tanto daño a tì como si a Casiano family!! Un abrazo!!!
Continúa con tus relatos, estas haciendo muchísimos favores con tu forma de contarlo. Espero que todo salga bien. Te lo mereces un abrazo
Vexo que seguimos arriba e que o baixón é xa historia polo de agora. Grazas pola túa defensa dos que traballamos na sanidade pública que, cos nosos defectos, adoitamos facer o que podemos para unha asistencia de calidade, recortes aparte. Eu son máis da xeneración de Exin Castillos, pero supoño que os de Playmóbil tamén terán o seu. No teu caso non serán nunca castelos no aire. Unha aperta.
Bos días Rabudo,atópome preocupada pola túa falta de novas.Pola mañán, mentras estou tomando o meu café ,antes de irme a traballar ,sempre miro si publicaches algo, e aínda que non me de tempo a leelo , xa me vou tranquila pa traballar.Esper que acudas axiña a nosa cita das mañas.Unha aperta
Parabéns polo Premio Dereitos Humanos 2015, Nacho. Tes dito que comunicarias ó teu ritmo. Desexo que iste descansiño no Blog, non sexa debido as anacondas e CIA. De verdade. De novo: ¡¡¡¡PARABÉNS!!!
Toc Toc, Nacho….si estás por ahí, quiero enviarte hoy un abrazo y te digo: sana sana colita de rana, sino sana hoy sanará mañana. Otro abrazo, que te de fuerza y ánimo. :Te tengo presente en esta tarde de Buenos Aires.
Mucho ánimo, un abrazo muy fuerte
[…] no olía el puesto de mando del cáncer compostelano a calamares porque a nadie se le antojó fritada y todos los de las salas de tratamientos del Hospital de Día […]