146. ¡No apaguen la luz del túnel! Malísimo
por Nacho Mirás Fole
Se me queda escaso, señores de la Real Academia de la Lengua, querido Darío Villanueva, el superlativo «ísimo» para poner en palabras lo malísimo que he estado en estos últimos días de convalecencia que separan la Nochebuena de la Nochevieja. ¿Me cuela «malérrimo», aunque solo sea por esta vez? Hoy son mis tristes tripas las que, en horario de madrugada, me mantienen lejos de la cama, tragándome una película en alta definición sobre anacondas, infestada por igual de reptiles que de machitos inflamados de testosterona y rubias gritonas -para que digan del sexismo en el cine- mientras, en modo multipantalla, vomito pensamientos improvisados, que siempre es mejor que hacer de tripas un montón, como realmente me pide el cuerpo.
Hoy son los entresijos; ayer eran las cicatrices del cráneo las que le ladraban a la humedad; la contractura que me nace detrás de una oreja y muere bajo el omoplato derecho; y cada día, a cada hora, mi tren de aterrizaje, con el que repto cual culebra coja por las piedras de Santiago. Todos estos efectos especiales me recuerdan que llevo mucho encima, pero que me queda todavía tanto… A estas alturas de la contienda ya he experimentado semejante cantidad de efectos secundarios -vengo, no lo olvidemos, de otro año de guerra química y física acumulados, dos craneotomías y de la instalación de un reservorio- que lo único que me sorprendería es que me salgan alas. El estómago celebra además por su cuenta un festival antibiótico en el que participan otros medicamentos que se van contrarrestando e interactuando entre sí hasta la explosión. Y los restos que permanecen de la bronquitis mantienen viva la sensación de que respiro por la garganta trasplantada de un despojo que estaba pasado de fecha. Ya sabía que esto no iba a ser un paseo, pero ver venir lo que te viene encima no minimiza el impacto.
Ya se ha acabado la película de anacondas en la 1, con triunfo de los machitos sobre los reptiles, y yo sigo sin conseguir que mi estómago me conceda la paz que necesito para dormir. La noche es lo peor para el convaleciente, no hay nada peor ni más largo. No es cierto que los gatos se vuelvan pardos: son panteras y atacan. He llegado a pensar que tocaba fondo, que Fenosa había apagado la luz al fondo del túnel; que no salía de esta. Y no es una manera de hablar. Como a Dinio, la noche me confunde. Espero que así sea.
No busco con este mensaje contramedidas de ánimo y paciencia en forma de mensajes, de verdad, que tampoco me sobra el tiempo como para gastarlo en hacer de moderador. Solo trato de entretenerme y de mantenerme ocupado escribiendo a la vez que comparto y me libero, como he venido haciendo siempre desde que arrancó esta emergencia sanitaria en la que vivo instalado ya hace más de un año. La buena voluntad se presupone, así que no os preocupéis por intentar suavizar con palabras lo que no se puede. Sé que estáis ahí.
Sigo animado, otra cosa es que el cuerpo esté agotado. Estoy agotado de estar enfermo; estoy agotado de efectos secundarios; estoy agotado de estar agotado; esto no es una cuestión de actitud y voluntad. Si lo fuera, me habría tocado ya más veces la lotería que a Carlos Fabra, pero sigo sin un duro.
Si la anaconda que se ha escapado de la película y se me ha metido en el intestino no me deja de una vez en paz, estoy viendo que acabaré la noche con la cabeza apoyada en la butaca orejera viendo el episodio 18 de «Vender para comprar» en Canal de Casa. Es lo que tiene la fibra óptica: que lo mismo te entretiene con culebras gigantes que te mete en vena un ciclo formativo completo de Bricomanía mientras la vida se empeña en dejarte en fuera de juego. Pero el saber no ocupa lugar.
Agradezco las invitaciones y propuestas de todo tipo que me llegan por vías diversas pero, como Nicholas Cage en Leaving Las Vegas, no tengo planes más allá de esta cena… Lo de la cena es un decir, no quiero ni oír hablar de comida. Mi horizonte de actividades es como mucho a horas vista, hasta tal punto que hoy he dejado de ver a personas realmente importantes -a las que me hubiera gustado abrazar hasta la asfixia- por incapacidad física. Bien que lo siento.
No me voy a complicar con la banda sonora. Sabéis, chicas, en cualquier caso, que moriría por vós. Aunque también es cierto que, de un tiempo a esta parte, lo de «morir por» me parece una exageración muy fuera de lugar. ¿Que cómo estoy? Pues ya veis. Toca mal, pero peor les fue a las anacondas de la película, que acabaron en una tienda de marroquinería.
Efectivamente… seguimos aquí.
Y nosotros tambien matariamos por vos. Si se pudiera pasar algun efecto secundario aqui estoy. Te regalo el solazo que vamos a tener!. No se puede dejar de quererte Nacho. Venga a tomar el sol!!!!. Otro inmenso abrazo
Si, aquí estamos, leyendote cuando escribes y pensandote cuando no. Besos mil
Eva Amaral en este vídeo me tiene un aire con la jueza Mercedes Alaya.
Mil arrumaquitos … o dos mil … o cinco mil … o diecisiete mil… mejor, todos los del mundo.
Si pudiera elegir lo haría, es demasiado lo que he perdido como para dudarlo, pero desgraciadamente esto no funciona así, sino Ella estaría aquí y yo no. Sólo te puedo desear mucha fuerza para aguantar lo que venga.
Eres genial, y aquí seguimos. Muack!!
La contractura la tiene casi todo el mundo cuando le ponen el aparatejo. Es un dolor espantoso, lo que faltaba!!!! para un duro. Con unos buenos masajes se te va enseguida. Bikos
Mucha fuerza y no decaigas ANIMO un fuerte abrazo
Gracias campeón besossss
Conozco las sensaciones salvo en lo del fin
Emocionérrimo. No tengo palabras
BreveSaludoS
Fuerza Nacho. Que grande eres, seguimos aquí y tirando fuerte por ti. Bicos ferrolanos.
solo decirche,aguanta un pouco mais que TI podes,veras como solo e un tramite para seguir adiante,BICOS e feliz (dentro do que poidas )fin de ano….
Es difícil dar animos a cualquier persona que lo esta pasando tan mal, pero tu sabes que son necesarios. Yo creo que esos efectos secundarios se irán moderando en la medida que tu cuerpo vaya adaptándose al tratamiento.
Con respecto o la comida, seguro que ya te habrán dado muchos consejos y tienes los productos de farmacia que funcionan muy bien.
Espero que te mejores lo suficiente como para seguir peleando, animo.
Mucha fuerza hasta el infinito y más allá.
Sin conocerte de nada hace algo más de un año empecé a leerte, poco antes del día en el que estas memorias hospitalarias empezaron….no hay día que no entre en el blog para saber como estás y hoy es la primera vez que me decido a escribirte…
Solo decirte que yo, como muchos otros, seguimos aquí, y enviarte toda la fuerza del mundo…ÁNIMO NACHO!
Un abrazo
Aquí seguimos,efectivamente¡ La quimio cura, pero te deja
hecho unos zorros¡ Todo el cuerpo se queja a la vez,de la invasión
citotoxica!! .Ficamos a espera.
Beijinhos.Ana
Seguimos aquí.Gracias,siempre.
Estamos aquí Nacho, y aquí seguiremos porque yo creo que estamos colgados, tenemos Nachodependencia absoluta, y como las lapas se aferran a la roca así nosotros a este foro. ¡Lo que te faltaba! tu con tus efectos secundarios y yo hablandote de lapas que se aferran a la roca, ¡es pa´ darme con lo que tengas mas a mano. Espero que sea blando que mi cabeza no está para muchos trotes.
Por cierto ¡menudo planton le ha dado a esa pobre criatura!, ¿que pasó con la langosta?. No está claro el asunto
¡Animo rapáz! ¡moita forza!
Seguimos y seguiremos leyéndote el tiempo que tú decidas. De verdad que no había nada mejor que las anacondas!?
…y a mí que encantan los docus de anacondas y demás bichos…
Me gustaría darte un abrazo aunque sospecho que me darías más fuerza tu a mi que yo a ti
Nacho ,no pierdas la esperanza,eso es lo último. Tienes que seguir luchando, vas a ver que con la ayuda De Dios,y con las oraciones que vamos a hacer por ti as salir de esta , ojalá te valiera de algo el ánimo que te mando con un abrazo bien, bien fuerte,,,,,,
Dende hai moito tempo son unha fiel e silenciosa lectora do eu diario electrónico e ata fai 5 minutos, bastante reacia a comentar algún dos teus posts, máis q por falta de gañas, por timidez virtual. Pero desta volta decidín facer esta pequena incursión para dicirche que sigo e seguirei aquí, léndote; todo un pracer. Moito ánimo!
Seguimos leyendo, espero que hasta el «cierre por curación», es lo que más deseo cada vez que abro un nuevo capítulo de tu «mejor peor momento»
Ahora te toca el peor momento, sé que después llegará el mejor momento y será cuando todos lo celebremos contigo y tú lo elebrarás con tu familia, que al final son los que te aguantan «los mejores peores momentos»
Un abrazo con mucha fuerza pero «suavecito»,
Ángeles
En mi caso, las películas de cienciaficción siguen siendo mi mejor entretenimiento… o evasión, como quieras llamarlo. Muchas de ellas me hacen reflexionar sobre cosas en las que nunca había pensado y encajan bien con esta especie de vidaficción que nos ha tocado vivir. Es una recomendación personal, a mi siempre me gustó la buena literatura de cienciaficción y hay grandes pelis de este género. Si pruebas me gustaría saber si a ti también te ocurre. Un abrazo
¡Yo mataría por vos!
Un beso y un abrazo «enormérrimos».
Te comprendo tanto que lo único que puedo decirte es que ahora más que nunca no te RINDAS,, ya es mucha mierda la que te han metido y piensas que no puedes con ello, pero sí, verás como tu puedes. GRACIAS y millón de besos.
Efectivamente, Nachiño, aquí seguimos. Moitos bicos!!!!!!!
Acabo de recordar que también vi una peli de cienciaficción en la que J. Travolta tenía un astrocitoma (espero haberlo escrito bien) que lo convertía en un ser superdotado. Te lo cuento por si tienes curiosidad pero no te la recomiendo, es bastante mala. Otro abrazo
Eres un luchador, deseo de corazón que en ningún momento te alcance el cansancio o la desilusión y continúes plantando cara a la enfermedad día a día.
Es simplemente escalofriante lo que narras, espectacular cómo lo transmites y admirable la energía que muestras. Un abrazo enorme y «asfixiante» de un excompañero (y ya fan de tus textos desde antes que compartiéramos redacción) que, desde la distancia, te aprecia y te quiere mucho. Llevaré mi linterna siempre encendida.
Es una alegría que tengas fuerza para escribir y una suerte para nosotros leerte. Cuídate mucho y te deseo toda la fortaleza del mundo para resistir este duro embate del destino . Lo conseguirás.
Forza Nacho!!!
Neste momento que estás canso… busquei e atopei algo de Benedetti que coido que che vai ben agora.
Me sirve y no me sirve…
Me sirve y no me sirve
La esperanza tan dulce,
tan pulida, tan triste,
la promesa tan leve,
no me sirve.
No me sirve tan mansa la esperanza
La rabia tan sumisa,
tan débil, tan humilde,
el furor tan prudente
no me sirve.
No me sirve
Tan sabia tanta rabia.
El grito tan exacto
si el tiempo lo permite,
alarido tan pulcro
no me sirve.
No me sirve tan bueno
Tanto trueno
El coraje tan dócil
la bravura tan chirle,
la intrepidez tan lenta
no me sirve.
No me sirve
tan fría la osadía.
Si me sirve la vida
que es vida hasta morirse,
y el corazón alerta sí me sirve.
Me sirve cuando avanza
la confianza.
Me sirve tu mirada
que es generosa y firme,
y tu silencio franco sí me sirve.
Me sirve la medida de tu vida.
Me sirve tu futuro
que es un presente libre,
y tu lucha de siempre
sí me sirve.
Me sirve tu batalla
sin medalla.
Me sirve la modestia
de tu orgullo posible,
y tu mano segura
sí me sirve.
Me sirve tu sendero,
compañero.
Nacho, aqui estamos
Ai Nacho, non sabes cantas veces te me ves ao meu maxín! E nestes días tiña o presentimento (tampouco hai que ser moi lista para deducir iso, verdade?)de que o estabas pasando francamente mal, por iso o que acabo de ler non me colle de sorpresa…Claro que seguimos aquí, meu: os que te lemos, os que che escribimos, os que te pensan pero non se atreven a saír á palestra por ese medo virtual que citaba hoxe unha seguidora…Oes, non sabía eu que tamén había ese tipo de medo, e mira que eu entendo de medos! Agardo que coa nosa forza a luz do final do teu túnel siga acesa. O meu facho telo encendido eternamente, abofé.
Carmińa, simplemente unha aclaración; falaba de timidez virtual, non de medo; que considero son cousas ben distintas. Saúdos.
Nuria, entendinte perfectamente pero quixen facer unha pequena gracia arredor do teu comentario. Calquera cousa vale con tal de sacarlle un sorriso ao noso Rabudo! Perdoa se non souben darlle ese matiz humorístico para que o entenderas á primeira. Saúdos.
Ya pensaba yo «que mal lo estará pasando» porque llevabas días sin escribir, por eso al ver la entrada de hoy me alegré mucho de saber de ti aunque las noticias no son muy boyantes.
Sigue escribiendo, por favor, estoy segura de que estamos muchos esperando tus noticias y la mayoría de las veces no escribimos porque no sabemos que decir. Un abrazo.
I`m stilll here, Rabudo.YOU are sill here, Rabudo..WE are still here, Rabudo.
Nacho: mira a ver de repetilo mentras petas forte …no peito tm vale.E sabes que? A pesar da xeada, sol en Lugo…
Siempre,en cada momento,estamos y estaremos cotigo porque te sentimos Nacho
Nacho: Hace un par de días me encontré en la Plaza de España de Vigo con tu profe de ingles del Lope de Vega, Don Juan y le pregunté (al no tener noticias tuyas a través de tu blog) si sabía algo de ti, me dijo que no, pero que seguro que le volveríamos a «oirle» con su lectura. ¡¡Eres grande y tu corazón es enorme!!.
yo con esos «truenos» en el estómago , no sería capaz ni a cantar el LALALA de Massiel. Qué Grande eres. saludos desde As Mariñas
Ojalá esas tripas se vuelvan a organizar y tengas ganas y fuerzas para venir a Iruña, te estamos esperando, un abrazo
Hola Nacho, yo también te leo desde el principio. Hoy me atrevo a dejarate aquí un fuerte y sincero ¡¡ bravo!!. Mucha fuerza y ánimo.
y aqui seguimos!!!!
si vienes por vigo avisa el recorrido asi te busco y te doy un gran abrazo!!!!! animos Nacho!!!!!
Pues claro que estamos aquí,escuchándote atentamente.
Normal que tengas luces y sombras.. y más por la noche donde no solo las anacondas nos envuelven..menos mal que siempre amanece,y de nuevo ahí estarás tu,con más de 1000 motivos por los que seguir rabudeando.
Y si tocas fondo,.. Enhorabuena por haberte levantado de nuevo, esta y todas las veces que te sientas así.
Fuerza para el 2015,que todavía tienes mucho que contar.
Un abrazo
Sòlo desearte Nacho que superes pronto el infierno de ese infierno que te ha tocado vivir! Que tengas la fuerza y la fortaleza para que sigas ganando èsta y todas las batallas que te quedan por librar en la guerra contra casiano! Un abrazo!!!
Pues suavizar lo que dices esta complicado, pero lo que escribes me parece divertidísimo. Lo que leí es similar a lo que escribía cuando estaba deprimido, no se como será tu situación pero veo mucha energía (entonces es mucho más lo que puedes soportar), en cuanto a lo de la serpiente es bueno que no tengas hambre, peor tener mucha hambre que llegarías a comerte a un humano, a la serpiente la mataron por eso. Te deseo una agradable noche (espero que leas mi comentario en la madrugada, son horas fantásticas) Abrazo.
Boas noches Nacho (xa ves, que horas)
Teño rido a carcajadas lendo o teu blog, pero tamen teño chorado.
Cando acabei de ler o de hoxe( ou quizais debería dicir o de onte), deronme ganas de darche unha aperta. Para qué, por qué?? Non sei. Foi o que sentin
Sei q o estás pasando mal, o indecible, sei do que falas… So unha cousa, estou aquí
Unha aperta, Lucía
Nunca he comentado nada tampoco. No te conozco…o ahora algo sí. Pero seguro que no tienes idea de cuantos te seguimos. Estamos aquí. Duro con la anaconda. Vas a ganar.
Como di miña avoa «si é duro xa ablandará». É a miña premisa de vida. Son unha exalumna tua de dereito, e fun a primeira á que lle deches o diploma na graduación. Non sabes o orgullosa que me sinto diso. Sigue asi, conseguiches que miña mai, que non entende de mibiles, puxera o teu blog en favoritos e en enlace directo. Biquiños.