180. Movilidad reducida
por Nacho Mirás Fole
He llegado a ese punto de fatiga, a ver si me explico, en el que me resulta más fácil acercar la cabeza a la cuchara que acertar con el cubierto en la boca. «Aprende del niño», me dice mi suegra. Hay que ver la técnica depurada que tiene el enano, es cierto. Tendré que esperar todavía unos días para saber si resulta el rediseño de dosis y fármacos en el caldero del druida neurólogo Prietix. Más nos vale, porque hay momentos en los que ya dudo de si vale la pena el precio físico de la supervivencia. ¡Claro que sí, idiota!, cantaréis a coro. Pero lo que llevo encima y cómo lo llevo, creedme, solo lo entendemos los del gremio.
Por mi cuenta, sin receta, he comprobado otra vez los efectos positivos que tiene tocar una gaita electrónica para recuperar destreza y coordinación en los dedos ¿No me podía desgravar la idea? Es que entre el gasto farmacéutico, la fisio, el material ortopédico y el calzado que me ayude a sostenerme, tengo el culo pelado.Y Hacienda me reclama una pasta «porque el año pasado «tuvo usted cuatro pagadores». Váyanse un poquito a la mierda, oigan, desde el cariño lo digo. Una empresa y una universidad son dos pagadores. Que la legislación me impusiera una mutua y a la Seguridad Social mientras resolvieron mi situación es culpa suya, pero ahora lo pago yo.
En unos días me volveré a pelear con el sistema par pedir la tarjeta que me permita aparcar en zonas reservadas a personas con problemas de movilidad, que es lo que soy yo ahora mismo, pero tengo que volver a demostrarlo. No es ningún privilegio, es una necesidad. Ojalá no me hiciera falta. Me acuerdo de un familiar lejano que se enfrentó hace años con mis padres porque creía que siempre estábamos «disfrutando» del nicho familiar. «¡Pues métete tú dentro, cabrón!», zanjó Mirás. Con lo de las plazas para discapacitados es lo mismo. Me voy a la cama, que no me piden papeles.
Dejate querer y que otro te arregle los papeles . Los de hacienda tienen por norma tocar p_l_t_s así que pasas por ahora de ellos.
Ánimo y muchas GRACIAS
Te comprendo….. Vendrán días mejores, días de luz, música y color… Un beso
Buenas noches. Ándate con ojo con la dichosa tarjetita. Yo la tuve y en la última revisión (última porque antes era «discapacitada provisional» y ya lo soy pá «los restos») no se les ocurre otra cosa que quitármela. No doy la «talla» con el baremo que tienen; no entro en el baremo y eso que cuando camino parece que llevara piedras (del Camino de Santiago) entre el zapato y la piel; subo escaleras (cuando puedo) como cuando aprendí a caminar (ah, pero no llevo bastón) y las bajo con un pie de punta y con otro de talón (manías de los dolores). Mis manos deformadas no cuentan para nada en ese dichoso baremo y es que me han dicho nada menos que se conduce con los pies. Lo que hay que aguantar.
¿Sabes? Llegó un momento en que yo no daba nada por mí, tantos dolores me tenían como anestesiada la voluntad y cuando estaba a punto de abandonarme, no lo hice. Y aquí sigo, a trancas y barrancas muchos días y otros más suaves y ligeros.
Juego a que ya estoy curada y que lo que me pasa es que tengo una resaca tremendísima (esta idea me la dio un amigo). Me cuesta jugar, pero lo hago, cada vez más y más que lo voy a hacer. Si voy despacio es porque soy una sabia tortuga; cuando miro mis manos deformadas veo que de ellas salen flores en primavera y qué bien huelen, y en verano se transforman en delfines que llevan a mi cuerpo a saltar por los mares.
¿Te animas a jugar?
Cuánto se aprende en este magnífico blog!!
Gracias Brújula,gracias Rabudo por esta lección de humildad,coraje y supervivencia.Gracias!!!
Me atrevo a proponeros una opción que(nunca se sabe…) puede mejorar vuestra calidad de vida: un osteópata que quienes sabemos de sus cuidados pensamos que merece levantarle un
monumento en el lugar donde residimos…
Moitísimo ÁNIMO!!
Sí, y aún hay algunos por ahí que van diciendo qué suerte, con plaza bajo el balcón. Siempre hay algún vecino que no ha comprendido nada en este mundo; jente pa to. Algunos son cabrones sin que nos lo merezcamos e incluso su codicia terrenal se deja notar en pequeñas propiedades donde el sueño dicen es eterno. No creo en nada, pero pienso que más largo se te hace a ti todo esto.
No comprendo muy bien lo de seguir demostrándolo pero no hay nada como llevarse a sí mismo y que lo comprueben; cómo en el chiste del papel higiénico y el inodoro.
Hacienda somos tontos y aún les parecerán que les faltan datos.
La gaita por sí sola es mejor música que cualquier ipod.
Breludos
180 y a por +. Como dice el estribillo ese del tiburón «no pares sigue sigue».
Pois esperando que che sirva de apoio e como pequena dose de ánimo e enerxía, unha vez mais decirche que sempre é unha alegría encontrar unha nova entrada no blog, e que por aquí seguimos léndote!!
Eso de «siempre estar disfrutando del nicho familiar» parece de Jabois. Jajajaja…
Feliz San Xoán, Nachiño
Creo que todos esperamos que puedas mejorar con ese ajuste con el tratamiento, es muy duro pasar por todo eso y entiendo muy bien que te preguntes si valdrá la pena. La única persona que puede valorar eso, eres tu y no es nada fácil, yo estoy en el gremio y te pido que sigas luchando mientras el cuerpo te lo permita.
Fue un placer conocerte personalmente, y espero que la próxima vez nos veamos por San Lazaro con mas tiempo. Animo.
Nacho, Brújula, gracias por vuestro humor, por compartir estos momentos tan intimos. Compartir las alegrías en el facebook o instagram es muy fácil, hablar del dolor, del cansancio, de la falta de ganas no lo es tanto.
Tengo una compañera muy «rabuda» con dos hijas con «problemas» , entre ella y gente como vosotros desde hace un par de años me ha cambiado la forma de ver la vida.
Y sólo espero que cuando me toque pasar por alguna situación como la que estais pasando vosotros, que me tocará, (aquí nadie se libra), pueda afrontarlo de la misma manera que lo haceis vosotros.
Ánimo, suerte, y hoy aunque sólo sea un trozo de periódico ardiendo en el suelo, pásalo 7 veces, (no te pido que lo saltes), no soy supersticiosa pero…»habelas hailas».
Vamos Nacho. Poquito a poco , pero siempre palante, fuerza y salud. Bicos ferrolanos
Un besazo enorme valiente y mucha mucha fuerza
Mucho animo¡ y espero que escribir te ayude a aliviar tu malestar. Estamos a tu lado y te deseamos toda la suerte del mundo.
…e na mañanciña de sanxoan , logo do barullo nocturno, o dìa empeza tocando a gaita ou xogando…. Ou burocraceando … logo de lavar a cara coas flores , claro !
Nacho,querèmoste!
Para solicitar esa tarjeta, no sé como será en Santiago aquí necesitas otro tipo de incapacidad, que no deberías descartar. De corazón te deseo lo mejor.
Lucha hasta el ultimo suspiro Nacho.
Los que no lo vivimos, por ahora, no sabemos que decirte. Mucho ánimo Nacho
Arriba ese ánimo Nacho! Mira hacia adelante y cuando creas que ya no puedes más,da otro paso y demúestrale a tu razón que se equivocaba.
Aquí estamos.
Un abrazo
Estos Mirás son únicos, moi boa resposta, sí señor!!!
Unha aperta
Sin palabras. No se te puede querer mas! Que las meigas se manifiesten en esta noche magica y que las hierbas de San Juan, ya al rocio, con las que me lavare la cara sean sanadoras para ti, para que tu espiritu luchador siga ahi…. y aunque decaigas puedas decir estoy aqui y aqui seguire porque asi va a ser Nacho. Lo que nos das no se explica con palabras. Con amor Nachiño!. Eres tan grande!!!
Tan só desexarche cada día un novo amanecer… e que poidas ir atemperando esos teus alporizados nervios, sufridores nesta viaxe tanto coma tí.
Moita forza rabudo… e que poidas ir acadando forzas e que as dores e as limitacións non vaian a máis, e a ser posible que che deixen recuperarte o máis posible.
Tí es un modelo de resiliencia, e tés seguidores por aquí que che fan a competencia. Tou a falar de Brújula. 🙂
Forza ós dous… e que sempre atopedes unha razón pola que seguir loitando… xa que é o que estamos a facer todos aquí dun xeito ou doutro.
Unha aperta.
Emocionome lendo a tua mensaxe, solo podo decirche ( acordandome outra vez da miña aboa )compra casta e vende herba e por o que percibo despois de seguirte e q a ti casta sobrache.E miña aboa xa fai moitos anos q falta e non coñeceu a casta da q se esta a falar ahora.Miña aboa falaba de casta ,raza,gorza etc.Unha aperta Nacho.
Gigaapertas, Raaaabudo!!!!
Con tu fuerza en mi corazón y mis pensamientos en tu sanación…Un abrazo nacho!!
sigo leyendote, siempre aprendo. Un abrazo
Hace dias que no comento nada porque no se que decir. No puedo aportar experiencia y muchisimo menos dar consejos en este tema. Pero te sigo fielmente y te admiro. Solo puedo darte ánimo y te aseguro que es de corazòn. ¡Venga valiente !
Eso mismo. Como bien lo ha dicho Lina. Y que seguimos aquí. Abrazo grande y fuerte Nacho.
Descansa en paz. Desexovos moita paz pa toda a tua familia. Ata sempre NACHO MIRAS POR DIANTE E POR DETRAS. Unha aperta grande!!!!!!