158. El cuerpo muy mal, pero una gran…
por Nacho Mirás Fole
Parafraseando a Alaska: Tengo el cuerpo muy maaaal… pero una gran ¡vida social! Qué malito he estado de nuevo, amigos. Desde que el miércoles me atacaron químicamente por todos los frentes, las horas siguientes han sido un suplicio. Sigo sin acostumbrarme a que me pinchen en el pecho para llegar hasta el reservorio que llevo implantado, pero lo peor son los efectos secundarios del cóctel intravenoso.
No sé ya si llamarle migraña, cefalea o directamente tortura al dolor de cabeza que se me instala en el lado derecho -el que me aserraron dos veces los neurocirujanos para extraer sendas raciones de sesos bien servidas-, irradia hacia la parte trasera del ojo y me incapacita como ser humano durante horas. El jueves fue un horror, con sus correspondientes episodios de náuseas que neutralizo con las contramedidas recetadas. Y aunque hoy he arrancado mejor -no al cien por cien-, confío en que las hostilidades me permitan acudir con la dignidad que requiere la convocatoria a la entrega, esta tarde a las siete en Aula Noble de Fonseca, del VI Premio Dereitos Humanos que me ha concedido el Ilustre Colegio de Abogados de Santiago.
No he podido negarme tampoco a ser el pregonero de la edición número 40 de la Festa do Queixo de Arzúa, así que si las piernas me sostienen, el 28 de febrero a las 13.00 allí estaré, en la tierra del queso y de Ana Kiro, pregonando para quien quiera escuchar. Me convocan también en marzo al Congreso Internacional de Oncología para Estudiantes organizado por la Universidad de Navarra. Me parece magnífico que los futuros encargados de mantenernos en el más acá quieran escuchar al paciente. ¿Veis cómo encaja lo del cuerpo muy mal pero una gran vida social? No formaba parte de mis planes hacer apostolado de mi enfermedad, pero si puedo servir de ayuda…
Tengo libertad química condicional hasta el 18 de febrero. Y entonces, de nuevo, caña al mono. Me hace bien estar entretenido a mi ritmo. No estoy para horarios ni turnos, pero la casa me come y necesito airearme. Es posible que dé la sensación de estar en todas las pomadas, pero va por todas las que quizás no pueda estar. Reitero mi compromiso con la campaña que lleva a cabo desde Vigo Beatriz Figueroa, que no reclama para ella, sino para todos. Este marco legal español que regula la situación de los enfermos de largo recorrido como nosotros un día se volverá contra quienes, creyéndose inmunes, lo redactaron y contra quienes lo aplican sin contemplaciones, incluso echando mano de amenazas preconstitucionales (orden del 21 de marzo de 1974). Todo muy moderno, oye, muy actual. «Como me ves, te verás, como te ves me vi…» Salgo a que me dé el fresco. Que no pare la música. Nos vemos en Fonseca, en Arzúa, en las rúas de Santiago… por ahí.
Me alegra mucho leerte!!! Oye y lo de ir de fiestas y romerias (o sustituyase por entregas de premios, conferencias, etc) siempre entretiene, y el caso, es mantenerse entretenido. Muchos besos y enhorabuena por estos premios que tanto mereces.
Ole tú y tu ánimo. Si alguna vez me atrapa esa enfermedad quiero llevarla así, con esa fuerza.
Un abrazo amigo!!
Ai, Rabudiño! desta xeira tardábasme… xa me entendes. Pero ti es coma a ave fénix, rexordes das túas cinzas e con máis forza se cabe. Sigue así, meu rei, que o importante non son as veces que caemos senón as veces que nos erguemos. E aquí estás de novo para asistir aos eventos e festexos que che vai deparando o calendario.
Como entendo a Beatriz Figueroa! E á mariscadora que lle incha o brazo ! E a tantos outros que pasamos por un cáncer. Xa nada é o mesmo. Eu por fortuna estou incorporada ao traballo pero baixo mínimos. E menos mal que as limitacións que me quedaron non me impiden traballar, aínda que non sei que sería de min se me tocase fregar escaleiras ou coller ameixas na ría, por exemplo…Non podería, vive Deus!
Por ahí Nacho, y por aquí. Por donde tu quieras nos seguimos viendo y sintiendo. Estoy deseando leer tu 200 columna de este mejor peor momento, entre tanto tu a tu aire sumando. Un abrazo.
Me encanta ver que a pesar de los pesares sigues con un humor do carallo, y encima vas a conseguir el título de «Merendiñas II», porque no paras…Hoy procuraremos estar en Fonseca. Un abrazo
Cuanto me alegra que hoy te encuentres en disposición de salir!!! Disfruta del paseo pero ojo…..que hace mucho fresco!!! Enhorabuena por ese premio tan merecido!!! Gracias, gracias por las lecciones y el ejemplo que no das. Un abrazo
Sempre é unha alegría lerte de novo!
Nacho….estaba deseando saber de ti. Imaginaba que serían días durillos, pero todo irá pasando, te encontrarás mejor y te veremos por ahí seguro.
Sigue con ese ánimo y esa fuerza inquebrantables, nos ayudas a todos mucho más de lo que crees.
Que los malestares te den la suficiente tregua para que puedas pasar un fin de semana tranquilo y a gusto con los tuyos.
Abrazos curativos¡¡
Qué grande es Nacho…Magnífica a túa actitude ante a vida!!. Meu pai diría de tí: «Este Rabudo é un home de peso».Sí, deses homes neceseraios,imprescindibles, con dignidade…
Tés ben merecido o VI Premio os Dereitos Humanos.Qué o disfrutes!
O pai de Ramona Iglesias-Psicóloga e experta en Filosofía- dicíalle:
«Hai unha maneira de cambiar o mundo e é o que ti podes facer na túa vida,no día a día; o teu comportamento é a mellor revolución»
Xa que o 28 vas de Pregoeiro a Festa do Queixo de Arzúa,non esquezas que o víspera 27,estarán Treixadura e Kepa Junquera…Todo un luxo para os arzuáns: boa música e Nacho Mirás!!
Saúdos.SAÚDE!
Meu apoio a Beatriz Figueroa e a todas as persoas que loitan contra o cancro e a incomprensión e o abandono da administración
Todos tendríamos que agarrarnos al día a día, eso de «mejor otro día» es una memez, no hay vuelta atrás y lo desaprovechado desaprovechado queda.
Disculpas: A actuación de Treixadura e Quepa Junquera na Festa do Queixo de Arzúa está programada para o domingo 1 de marzo pola tarde
Que bueno saber de ti! Pero claro, es normal que no escribas con tanto sarao. Agotado tienes que estar!
Que te vaia ben e se che pasen as tremendas molestias, por chamarme algo, que te provoca o tratamento!
Nací y me crié en la comarca da Ulloa, comiendo esos quesos que ahora tienen denominación de origen, elaborados por personas muy queridas que ya no están, porque de los 100 años, no pasa casi nadie.
Espero que disfrutes mucho en la «Festa Do Queixo»
Ya suponiamos,los que te seguimos,que no estarías para
nada estos dias. Me alegro que hagas sociedad. La mente
ocupada es fundamental.
Beijinhos
Son lo que firman lo que procede quienes más alejados están de los problemas y aquellos que niegan lo que corresponde se convierten en jueces y verdugos del dolor y bienestar ajeno y merecido. Pero a todos esos tarde o temprano les pasa factura su propia firma. De ahí que estén desean privatizar todo, la vida misma, la felicidad y evitar pensiones. Se libran así de responsabilidades y batallas sociales puestas en manos gubernamentales. Será entonces el estado descapitalizado una máquina enemiga contra sus propias poblaciones. Y la esclavitud abolida para pagar impuestos regresará ahora preñada de diferencias sociales por todas partes.
A este paso se irán fraguando nuevas revueltas. Todavía es pronto.
Ojalá responda esa misma burocrática reacia e interesada como tú al compromiso social.
Saúde e Ceibedade
Nacho. Admirables tus ganas de vivir. Quesito de Arzúa y un buen albariño darán al cuerpo cariño…. A salir! Abrazo y beso, grandesy fuerte.
Y para los nuevos médicos, me permito acercarte tres lecturas imprescindibles del medico internista argentino Alberto Agrest, «Más reflexiones inexactas de un observador médico», “Ser Médico Ayer, Hoy y Mañana” , “En la búsqueda de la sensatez en medicina” que deberían ser de lectura obligatoria en toda iberoaméric (y más allá). No tenía especialidad, ya que más que los órganos, le gustaban las personas.
Animo Nacho, felicidades polo premio, merecelo
Admirado Rabudo, en tres meses estaré disfrutando de las calles de Santiago. Espero verte y darte los abrazos que te mando a la distancia cada vez que te leo. Bicos e apertas!!!!
Eso quiere decir que en marzo estarás en tierras navarras?, ánimo y aguante, un abrazo
Me ha alegrado leerte. Un besín curativo y adelante.
GRANDE Nacho, cada día nos das lecciones de vida y dignidad. Gracias
Eu estarei en Arzùa fixo!
Parabèns polo premio …
… e que viva a vida social ! Querèmoste!
Pois teño unha data máis que engadir a esa intensa vida social: O día 28 de febreiro ás 18:00 no Salón Teatro de Santiago estreamos o documental «Unitarias», un paseo polos últimos 50 anos da educación en Galicia. Alegraríame moito que poideras vir.
Enhorabuena y aprovecha todos los momentos buenos, das ejemplo para todos los que como tu están pasando por el peor mejor momento.
Deseo de todo corazón que te recuperes pronto,
Grande Nacho.Magnífico el programa y todo lo que de positivo y altruista conlleva.Un abrazo grande y hasta marzo
Yo también me pongo al lado de todos aquellos que respaldan la iniciativa de Beatriz Figueroa.
Enhorabuena por el premio y a ver si el cuerpo te deja cumplir con esos eventos y todo lo que tu quieras.
Grandes persoas coma ti , Beatriz e outras moitas que estades pelexando día a día para que os enfermos de cancro non sexamos tratados polo INSS coma si tuvéramos unha gripe . Nunca me cansarei de darvos as grazas . Eu antes era unha gran peleona , pero agora e como si me quitaran a forza . E tal o machaque que nos dan !! , e por todas partes . Agora estou cunha prórroga de seis meses e ten que pagarme o INSS , pois hoxe día 6 aínda non cobrei. Pero os recibos veñen igual . E eu digo que durante 34 anos paguéi tódolos meses , fixen a miña declaración da renda …… e agora que fai falla que me axuden ¿ qué fan cos nosos cartos ? .
Rabudo tes ben merecido o premio de hoxe igual que todos os que che ofrecen .
Gracias por facerme non sentirme tan soa e por darme a oportunidade de botar un pouco do meu cabreo na túa parcela literaria .
Un abrazo suaviño.
Pues estuve pensando en ti todo este tiempo. Me decía » a Nacho le ha dado mas duro esta vez», pero hete aquí que apareces y todos nos alegramos un montón, tenemos Nachodependencia.
Por La Voz y a través del Face me he enterado de lo del Queixo de Arzúa y me parece magnifico y así lo he expresando sugiriendo además que deberían hacerte Gallego del Año, y pregonero de las Fiestas de la Ascensión y/o del Apostol, que al fin y al cabo eres ciudadano picheleiro y te lo mereces.
Arzua es patria de Ana Kiro y tambien de Luz Casal, un par de luchadoras. A mi en lo artístico me gusta mucho Luz, pero a Ana le tenía su aquel por haber vivido en el mismo piso que ella vivió en Barcelona de niña como yo.
Ahí te dejo una de mis canciones favoritas
Parabéns, Nacho!! Espero que tiveses un dia «Xeitoso». Bó fin de semán, Biquiños e… vémonos por aí.
Ánimo valiente besos te queremos NACHO
Uff que longa espera, todos os dias mirando por si nos contabas como che fora …..en fin..xa tas aqui!!! E un decir…estas aqui,ali, aca e acola «como bailas Rabudo como te meneas» ;-).bicos e sigue contando que gustanos saber de ti.
O caso é ir levándoo tal como vén.
Nótase que es mui querido cando te chama dende tantos sitios.
Unha aperta.
Estuve unos días sin leer tus publicaciones. Estaba cansada, pero ya estoy muy bien y hoy me leí las que me faltaban, tienes un ánimo asombroso, con todo lo que estas pasando, que debe de ser impresionante por lo qu comentas, espero que vayas mejorando y teniendo ánimos para dar ejemplo a todos, sigue así, eres fabuloso, eres como tu te denominas Rabudo y nada va a poder contigo. Un abrazo muy fuerte y mucha fuerza.
Entro por primera vez en tu blog, recomendado por una amiga, porque estoy en tu misma lucha, cáncer de pulmón con metástasis en el cerebro, un brown muy brown pero también con la misma actitud de vencer a este alien que se me ha instalado en la cabezota. Por ahora no me han dado quimio, me han tostado el cerebro con radio de tal manera que de vez en cuando me vienen olores a piel de pollo chamuscado, cosa como te harás idea muy agradable y me espera otra sesión que ya me han aventurado puede que me cambie el carácter, la memoria, la personalidad… vamos, que me van a volver fisna y elegante. A mí que me encanta tomarle el pelo a todo el mundo….
Caña al mono, Carmen, que es de goma; tu actitud, como la de Nacho, es el mejor remedio no farmacéutico contra los inquilinos no deseados.
Aguante, Nacho; que pasaremos el mono que haga falta por volver a leerte. Entendemos perfectamente los espacios de tiempo entre una entrada y otra; si pudieras escribir cada día, es que no estarías tan malo y, amigo (permíteme la licencia de llamarte así), tener un marrón como el tuyo es para irse arrastrando por los rincones. Demasiado que haces. Aprovecha el concierto de Kepa y, si la salud te lo permite, márcate unos acordes con él.