142. Bronquitis, ¡A escena!
por Nacho Mirás Fole
Por si no éramos bastantes personajes en esta pesadilla antes de Navidad, va y se cuela una bronquitis oportunista en el cásting. Ha irrumpido además con tantas ganas que he acabado ganando un viaje con todos los gastos pagados en ambulancia asistencial del 061 a Urgencias del Hospital Clínico, donde me he convertido en objeto de observación buena parte de la jornada. Nunca tendré palabras suficientes para insistir en la calidad humana de la gente de la sanidad pública que nos mantiene vivos. Ni para despreciar a los modistas/os del Servicio Galego de Saúde, que antes de andar por ahí colocándonos a los enfermos camisones con lacitos en el culo, deberían ponérselos ellos de traje de noche e intentar hacer una vida normal. ¡Qué cosa incómoda de llevar y lamentable de lucir! Estoy por moverme por ahí con un taparrabos en la mochila, por si vuelven a ingresarme por sorpresa y tengo que improvisar.
La de hoy ha sido una batalla dura de la que he salido vapuleado y con una sensación de asfixia tal que juro que pensé que me ahogaba, pero he alcanzado la superficie después de nadar hasta con las orejas y puedo contarlo mirando desde arriba a los tiburones que amenazan con comerme las piernas.
Ante el aluvión de mensajes que me llegan por todo tipo de canales, vaya por este cauce el parte oficial, que no estoy para contestar uno por uno aunque lo merezcáis.
Dada mi situación inmunodeprimida, las contraindicaciones y las interacciones entre potingues, el riesgo de infecciones y otros factores que hay que tener en cuenta… el médico tuvo que afinar con el antibiótico. Salió el caro carísimo, pero parece que es el que mejor va. Ochenta eurazos por dos cajas que pagamos a medias entre la Seguridad Social y el presupuesto familiar. Seguir vivo no es barato, no.
Que me colocarán el viernes por la mañana el famoso reservorio por el que me introducirán la quimio es -salvo imprevisto- seguro. Otra cosa es que el paciente impaciente esté lo bastante entero el lunes para poder tuitear el sorteo de la Lotería de Navidad desde una de las salas de tratamiento del Hospital de Día mientras el CPT11 corre por mis venas, mujer, no tengo problemas, de amor…. Lo que me pasa es que estoy loco por privaaaar.
El caso es que no consigo recuperarme de una y ya estoy peleando con la siguiente. «Dios aprieta, pero no ahoga», me dicen los que creen como si, encima de tener lo que tengo, tuviera que andar todo el día dando gracias al más allá por mantenerme en el más acá. Que no me da la gana, desde el respeto lo digo, pero que no. «Sí, Dios aprieta pero no ahoga, ¡pero la cuerda no la suelta, señor cura!», solía responderle al párroco de A Salgueira y capellán del Real Club Celta, Carlos Areán, mi tío Antonio, -el penúltimo de Os Peruchos de Castrelos, del que heredé parte de este espíritu contestatario, irreverente por necesidad y salvaje hasta cierto punto que tanto ayuda en la supervivencia extrema agudizando los sentidos. Que ya está bien de buenismo gratuito.
Cambio y corto con una de mis favoritas de Extremoduro. So Payaso es una obra de arte. Quién me iba a decir que después de una mañana tan agotadora iba a acabar con ganas de rock & roll de Plasencia. Esto va a ser un efecto secundario del antibiótico caro, verás… Disfrutadla. Hoy creo que dormiré sentado.
Fuerza Nacho, es duro el camino pero lo vas a conseguir. Eres grande y tienes fuerza, a por ellos que son pocos y cobardes. Muchisima suerte y muchisima salud. Bicos ferrolanos
Dios aprieta pero no ahoga, dale gracias a dios por otro día rodeado entre tus seres queridos… Servidor está en las tuyas más o menos y a éste me lo paso, más con estos comentarios, por donde no está escrito…
Dale fuerte Rabudo!
Como es eso de que no ahoga, tengo un montón de amigos que se están ahogando en la mierda, encima hay que darle las gracias por ello??…venga ya…
El que crea eso que lo crea, yo lo respeto, pero que no se lo diga a personas inteligentes como Nacho que está hasta el cuello!!
Creo que no has entendido bien la ironia de mi comentario… Precisamente lo mando bien lejos.
Pues es verdad ahora que lo he vuelto a leer, disculpa…
Dice Punset que «la tecnología logrará que todos tengamos a alguien al lado para compartir los sinsabores y las alegrías». Este es el modo en que te puedo hacer llegar los ánimos y la fuerza… y también el deseo de un sueño reparador para empezar este nuevo día.
¡Tienes razon! No suelta la cuerda
Que ben que nos vas informando! Non ganas para sustos!
Son las infecciones oportunistas ,que se apuntan a un bom
bardeo! Cuídate.
Beijinhos.Ana
Mellorate anda. As batallas contra o(s) bicho(s) mellor de unha e unha. Recorda que es ben forte.
Aqui estas.
Besos
Abrazo largo y apretado, Nacho. Sé que no sirve de mucho, pero es lo que me sale después de leerte.
Fuerza campeón besos te queremos NACHO
mentres ese instinto salvaxe de supervivencia esté contigo, non corres perigo. Eu creo que o xenio é á vida o que o que o pegamento ó papel.
,inevitablemente, estarei pensando en tí o día 22!que che vai ben!
Veña, ánimo, que xa temos ahí na porta o anticiclón. Algo axudará con eso dos bronquios, e desde logo co ánimo
Instinto salvaxe de supervicencia. Este comentario reflexa a perfección o que sinto. Unha aperta «rabudo». Loita coma un león.
Pero esa respuesta a Areán era como seguir dándole la razón sobre su existencia; y ya sabemos que al párroco del opus de la Salgueira, al que bien conocemos ambos, eso por un oído le entraba como por el otro le salía. Igual que al frade
BreveSaludoS :/´
No flaquées Nacho, sigue en la lucha!!
Nacho mucho animo,fuerza y coraje,pienso como estás y aun tienes sentido del humor,vas a ganar la batalla.Un abrazo
Pues si que aprieta si. Ya es mala suerte, a ver si el otro suelta la cuerda de una vez y te deja seguir peleando en mejores condiciones.
Gracias por seguir con ese ánimo que te permite seguir escribiendo.
Viene buen tiempo para las Navidades por lo que podrás volver a disfrutar de tus paseos y no correrás peligro de bronquitis o catarros que es lo malo de esta situación. Sigue así, con ese humor. Un abrazo y mucha suerte.
Mucha fuerza para seguir luchando contra virus, bacterias, bichos y tumores y demás familia. No decaigas
Los camisones esos, nunca me han gustado. En «El hijo de la novia» sale Ricardo Darín con uno también enseñando el culo. Entiendo que en Argentina también se usan. Serán universales?
Co meu respeto para os creentes: Unha corda rillariamola cos dentes se poidesemos. Pero a ese cable de aceiro do bó, como os da ponte de Rande….Animo Nacho, outra mais para contar. Mañán contigo. Gigaabrazo.
Mucho ánimo, campeón!! Estás inmunizado con el Rius Sec y las bravas del Alaska. Cuídate! Un beso desde Madrid
Es verdad, los camisones son para ir de cena de gala. TE QUEREMOS NACHO.
Cuídate, son daños colaterales. Tienes las defensas bajas y hasta un simple resfriado de alguien que te haya besado se convierte en bronquitis o neumonia para ti.
GRACIAS por contarnos tu día a día y sigue con ese buen humor.
asi decia o cura da miña parroquia «dios aprieta pero no ahoga»; carallo si chega a apretar……menos mal que a tua fortaleza sobreponse. Veña que desta imos ter que ir a o apostolo a dañer un abrazo polo seu amparo. !!ánimo!!
¡Non te rindas…! Boas noites para tí e a túa familia.Unha aperta chea de esperanza
Pues el CURA que vaya soltando la CUERDA , que aún nos queda mucho por seguir disfrutando de TÍ. Un saludo y abrazos . Animo
Yo sólo quiero desearte una cosa para el año que viene:
¡SALUD!
Las Felices Fiestas y Próspero Año Nuevo, lo siento, los tienes que poner tú, con ayuda de los que tienes cerquita del corazón.
Un abrazo,
Ángeles
Força Nacho,
tu quieres y tod@s queremos
Adelante
Como traballador da sanidade publica agradezoche as loubanzas. E esa bronquite non sera pronto mais que unha nova fenda na culata do revolver das probas que levas superada. Boteite de menos esta semana sen internet.
Non te preocupes por nós, Nacho. Tí a ensinarlle os dentes ises enemigos pequeniños que queren pillarte sen avisar.
Duro con eles.
Unha aperta.
En estos casos viene al pelo aquel dicho: «eramos pocos y parió la abuela».
Pero yo sigo con mi teima que es lo único ue puedo ofrecer: ¡forza Nacho!
Como decía Cándida, asistenta de uno de los Gomaespuma: «Cuando Dios aprieta ahoga pero bien»