132. Operado y desde la trinchera
por Nacho Mirás Fole
Sé que es miércoles porque lo dice el calendario. Que te operen de la cabeza es lo que tiene, que con las neuronas y los bistés de cerebro te extirpan datos y después lo que te queda es la picha hecha un lío como si los dedos del neorocirujano se hubieran cruzado con los del urólogo.
El tumor ya está fuera de nuevo, y eso era la principal urgencia. Durante unas siete horas y pico de las que solo recuerdo cansancio (fue el lunes, pero me parece que lo hubieran hecho hace dos horas), los zapadores a las órdenes de los doctores Prieto y Allut irrumpieron en mi masa cráneoencefálica para darse de bruces con la reedición de este tumor que se empeña en joderme la existencia, vengativo y cabrón. Como estoy en las mejores manos, tampoco me voy a explayar demasiado en estra primera crónica empotrado en la trinchera 328 del Hospital Clínico de Santiago. Pero lo que no quiero es pasar de puntillas sobre lo mucho que ha cambiado, de un año para otro, el estado de conservación de unas instalaciones en las que el mantenimiento hace aguas: eso son lo famosos recortes.
Nada más ingresar, un amigo y yo mismo tuvimos que arreglar con una navaja suiza que llevo siempre encima la cerradura del armario más barato y desvencijado que hayan insalado jamás en un centro público: es lo que tiene licitar a la baja: nos equipamos con cosas de mírame y no me toques, no las mantenemos y acabamos pagando dos veces. Personal justito que hace carreras para llegar a todo, falta de mano de obra… Sí, lo puedo demostrar. Encima te advierten de que no dejes desatendidos tus efectos personales; todo garantías.
Tampoco es escasa la posibilidad de que te cortes los dedos subiendo la bandeja que, desde la mesilla de noche, se convierte en tu comedor. Y si me pongo a rajar de la falta de topes de goma y engrase en los artilugios más diversos, entonces no acabo. Son pequeñas obras de mantenemiento que nos harían la vida más fácil a quienes, como yo, acampamos a la fuerza en un hdospital público con mochilas como la hiperacusia, la irritabilidad, los nervios el miedo… Aceite, fieltro y ganas, hostias, no es tanto: Humanidad.
Para el personal, como siempre, no tengo ni la más mínima queja, que bastante hacen con los medios que les ponen. Y a los familiares que nos acompañan, condenados a dormir en potros de torutura, deberían ofrecerles un servicio de friegas y hasta el desayuno, que bien se portan para lo poco que le cuestan al sistema.
C on el tumor en una palangana y doblada la dosis de medicación, de momento han desaparecido los episodios mentales que me trajeron de urgencia al hospital apenas un año después de haber desertado.
Ahora me queda pendiente la anatomía patológia, ese acojonante juego esdrújulo que deberá arrojar luz sobre si mi astrocimotma anaplásico grado III sigue en tercero de la ESO o se ha saltado al cuarto curso. Mal asunto, cualquiera de las dos posibilidades. Sobre este resultado habrá que programar de nuevo otro tratamiento a largo plazo desde el laboratorio del doctor López. No, de curado nada. Los que os anticipasteis a anuciar mi sanación sin haber leído aquello que escribí sobre que lo mío es una cosa crónica de momento, os pasasteis en la frenada. Lo agradezco, pero una cosa son los deseos y otra la oncología. Nadie tiene más deseos que yo de que me toque el Euromillón y no me toca, carallo!
Estoy muy cansado y echo mucho de menos a mis hijos. Quiero salir de aquí cuanto antes, que afuera me esperan muchas cuentas pendientes. Y por muy contaminada que pueda estar mi casa, que no lo está, seguro que el riesgo sanitario es bastante menor que lo que acecha en un sitio como este. Gracias por los ánimos, los apoyos… Revivir esta situación es una mierda sin paliativos. He dormido entre mal y de pena, se me ha hinchado un ojo y no estoy precisamente para recibir visitas. Disfrutad ahí fuera, que quí dentro ya nos ocupamos nosotros.
Unha forte aperta. Sea cal sexa o resultado, a loita ten que continuar
Animo, jabato! Ya sabías que no iba a ser fácil, pero tu entereza y tu fuerza te van a ayudar; y con todos los ánimos que te mandamos tus lectores no creo que Casiano sea capaz de seguir vivo todavía. Muchos abrazos!!
Que alegría leerte muchas fuerzas NACHO. Besos para ti y tu familia te queremos el SOL está muy cerca FUERZA
Ánimo Nacho, para lo que falte todavía para que adquieras normalidad. Me alegró inmensamente encontrate ya operado y escribiendo. Gracias por dejarnos saber. Seguimos ahí, paso a paso, hasta que te sientas mucho mejor. Que te puedas ir a casa pronto. Abrazo grande y fuerte. Estela
Benquerido Nacho,é un pracer voltar a ler o que tan marabillosamente escribes!.Parabéns aos magníficos ciruxáns Dr. Prieto e Dr. Allut por o traballo ben feito,xa que o Sr.Mirás mantén a mesma retranca,a mesma rebeldía(é rabudo…) e isa tenrura que sabe transmitir en cada frase,en cada escrita…
Ánimo,xa falta menos…Pronto estarás no teu fogar!
Seis días! es una inmensa alegría leerte cuando apenas pasaron tres días de la operación y poco más desde el último post. A través de ellos te has vuelto más querido para mí que muchos de mi propia sangre. Y en cuanto a los servicios públicos … parecen empeñados en dinamitarlos los propios gestores político-administrativos. Me pregunto si existe alguna figura penal que se les pueda aplicar por semejante atentado.
¡¡¡qué ledicia volver leerte!!! xa te botábamos de menos. Por fin xa estás aquí, e por moito tempo. A recuperarse pouco a pouco e gozar da túa familia. Moitos bicos
Si sirviese de algo, te daría un beso de tornillo, amigo. Pero, aparte del disgusto a innumerables fans, sólo llenaríamos unas cuantas páginas de cotilleos.
Por si acaso, te lo ofrezco. O eso, o bien volar en parapente. Que lo mismo nos apetece más…
Quiero verte fuera. Y si no, te saco a rastras, cabrón.
Jajajaja! Ya me veo todos en masa sacándote del Hospital si así lo quisieras.
Nacho, todo lo que te digamos es poco. Mucha fuerza en tu camino, miles de besos. Todo saldrá bien. Por cierto, la operación salió genial que sigues igual de retranqueiro 😉
saude para todos
Que alegría volver a «escoitarte» refunfuñar!!!!…. Un forte abrazo!!!!
No conozco a nadie más positivo que tú frente a esta p… enfermedad. Eso y todo el ánimo que te llega desde tanta gente van a conseguir que salgas de esta.
¡Mucha fuerza! Un abrazo fuerte desde Ourense
Hola Nacho: Eres la caña. Nos animas tú a nosotros con tu crónica hospitalaria.
Ya te queda un día menos para el alta. Y diles a los doctores que ahí no se duerme ni se descansa como en casa!
Bicos
A los que hacen esos recortes, tendrían que recortarles a ellos algo que yo y mucha gente sabemos,
Animo campeón, recupérate pronto y sigue luchando.
Nacho: Sabemos que eres un enfermo crónico, de momento, e a nosa alegría é porque a operación saiu ben, ti estás «ben»…. A loita continúa, agora noutros frentes. Sorte. Tamén co do euromillón. Supergigaabrazo.
me alegro de que estes mejor y espero que el diagnostico de histologia no pase al 4º curso! mucha suerte y animo
Que alegría ver que tienes humor para escribir y que sepamos de ti. Déjate que te cuiden y ya verás como pronto estarás con tus hijos. Mucha fuerza y muchos besos
No sabes la alegria que me ha dado cuando he visto el post. Ahora jodido es normal, dentro de unos dias como nuevo…… ahora la angustia de los resultados, como bien dices llegado este momento igual da que sea de grado 3 que de 4, el de mi hermano (ya he hablado de el en otros post) es de grado 4 y despues de operacion y ademas de quimio y radio esta dentro de un ensayo clinico que parece que a la gente le esta dando buenos resultados, comentaselo a tus medicos toda ayuda es poca……
Mucho animo y palante campeon!!!!!!!
Da gustó volver a leer os teus comentarios e que siga a vida normalizandose o mellor posible!
Adiante e tema con forza amigo!
Un abrazo
Mada
Hola Nacho. Mucha fuerza y mucho ánimo. Que voluntad y ganas ya sé que te sobran. Es una gran putada, pero todo irá bien. Eres grande Nacho bicos ferrolanos.
Nacho estaba deseando leerte, saber que la operación ha salido bien, te mando toda la fuerza del mundo, muchos ánimos y no decaigas que aquí estamos para entre todos levantarte!
Un besiño grande!!!
Hola Nacho
Te confesamos que ultimamente nos habiamos despreocupado un poco de tu caso, porque te creiamos ya en remision completa, y nos hemos llevado una desagradable sorpresa con la noticia de la recidiva. Bueno, era algo que podia pasar y paso. Las leyes del Murphy a veces se cumplen. El astrocitoma es carne de tu carne y tan terco como tu, de tal palo tal astilla. La ironia de la situacion es que el como tu tambien trata de sobrevivir y la misma biologia que a ti te ayuda tambien le socorre a el. Todos lo seres vivos, desde el mas infimo virus hasta una sequoya gigante tienen impreso en sus genes un poderoso instinto de supervivencia. Las celulas tumorales simplemente han perdido la conciencia social y no saben que deben sacrificarse por el bien de la comunidad, primando unicamente en ellas el egoismo de la supervivencia a cualquier precio.
Nos alegramos un monton de que la segunda operacion en manos de neurocirujanos tan habiles y con un paciente tan modelico haya salido tan bien como la primera y te hayan conseguido eliminar la recidiva del tumor en una fase muy precoz.. Y esperamos que tambien desaparezcan rapidamente con ella esas crisis de panico y vertigos tan desagradables. Nos apetece mucho volver a verte cuando tengas ganas de recibir visitas, y esperamos que sea pronto.
Amigo, la Guerra no ha terminado. Hay que seguir luchando, y habra que echar mano de la moral de reserva. Se que estas muy cansado de luchar, pero no puedes dejar que ese hijo bastardo prodigo que ha vuelto a casa por Navidad se salga con la suya.¡Matalo!…aunque sea por amor propio.
Animo soldado, ni un paso atras. Tienes a una enorme aficion, cada dia mas numerosa, toda de tu parte y eres un ejemplo de valor para todos, asi que no desfallezcas. Y no desperdicies energias muy valiosas y necesarias en cabrearte con la burrocracia, la cual, como las moscas en el Bosque Animado de Fernandez Florez es una tropa inmensa que podria dominar el mundo, pero le pierde el carecer de memoria ( y tambien de alma y conciencia).
Hasta pronto, Hombre de Titanio. No te deprimas, mejor cabreate, el cabreo lleva a la accion y la depresion la paraliza. Recibe unos fuertes abrazos cargados de energia antitumoral de tus amigos.
Besos a Ainhoa y a los niños.
Enhorabuena Nacho, en tu primera entrada al blog después de la operación nos dejas claro que los zapadores han dejado intacta tu forma de escribir con esa maravillosa ironía y retranca. Mucha fuerza…
Todos los enfermos de cáncer deberían leerte, TODOS. Eres un verdadero ejemplo en las adversidades de la vida!!
Mi mas sincera admiración, un abrazo.
Leerte, la mejor noticia que podías ofrecer. Fuerza Nacho
Desde luego valiente y positivo y con todas tus luces después de la operación. Ya veo que tu cabeza sigue muy bien amueblada . Me alegro muchisimo. Mucho ánimo y un abrazo.
Gracias por seguir ahí, dándolo todo, y compartiendo. ¡Mucho ánimo, Nacho! Y un abrazo fuerte 🙂
Mucho ánimo Nacho. Lo importante es ganar la guerra!
Un abrazo fuerte
Outra batalla librada contra ese insistente inimigo.
Se dáun golpe, respóndelle con dous.
Ánimo e bo humor.
Outra batalla librada contra ese insistente inimigo.
Se dá un golpe, respóndelle con dous.
Ánimo e bo humor.
bicos, abrazos. queremoste
Mucha fuerza, estamos en una situación igual a la tuya …. Seguimos luchando igual que tu y tus entradas nos acompañan ,gracias
Animo amigo,animo, con rabia, por los tuyos. Un abrazo muy fuerte.
Unos días de descanso para recuperarse del atropello del autobús y seguro que te sientes mejor; Muchos ánimos y a ver si coincidimos en un café. Bicos e apertas!!
Nacho, compañeiro benquerido. Non sabes ben os azos que me dás, cando chega o desánimo. Volvo estar coa quimioterapia, que coas túas palabras é unha miga máis levadeira. Ánimo! Tes moito que nos contar e que nos aprender. Apertas dun colega!
Es impresionarte leerte y saber que eres capaz de jugar con y hablar de las esdrújulas días después de la carnicería y escribirnos y contarnos todo esto: impresionante, repito. Eres un ejemplo de fuerza y tu blog debería tener un enlace en el BOE y ser lectura obligatoria en secundaria. Puff! Emocionada, admirada, abrumada, un abrazo más desde el sudeste asiático.
menos mal que na zona onde acampan os casianos non están os neuronios do cronista.
todos os dereitos sociais están radicalmente cancelados para os casianos: desafiuzamento e paredón!
Hola Nacho,
No me conoces, tenemos amigos comunes. Amigos que ayer mismo me llevaron a ese mismo C.H.U.S. con un tendón de Aquiles roto. El fútbol es así… y los cuerpos no son los de antes. Maldito deporte! Y maldito Rodrigo (liante do carallo).
Pero, al ajo, quiero hacer pública mi tristeza por algo que tu pones de manifiesto. El deterioro del complejo universitario. La única cosa de la que uno podía sacar pecho en este podrido país se va desvencijando por la desidia de los de siempre. Hoy dimite Ana Mato. Otra vendrá que buena la hará. Así somos.
Mi agradecimiento infinito a los ocupadísimos trabajadores del C.H.U.S por su celeridad, capacidad y calidad humana. Mi repulsa a los responsables del SERGAS que responden a ese talento desmontándoles el chiringuito. Sillas de ruedas de la 1ª guerra mundial aparte… Qué alfombras, qué alicatados, qué mármoles de Porriño hay en la Xunta & Consellerías, oiga!
Ánimo. Paciencia. Humor.
Hola de novo Rabudo!!! Espero que os teus desexos de ir para a túa casa cós teus se vexan pronto cumpridos.
Buenos días Nacho, es probable que no te acuerdes de mi. Nos conocimos en la primavera del año 2011, cuando yo acababa de estrenar imputación en el caso Orquesta, que todavía flota en el ambiente, y tu realizabas aquellas entrevistas a una selección de alcaldes, que nos presentábamos a la reelección y que La Voz de Galicia había seleccionado según criterios desconocidos para mi.
Agradecí, en aquella situación, que me hicieras y posteriormente transcribieras, una entrevista sin acritud, aunque con ese matiz irónico que te caracteriza.
Por mi condición de médico, y porque ya te seguía antes, leo con especial interés este blog que, acertadamente, iniciaste al hilo de tu enfermedad. Es probable que suponga una descarga para ti, pero sin duda servirá de mucha ayuda a quienes, como tu, sufren esta temida enfermedad.
Mis mejores deseos de fuerza en la ardua lucha y de pronta recuperación.
Un abrazo.
Acabo de ler que te vas para a casa despois do apretón do luns. Alégrome. Alí vas atopar os coidados físicos e mentais que precisas nestes momentos da túa vida para seguir «pedaleando» nesa volta ciclista chea de obstáculos e de pendientes cara arriba. E eu, son das que estou a un lado da estrada dándoche forzas, aplaudíndoche, empuxando co meu corazón e co meu espíritu… para que non decaigas. Ti podes.
Nacho lucha mucho no te canses de ver algo positivo,ojala que pronto vuelvas a casa con tu familia,siempre hay una esperanza.Un abrazo
Un pracer, Nacho, que nos contes ti mesmo tan axiña que segues tan áxil e incisivo como antes desta segunda intervención.
Cando a recuperación avance quedamos emprazados frente á de Abastos.
Moito ánimo.
Nacho: Nos conocemos de «pasada», En este momento tambien estoy en la trinchera luchando, desde otro punto , pero ahi. Hace algunos años tambien fuí operada de un ependimoma que en principio creian, o dudaban, si sería astrocitoma. me dejó secuelas considerables pero….. Y ahora como tenía tiempo, me atacó con otro nombre por otro frente. A pelear toca !!!
Te deseo la mejor recuperación posible. ¡¡Fuerte y , al toro ..!! Saca ánimo de donde puedas, sé que no es fácil pero, hay que hacerlo que ya lo haces, eres un ejemplo para todos.
Un abrazo. Nos veremos
María Cal Ansede.
Tienes todo el derecho de cabrearte, pero nosotros reivindicamos el de darte ánimos y buenas vibraciones que no dan de comer pero, ¿quien sabe? a veces sirven para que, todo, incluso el dolor sea mas llevadero.
Gracias por falarnos.
Unha dulce aperta!
Un abrazo.
Canto me alegro que xa teñas semejante elemento fora da túa cabeciña. E tamén de que o ánimo e as ganas de seguir loitando as teñas enteiras. Así que, que non decaian e neses momentos en que ocurra acórdate que anónimamente somos moitas as persoas que queremos transmitirche enerxía positiva nesta pelexa.
Alégrome moito, Nacho, de recuperar a lectura do blog e de ver que, a pesar de todo, segues ó pé do cañón. Somos moitos os que agardabamos estes días saber como saíra todo.
Seguro que os teus peques tamén están desexando verte e achucharte e, sen dúbida, eles serán a túa mellor medicina.
Moitos bicos e moito ánimo.
Fuerza Nacho