28. Sobrevivir al sistema
por Nacho Mirás Fole
Acabo la primera semana de guerra radiactiva cansado, pero creo que más por caminar sin medida que por el tratamiento. Procuro ir y volver andando al hospital todos los días. «Si tenemos suerte -me dijo el radiólogo descamisado- el mayor inconveniente de la radiación debería ser venir aquí». «No se preocupe -le respondí-, yo antes era periodista y profesor universitario; ahora trabajo para la Seguridad Social a tiempo completo. Me va en el sueldo».
La Siemens Primus no volverá a freírme la cabeza de nuevo hasta el próximo lunes, pero todavía quedan veinticinco sesiones de rayos UVA atómicos. En general, me encuentro bien, pero ya sé que los daños colaterales vienen por acumulación. Estoy prevenido.
En este poco tiempo algo hemos avanzado: he conseguido que acentúen correctamente mi primer apellido al llamarme por megafonía; que la radiactividad empiece a poner a raya al invasor; o que el personal de Radioterapia consulte más estas memorias sanitarias que la página web del Servizo Galego de Saúde. Esta mañana, cuando me desearon buen fin de semana, ellos mismos me confesaron que hubo un gran debate para tratar de averiguar de quién eran los ojos radiactivos que tanto me impresionaron en la sesión del lunes. Anda que no lo saben. ¡Son tuyos, sí! Si consigo que la semana que viene me llamen Nacho en vez de Ignacio, entonces ya sería la hostia. La legislación española es tan absurda que, aunque me bautizaron Ignacio para poder llamarme Nacho, no puedo cambiarlo en los papeles «porque Nacho tiene connotaciones despectivas en algún país sudamericano», me justificó una vez un funcionario, seguramente el mismo que le obligó a mi padre a registrar como Alejandra María a mi hermana porque Sandra, a principios de los setenta, no era un nombre digno de un ser humano. Así que vivo condenado al Ignacio únicamente cuando me reclaman los hospitales, los bancos o aquella vendedora de seguros de vida de El Corte Inglés a la que ahora lamento no haber prestado más atención. Ni derecho tiene uno en este país a llamarse como le dé la gana.
Entiendo que en servicios como oncología o radioterapia, donde Dios sulfata sin criterio, no debe de resultar fácil para el personal sanitario encariñarse con los pacientes. Por eso los enfermos oncológicos agradecemos de manera especial la humanidad y el trato cercano que nos prestan. Es asqueroso que sea legal bajarles el sueldo en nombre de los recortes cuando semejante asalto debería ser delito. Los de la tijera son, precisamente, los mismos que me obligan a mí y a otros como yo, que bastante tenemos con cargar con lo nuestro, a acudir semanalmente al ambulatorio a pedir la baja. Y si no lo haces tú porque no puedes ni moverte, ya te las apañarás para que lo haga alguien en tu nombre. Si la empresa te deja resolver por fax o correo electrónico tienes suerte, pero de ir al centro de salud no te libras.
Yo tengo radioterapia para treinta días y quimio por ciclos para unos seis meses, y eso en principio. ¿Se creen que esto es un catarro fingido en otoño para poder ir a la vendimia a Ourense, pedazo de ineptos? No tienen ni puta idea, señores de cuello duro y coche oficial, de la carga añadida que representa para cualquier enfermo tener que cumplir también con las anormalidades burocráticas que deberían estar resueltas de oficio. Y cuidado: que no me olvide de acudir puntual a la mutua para que un médico contratado por una empresa privada compruebe con sus propios ojos que tu cáncer no son unas anginas. A mí eso me insulta, y la culpa no es de la mutua que, a fin de cuentas, hace lo que le mandan y gana dinero. Es del sistema, que es así.
En lo mío, por ejemplo, un tumor cerebral que resultó ser un astrocitoma anaplásico en grado III, una cosa muy seria que podría acabar con viuda y dos huérfanos, han intervenido neurólogos, neurocirujanos, oncólogos, radiólogos, un neuropsicólogo, el psicólogo de oncología y mi médico de familia, aquel que me recomienda que lea a Tucídides.¿No le parecen avales suficientes al sisitema que todavía tengo que ir a una mutua privada el 31 de enero? ¿Antes o después de que me frían la cabeza en radioterapia? ¿Me llevo la bolsa para vomitar o me la dan ellos? Es que la quimio es lo que tiene, que lo mismo echo la pota en la salita de espera y pongo la moqueta perdida. Para amarrar los pluses de altos cargos sí que han estado rápidos en los foros políticos, sí. Perdonad la mala hostia, pero este blog no se llama rabudo.com por nada.
A pesar de que hoy me haya dado por poner a parir al sistema, sigo bien de ánimo, convencido de que entre todos le ganaremos el pulso al cáncer y a la burocracia. Antes de meterme la ración diaria de Temozolomida, quería traer a la portada una reflexión que me hizo a través de un comentario mi amigo Santiago Calviño. Y no lo hago tanto por el hecho de que sea médico y voz autorizada en todo este fregado, sino porque tuvo la suficiente visión para darse cuenta de que lo que yo necesitaba para venirme arriba en el postoperatorio era el helicóptero teledirigido que siempre quise tener. Espero que para la siguiente me caiga el Scalextric que nunca me trajeron los Reyes. Gracias, Santi. Soy todo oídos.
Hola Nacho. Sigo leyendo con todo interés tus magníficas crónicas. Gracias por seguir escribiendo a pesar de todo por lo que estás pasando. El enemigo a batir resultó mucho más potente y taimado de lo que parecía. Un cabrón con pintas. Le has ganado una crucial batalla, pero no está vencido.Tu situación me recuerda vivamente la de Inglaterra bajo los terribles bombardeos alemanes, cuando Churchill dijo aquello de que “Esto no es el final, ni siquiera el comienzo del final, pero sí el final del comienzo”. Pues eso, empezó la guerra total y todo el armamento esta desplegado.
La guerra no va a ser corta ni fácil, y habrá muertos, heridos y “daños colaterales”, pero venceréis, porque conocéis muy bien los puntos débiles del enemigo y contáis con armas muy sofisticadas, además de tu envidiable e imprescindible moral de victoria. Necesitarás seguir un protocolo terapéutico muy duro y estricto, como todos los oncológicos, pero presiento que con el tratamiento, tu fuerza y un poco de suerte, se pueden lograr los objetivos. Habrá sangre (poca), espero que pocas lágrimas y muchos sudores y náuseas pero, como Inglaterra, renacerás de tus cenizas mucho más fuerte.
Espero que todos los venenos que tomas le sienten mucho peor a don A.A. (astrocitoma anaplásico) que a ti y que dentro de unos pocos meses te pueda ver con tus niños disfrutando del helicóptero. Como alguien ya ha comentado aquí, la marihuana está aprobada en muchos sitios para su uso en el tratamiento de las náuseas de la quimioterapia y parece ser efectiva, según estudios controlados. Ánimo y adelante, amigo. Un astrocitoma anaplásico no puede ser enemigo suficiente para ti .
Un fuerte abrazo. Buenas noches y Buena Suerte. Santiago Calviño.
Tengo unos amigos enormes, un cáncer y un helicóptero teledirigido. No hay mal que por bien no venga. Hasta pronto.
Y como me digas que lo aterrízas bien, sin estamparlo contra el suelo, ya eres un megacrak!!! Animo!!!
La marihuana la pone Fermín. Va para allá.
Eu quería pedirche un favor, Nacho. Como somos moitos os que imos escribir dándoche ánimos, tamén sería ben ir pensando noutras cousas, e ser prácticos, que despois disto hai que seguir comendo e o do xornalismo non é o que mellor anda. Sei da túa sabencia e habelencia musical (temos bos amigos comúns), no sería ben que foses tomando nota dos sons do cacharro atómico (xa sabes, aquel: do, dooooo… sol…) e, día a día e nota a nota, partindo deles foses armando una peciña da que disfrutemos ao final desta legua de mal camino?
Pénsao (non por moito tempo que podemos perder algún harmónico que fose aproveitábel) e ponte ao conto. Leva un caderniño pautado o luns.
Apertas e camino adiante.
Bueno, como el helicóptero necesita sitios sin aire, después de probar en el garage (como hice yo en su momento) ya te vienes al local y echamos unos vuelos y un plato de puré…
Hoy si estas rabudo
He llegado hasta aquí a través del artículo de tu colega Jabois hoy en El Mundo. Me interesó lo q decía de ti pero la verdad no me esperaba que fueras un cachondo integral con dos pelotas bien puestas y por si fuera poco escribes de cojones con perdón de la redundancia. He comenzado a leer tu entrada pensando en distraerme de lo q pensaba q son grandes problemas q tengo q afrontar estos días y me he dado cuenta leyendote q son gilipolleces y q si tu puedes meterle cera a esos putos virus yo voy a hacer lo mismo con lo mío q no es nada en comparación. En fin gracias por la inspiración y el ejemplo. Un fuerte abrazo.
Qué razón tienes Jacobo
Mientras duermes con la placidez que te dá la Temozolomida, quiero que sepas que la noche trabajando, es más corta, leyendo y releyendo tus memorias sanitarias, me alegro por tu estado de ánimo, adelante, un abrazo.
Buenos días, he entrado por casualidad, desde la columna del mundo, casi nunca la leo, pero hoy no se porque extraño sortilegio la leí, no me arrepiento nada. Coincido en la buena escritura, yo estoy en el lado sanitario. Gracias por tus palabras y también el señor A.A. Nos visito en su día, pero para su mala suerte seguimos caminando.
No podemos mirar continuamente al pasado pues solo vemos sombras.
Adelante
Tamén te he conocido por Jabois, Nacho. Como soy gallego solo de afición, solo te pongo hoy una palabreja, la prima. Como soy además médico y viejo, jubilata total, no voy a hablar de enfermedad, que cuando me corté la coleta, colgué bata y fonendo de todas, todas.
Sí sé algo de burocracias, ¿te lo crees?, y me he enterado de que por fin va a poderse desburocratizar el parte semanal. El sistema va lento, pero casi va. ¿Te imaginas votando por internet? Tiempo al tiempo, aunque yo ya no llegue a conocerlo.
Te envío un dron con un papelito dentro. Cuando llegue a tu tierra, que es un poco a miña, dispárale con una guiñada y caerá a tus pies. Luego le das un martillazo y lo descacharras para abrirlo. Lee lo que pone la papela.
P. S. Por si el dron no llega, te adelanto el mensaje: «Un bico, chaval».
El lunes te llamaremos por megafonía Nacho Mirás!!!!!!!!!!!!!
Que no se os olvide: «¡Por delante y por detrás!» 😛
Estás dando una lección magistral de periodismo. La crónica de guerra de millones de personas que no cuentan con tus recursos para explicarlo pero que se sienten exactamente igual (lo sé por experiencia). Creo que entre todos deberíamos contribuir para difundir tus post a todos los confines para levantar una sonrisa de complicidad y una lágrima de esperanza a todos los que están librando su propia guerra. Un fuerte abrazo y suerte con el sistema. Es un delirio total!
Nacho, he tenido la suerte de descubrir tus textos hace una semana. No soy capaz de articular muchas palabras para expresar lo que siento. Sólo me gustaría si me permites transmitirte mucho ánimo y mucha fuerza. Es un placer leerte.
Hola,
Una vez pensé que estaba solo contra el sistema impuesto para bajas por enfermedad … Ahora veo que por desgracia todos lo sufrimos ( en mi caso un año y pico teniendo que regoger parte de bajá semanal , acudir a la ( puta) mutua mientras hacia terapia y me medicaba para recuperarme de una depresión , quizás algún iluminado de cuello duro piensa que esos trámites ayudarán al enfermo …)
Mucha fuerza y un saludo
No tengo el placer de conocerte. Creo que tenemos amigos comunes. También soy periodista y profesor universitario. Está claro que escribes muy bien. Pero eso es una característica profesional. Aún es mejor la forma en que has encarado este contratiempo. Seguiré atento las novedades. Un abrazo.
¡Explendido! Me alegro cantidad haberte podido leer. Has tenido la virtud de hacer de mis problemas, simples gilipolleces de viejo. Escribes de p.m y transmites divinamente. Y como dice Gabriel Garcia Marquez…..»Si Dios te obsequia un trozo de vida, vistela sencillo, tirate de bruces al sol y deja al descubierto, no solamente tu cuerpo, sino tu alma»
Con esa facilidad que tienes, esperaremos tus escritos (como siempre desde tu alma ahora soleada) como lluvia de primavera.
Un abrazo y fumate lo que te llevará Fermin. Te ayudara.
Reblogged this on pedrogpintoblog and commented:
Añade tus pensamientos aquí… (opcional)
Nacho, Nacho… Qué grande eres!
Sólo que sepas que te sigo. Rendido de admiración. Échale mucha vida al asunto. Gran calidad la tuya. Muchas gracias por el ejemplo. Un abrazo de colega
Ola Nacho! Simplemente quería dicirche que me parece admirable a túa actitude e a túa enteireza ante esta proba difícil que a vida che está poñendo. É admirable a túa capacidade para contalo dunha forma tan crua, tan realista, en primeira persoa e con ese toque de ironía. Coma sempre, dá gusto ler as túas liñas.
Moito ánimo e moita forza de parte dun ex-alumno de Comunicación.
Eu non son «celtarra» porque non me interesa o futbol, pero o que teño claro é que me declaro «Nacharra» incondicional.
Nacho, mira lo que me dice Jabois en respuesta al correo que le envié para felicitarlo por el articulazo “Mirás”:
“Un tío como un cacho de pan de bueno, de lo mejorcito; gaitero, mecánico de vespas, reportero y contador de historias”
Nachiño non sei si coñeces isto que pego embaixo, non é que sexamos outra nación é que somos outro planeta
http://elventano.blogspot.com.es/2013/11/se-cuelan-en-la-procesion-y-la.html
Aperta grande, Maestro
Gracias por darme a coñecer elventano . Moi boa a procesión , si foran todas así , seguro que iría mais veces .
Gracias tamén por todo o que dís de Nacho , eu penso o mesmo , pero non sei expresarme tan ben coma ti.
Sigue animándonos ,
Fina
Buenas frías y lluviosas noches …
No he podido desprenderme de tus letras,a pesar de que lo que relatas no es una historia, en la que a alguien le gustaría ser protagonista,Si bien es cierto creo que, es sano dar a conocer desde los ojos de un guerrero la lucha que muchos batallan, y mejor aun desde ese humor negro simpático y con tanta dosis de verdad,(a pesar del humor los cleeanex han hecho mucha falta.Emocionarse no es malo)
Me ha llevado mi tiempo el decidir escribir ya que como escribir a alguien que se dedica a ello sin (y perdona la expresión ) «cargarla a lo grande»¿?Supongo que lo mismo da,que el lenguaje es universal cuando lo único que se quiere animar a un gran hombre radioactivo y con una fortaleza impasible y envidiable.
Desde Vigo le envío un abrazo rompecostillas que espero comparta con todas esas personas que le aguantan diariamente :). Le sigo atenta.
El Sistema no dejará de sorprenderme nunca y tú sistema para llevarlo no es que me no me sorprenda…..es que me tiene totalmente enganchada.
Buen domingo y muacs dulces.
yo diría que no nos aferremos tanto a la vida, que para bien o para mal todos damos lo mismo en este lugar, y que lo peor que te puede pasar es adelantar algo que inexorablemente te va a llegar, a vos y a mí, y a todos creo. y espero. porque al fin y al cabo, Nacho, aferrarte a la vida no es muy distinto a un niño agarrándose de su chupeta con saña, la chupeta se va a terminar. soy más partidario de vivir intensamente que de vivir mucho, creo que vos también. nada, como hijo y hermano de víctimas del cáncer te mando mis fuerzas desde Uruguay.
pd: hermosas crónicas que no dejaré de leer regularmente, te acabo de «descubrir» por TW.
En el centro oncológico al que yo voy ya no me llaman por el nombre del DNI, nos llaman por un número para evitar que se conozcan datos del paciente. Así que espero nerviosa en la sala mirando el papel una y otra vez no vaya a ser que se se pase mi número.Más aséptico imposible.
Comprendo que no se pueden implicar con todos los pacientes que ven, pero no lo comparto. Hay profesiones en las que sabes que el trabajo puede afectarte, que puedes ver cosas tristes;pero forma parte de tu trabajo no sólo recetar una aspirina sino ser un poco humano.En fin…acabas acostumbrándote a ser un número, un maldito expediente.
Mucha suerte en la lucha. Ojalá puedas volver andando todos los días del tratamiento a tu casa, sería buena señal.
Un abrazo y gracias por expresar tan bien cosas que otros sentimos pero no sabemos escribir
Gracias Nacho por tu desenfado, valentia y el ánimo que transmite, solo he oido un flash en la SER y «de mayor me gustaria ser como tu» mucha gente seguro que agradece esa actitud y se sumará a ella.. ¡¡ animo y TO PALANTE !!