3. Esto es lo que hay. Abstenerse aprensivos. Inquilino de renta antigua.
por Nacho Mirás Fole
Como alcalde de Villar del Río que era, Pepe Isbert le debía una explicación a sus vecinos y, como alcalde suyo que era, se la dio. Yo hago lo propio en un post que no recomiendo para aprensivos, la comunicación más complicada que haya tenido que hacer jamás, y que se convierte en la tercera entrega de un serial que, en teoría, debería haberse muerto en la segunda. Pero no, hay prórroga.
En el capítulo anterior os hablé de mi experiencia en el Magnetom, el «Magnetofón» de Siemens en el que me leyeron la cabeza la semana pasada a ritmo de pandeirada sideral. Recordaréis que nos quedamos, después del éxtasis musical, pendientes del revelado de unas fotos que deberían haber dado como resultado un cerebro saneado y limpio que convulsionó a causa del estrés. Sé que no va a servir de nada que os pida de rodillas que no sigáis leyendo. Pero también sé -y a la parrilla televisiva me remito- que si algo le interesa a los lectores y a los telespectadores son las casas, los trasteros, las vidas y, sobre todo, las enfermedades de los demás. Hay un insano consuelo en saber que hay a quien le va peor que a ti. ¿Sí o no? Poned la oreja en el ambulatorio y sabréis de qué hablo. Voy a ir directo al grano o, quizás, debería decir al tumor. He dicho bien. La lectura de este blog es un acto voluntario y lo que viene a continuación es la confesión de un tipo cuya cabeza, como un huevo Kinder, esconde un secreto que ahora ha dejado de serlo gracias a los ingenieros alemanes que patentaron el Magnetom: un pequeño tumor de 1,7 centímetros alojado en el lóbulo temporal derecho de mi cerebro, un inquilino de renta antigua que ahora, descubierto, se expone a un desahucio inmediato.
Es cierto que podría ser más discreto, pero desde la autoridad que me confiere tener un tumor en la cabeza, mi tumor, he decidido no serlo. Primero, porque voy camino del segundo mes de baja y es normal que crezca la curiosidad. Yo contesto de manera individualizada y mi familia también, pero prefiero comunicarlo por escrito, zanjar las dudas y aliviar la presión involuntaria a la que se ven sometidos quienes más cerca están de mí. Respeto profundamente a quienes mantienen en secreto sus enfermedades, pero confío en que se respete de la misma manera mi decisión de desnudarme ante quien quiera contemplar mis paños menores. He comprobado que hablar de estas cosas, ser transparente, me ayuda. Y aunque solo sea por la necesidad egoísta de liberarme que siento ahora mismo, sirva la confesión como terapia efectiva y, a la vez, barata. Si todo esto que cuento le ayuda a alguien más, perfecto. Es mi blog y es mi enfermedad; todo el mundo es bienvenido, a un sitio y al otro. En este viaje tengo mucho sitio libre, pero tampoco es obligatorio subirse.
En cuestión de unos días, el equipo de Neurocirugía del Hospital Clínico de Santiago se adentrará en lo más profundo de mi cabeza para desalojar al inquilino indeseable, al Casiano de mi cabeza (esto del Casiano es solo para usuarios avanzados, no lo voy a explicar). Me imagino al comandante Cousteau bajando desde el Calypso a la fosa de las Marianas en busca de la pandereta perdida de la cuñada de Neptuno, toda una expedición a lo desconocido. Mi cabeza es ahora mismo una ostra de Arcade con su propia perla, y no todo el mundo tiene un tarro con premio. Yo sí.
No dejo de pensar en el momento del serrado, en la precisa labor de extirpado y desecación y en el cerrado que sellará mi cabeza con unas bonitas placas de titanio que me revalorizarán como hombre objeto. «Ten cuidado con los que andan robando cobre, el titanio también se cotiza», bromeaba ayer por teléfono Carlos López, la mitad de mis dibujantes favoritos, Pinto & Chinto. Espero, doctor, que no le sobren piezas como me sobraban a mí cuando desmontaba las muñecas de mi hermana. Acababa tirándolas a la basura para ocultar mi acción, aunque no siempre con éxito, pero a usted no sé si le va a colar; numérelas.
Las bromas me hacen bien. Mis amigos los fotógrafos -tengo el privilegio de que mis mejores amigos sean algunos de los mejores fotoperiodistas de este país- me han organizado una churrascada homenaje para mañana y, a mayores de los criollos y las mollejas, han encargado un par de raciones de sesos. ¡Menudos hijos de puta! Son grandes fotógrafos y grandes cachondos. Y yo les he contestado: «¡Lo cerebro!». El humor está resultando ser un tranquilizante cojonudo, barato y sin efectos secundarios, para el temor que provoca el tumor. Sí, hay juegos de palabras mejores, pero aquí escribo yo.
Como toda operación, el aserrado al que me voy a someter en cuestión de días tiene sus riesgos; podría tener problemas con la memoria inmediata, problemas en el área del lenguaje… Pero he decidido que esas posibilidades indeseables no me van a tumbar antes de tiempo. Os podría contar cómo dediqué la jornada de ayer, 11-N, a tranquilizar a las decenas de personas que se han puesto en contacto conmigo para enviarme su solidaridad por todos los medios posibles: por teléfono, por Whatsapp, por mail, en directo… Se supone que es al revés, que el tranquilizado tengo que ser yo, pero comprendo que hay palabras malditas que acojonan, ya sea aplicadas a uno mismo o a los que están a tu alrededor, a los que quieres. Tumor es una de ellas. Gráficamente son mucho más feas chorizo o calzoncillo, como decía Torrente Ballester, pero la carga semántica de tumor gana.
Quién me iba a decir que, al final, el estrés y el colapso, que lo aceleraron todo, han servido para desenmascarar algo peor, qué puta ironía. En el mal estaba el remedio. Soy realista. Que me lo tome con humor -tengo mis momentos también- no quiere decir que sea un inconsciente. Sé perfectamente lo que hay; entiendo los riesgos, la situación… pero también tengo claro que hay cosas mucho peores. La parte sobrenatural la cubre la tía Marisol, que sé que reza por mí en Vitoria aunque no me lo merezca. Gracias, Sole, pero apunta, por favor, al santo correcto. No prometo hacer entregas diarias de la evolución de los acontecimientos, pero sí que acabaré aquí cada vez que necesite vomitar pensamientos.
No parece que la perla oculte, a su vez, algún secreto peor, pero hay que ser prudentes y, de momento, desalojar a Casiano. Quiero agradecer, por último, todos y cada uno de los gestos y las palabras que me han dado de lleno en el corazón en los últimos días. Me he dado cuenta de que la verdadera red social -ya sabéis que soy un gran usuario de todas- es la que formáis vosotros, conectados y en orden de marcha justo en el momento que hace falta. Si algo se torciera, que no debería, y pierdo la memoria durante una temporada, solo os pido un favor: que os presentéis de nuevo; estaré encantado de volver a conocer a personas como vosotros. Gracias. Y al toro.
Joder Nacho, pensaba desmayarme leyendo tu entrada pero he aguantado hasta el final, aunque reconozco que me he quedado un poco frío. Que el neurólogo arranxe esos cables rápido y a seguir !!!
Escribir así de ben non cho quita nin dios (iso que non cho toquen, resida onde resida). E falando de recomendar películas, ‘Un viaje alucinante’ de Richard Fleisher
y al toro !! Abrazo.
Anonado, por contalo como só ti serías capaz de facelo e por a noticia dese «inquilino» ao que deben despexalo sen moita compasión.
Unha grande aperta.
Moitos folgos e padiante. Coa experiencia dalguén que xa lle quitaron un tumor da cabeza (non do cerebro), desexar que o cirurxan teña bo pulso e que os aloitadores do cancro che digan as dúas lo mellores palabras que escoitei nesa situación: é benigno. Forza!
Forza e Honra. Aperta
Magnífica manera de tomarse las cosas o, al menos, de transmitirlas. Si te sirve de algo a mí sí me sirve leerte, eres fabuloso.
ánimo!
¡Moitísima forza! Nuns días fóra tumor, pero permanecerá ese humor. Iso seguro.
manteña o ánimo, sr. rabudo. aquí estaremos agardando por vostede ou polo tipo que nos devolvan os médicos.
Suerte y al toro camarada!!!
Fuerte abrazo.
DILE AL DOCTOR QUE TENGA CUIDADO DE CUANTO QUITA PORQUE PUEDE PASAR ESTO…LO BUENO ES QUE SI QUITA LO JUSTO TE QUEDAS EN NAVARRICO, JEJEJE…
Esto es un tio que va al médico y le dice:
-Doctor, yo quiero ser Vasco-
[Doc]-Pero señor la operación para ser Vasco es un poco fuerte
ya que consiste en quitarle un quarto del cerebro-
[Tio]-Me es igual, yo quiro ser vasco,Doctor-
Al cabo de una semana de acabada la operación vuelve el tio con
una botella de pacharán, la boina y le dice:
[tio]-Doctor, yo quiero ser más vasco Joder
[Doc]-Bueno, si usted quiere le puedo volver a quitar otro trozo
de cerebro…-
[Tio]-Si,yo quiero ser mas vasco joder-
El tio otra vez, al cabo de una semana vuelve ya con el pacharán
las cocochas, con el equipo de pelota vasca y le dice al doctor:
[Tio]-Ahi va la ostia joder yo quiero ser mas vasco, mas vasco
joder!-
[doc]-Tenga en cuenta que si le quitamos otro quarto se va quedar
con una cuarta parte…
El tio que queria ser mas vasco dice que se quiere operar, se
opera y vuelve la proxima semana ya, levantando piedras, con los
mofletes rojos, hasta le culo de pacharán, con la faja y la
boina…
[tio]-Ahi va la ostia yo quiero ser mas vasco joder-
[Doc]-Pero oiga que ya esta operación es muy peligrosa solo le
vamos a dejar con una minima parte del cerebro…-
[tio]-Me es igual,mekagoenlaputajoder, yo quiero ser mas vasco.
Y al cabo de la otra semana vuelve el tio rascadose la cabeza i
le dice al doctor…….
[tio]-Cullons, ara t’has passat eh!!!!!
Siempre te quise como persona y te admire por tu forma de escribir. Ahora ,e por supuesto te sigo queriendo y te admiro como persona .
Nacho, recuerdo toda la fuerza que desprendías en clase el año pasado; personalmente, me diste el empujón que necesitaba en esos momentos para seguir adelante con mi carrera. Hoy, te envío de vuelta toda esa fuerza que, a pesar de todo, sé que te sobra. Sólo te conozco como profesor pero me sirve para saber que eres un grande. Mucho ánimo y mucho humor. Un abrazo enorme!!!
Sabes que te admiro, sobre todo ante un cocido. Pero ante todo eres un gran tipo. Un abrazo.
Compañeiro, dile al neurocirujano que no se le ocurra estirpar ni una pizca de tu ingenio y, si acaso, que advierta al inquilino de que hay cabezas que se admiran, pero no se tocan. Espero ansioso tu primera joya literaria cuando estés fetén. Un abrazo
Sé que te sobra fuerza y ánimo, lo demuestra simplemente sentándote a escribir esto, pero recordarte que, si algo de lo que dices pasara, tanto Zoira como yo iríamos raudos a presentarnos ante ti, que no te quepa duda.
Fuerza y honor.
Somos ben egoistas, a verdade. Non queremos que pase nada porque queremos lerte sempre. E como parece que os egoistas sempre gañan, non ha pasar nada malo.
Acongojado y acojonado al leeerlo.
Forza! Apertas!!
Obrigado por este post..de verdade..e muita força, muita, para ti e para todos os que te rodeam. Vai uma música http://www.youtube.com/watch?v=DEC8nqT6Rrk
Ánimos y adelante, campeón. Eres más valiente que ninguno de nosotros, pero vamos a procurar no fallarte.
Puedes con eso y con mucho más. Te queremos
Elena y Santi.
Moito ánimo Nacho, aquí estaremos léndote, para que os teus desafogos teñan pleno sentido, pero se mais alá da lectura precisaras dalgo, sabes que somos moitos. Apertas!
Un desafiuzamento, o do teu inquilino, do que me alegrarei. Apertas autocaravaneiras!
Eres tipo genial, Nacho, todo saldrá bien. Te queremos.
Mucho ánimo, Nacho, que ya pasaste por muchas, y eso te va ayudar mucho a afrontar la que viene. Seguro que todo va a ir bien! Un fuerte abrazo!
Increíble.
Nacho, eres increíble. Creo que pocas personas pueden brillar tanto como tú. No dejes que te apaguen. Lucha como lo estás haciendo. Lucha y brilla.
S.
Nacho, Me has dejado sorprendida por el humor batido con el contenido. Me recuerda a mi abuelo que antes de ir a una operación en la que se jugaba la vida empezó a recitar su refranero a los médicos. Naturalmente salió de ésa y por mucho tiempo. Debe de estar en el carácter gallego salir airoso de las pruebas más difíciles. Y tu eres un gallego mayúsculo. Mucha
fuerza. Maite
Si a mí me pasa lo mismo le daría una buena patada al magnetón en sus imanes y le diría al radiólogo «pruebe otra vez ahora, a ver qué tal». Desde que coincidí brevemente contigo hace años te tengo por un periodista que escribe fenomenalmente bien. Ahora además te tengo por un valiente. Y los valientes siempre ganan.
[…] – A un periodista de La Voz de Galicia, le detectan un tumor en la cabeza después de diferentes pruebas. Cómo enfrentarse a él y contarlo Esto es lo que hay. Abstenerse aprensivos. Inquilino de renta antigua. […]
Hola Nachiño, onte no 50 aniversario de Lembranzas Galegas contaronme a túa historia e que acabo de ler, quérote mandar unha fortísima aperta e moita enerxia
Mucha fuerza. No sé si esta operación puede afectarte la zona del habla, sería terrible,pero, por favor, que no te toquen la zona de «la escrita», eso, para mí, sería una pérdida irreparable. Mucha fuerza, todo tiene que salir bien por muchas cosas y así va a ser.
Recordando a Valle Inclán te diría: Viva tu locura «Marqués de Bradomin» , señal de que aún quedamos algunos cuerdos, para admirarte y ponernos la vida por montera.
Permite abusar con un consejo, en la tercera planta del CHUS se un paciente con paciencia, allí la vida discurre entre sonrisas y alguna lágrima.
No tenía ni puta idea de quien eras hasta encontrar este blog a través de la SER. Mi hermano también tiene un tumor cerebral, pero él es callado, o los dos, no se lleva con el susodicho y ahora puedo decir que escucho a mi hermano a través de ti. Ya eres de mi familia aunque no te haya pedido permiso. Espero que me admitas. No te queda otra,
Fuerza, y gracias.
Eres un genio..y bendigo el día en que apareciste en mi vida. Hay Una madrileña de corazon corneas que reza por ti y que sabe que todo saldrá bien. Animo valiente! Unha «apreta».