113. Premio de la montaña. Va por ustedes
por Nacho Mirás Fole
El cáncer me concede una prórroga y vosotros ¿queréis acabar con mi hígado? En el fondo va a ser que sois unos viciosos y que me queréis utilizar como excusa para regar vuestras entrañas. Que me parece bien, pero ni lanzando un crowdfunding sacaría pasta para pagar la cantidad de celebraciones a las que me veo obligado. Me valen perfectamente un brindis con agua del grifo, un irrintzi, un aturuxo o un corte de mangas al sol.
A ver quién le dice a mi madre que los buenos resultados de las pruebas de las que pendía mi fecha de consumo preferente no tienen que ver con la intercesión de San Roquiño y de las pulgas de su perro; que no fueron los rezos de las carmelitas vedrunas de Vitoria, con la tía Sole a la batuta, los que aplacaron las ansias de aniquilación de mi astrocitoma anaplásico; que la cabeza de cera que recibió, en mi nombre, la incorrupta Santa Minia de Brión de parte de su tocaya y amiga Minia García, no tuvo nada que ver. La física, la química, lo natural y lo sobrenatural, la confianza, la superstición, el ánimo, la farmacia… todo suma y nada ha restado. La energía bien canalizada ha hecho su efecto y, de momento -sin bajar por supuesto la guardia- renazco de mis cenizas al año exacto de morir cual ave fénix, calva y cansada, pero resistente. Pendiente de vacunarme contra la gripe y el neumococo como inmunodeprimido a la fuerza que soy, el apretón de manos del tipo en cuya experiencia deposité mi libro de familia me dio la reválida: «Puede celebrarlo». Ya dije el otro día que siempre fui más de Súper López que de Superman y el tiempo me ha dado la razón. Con los linfocitos todavía de saldo, mi santa y yo llegamos esta mañana en submarino al hospital, hundidos y mirando por el periscopio por si asomaba el enemigo en la línea del horizonte, y hemos salido volando en globo; señor enterrador: siento haberle jodido la estadística. Al menos, de momento, que esto es una meta volante en una carrera de fondo, bien lo sé. Dios le dé trabajo a cada uno en lo suyo, querido sepulturero, pero de momento paso.
Tal día como hoy, a estas horas, me despertaba en una ambulancia medicalizada del colapso con el que comenzó todo. Quién me iba a decir que escribiría yo mi propio «cabodano», mi aniversario, y que saldría del nicho bailando la conga.
Confieso que no las tenía todas conmigo el viernes, cuando me metieron en la resonancia magnética 3T (3 Teslas) para tratar de asegurarse de que el solar que me dejaron en la sesera los doctores Prieto y Allut seguía sin recalificar. Me sentí como Nefertiti en aquel sarcófago electrónico con retrovisor. En la mitad de la prueba, la súper máquina se escaralló y me pareció ver la siniestra mano de Murphy -ese que se empeña en que todo lo que pueda salir mal, salga mal- fundiendo un fusible. «Se ha recalentado, veremos si es suficiente con los datos que hemos obtenido hasta el momento», me dijeron muy amables en el servicio de radiología. Yo también estaba recalentado para entonces.
Pero Murphy no tenía el día. Aunque me repetirán la prueba porque, como dice mi padre, «as cousas ben feitas, ben parecen», la Philips que se acojonó retratando mi sesera -la vieja Siemens nunca me dio gatillazo- todavía tuvo tiempo, antes de griparse, de sacar la foto limpia de mi cerebro podado. Ni rastro del invasor; terreno en barbecho; mar abierto.
Esta mañana he hecho llorar a las mujeres más importantes de mi vida, cada una en su punto cardinal. También le he sacado los mocos a algunos tíos, que nunca me he fiado de los fulanos que lloran hacia adentro. La alegría llorada es la verdadera, lo demás son contentos de fogueo. Los 23 eurazos del Euromillón que me hice el viernes con mi amigo Xoán Soler rematan este día de fiesta, este 6 de octubre de 2014. En la Santopedia (www.santopedia.com, os juro que existe) dicen que hoy es San Bruno de Colonia. Yo soy más de san Torrebruno -por la cosa generacional-, pero que viva en cualquier caso el eremita alemán, qué carallo. Kepa Junkera, ahora sí que tenemos una cosita pendiente. Acabo aquí este post de urgencia. Me amarro a lo que tengo, convencido de que la vida misma es una prórroga de la muerte. Os quiero y voy a seguir dando mucha lata.
W can be heroes, David!
Como siempre, sin gafas…
Alégrome moitísimo!! Isto é empezar a semana con bo pé, ou con boa cabeza… Un bo luns, sen dúbida. Unha aperta
Joder, solo de leerte me emociono, y ahora que llaga el notición no te digo como estoy, enhorabuena, un abrazo y ole,ole, disfrutalo que nosotros los que te leemos ya lo estamos haciendo. Un fuerte abrazo
Bien!!!
Que alegría cuando escuché tu voz en el programa de Francino. Te sigo escuchando y siento no poder firmar esa proposición de ley tan necesaria. Mañana tómatelo con calma y recochineo, pero teniendo en cuenta que no todos los funcionarios somos iguales…..Un fuerte abrazo y a seguir viviendo la vida.
Qué bueno, menudo notición! Me alegro infinito, me he emocionado como si te conociese… Un millón de enhorabuenas!
Por Dios, Rabudo! Cantas persoas te queren ! Como sigas así vas alcanzar o record de comentarios! Isto si que é un auténtico baño de multitudes! Hoxe as catro esquinas do mapa choraron de emoción coas túas boas noticias. Eu voume facer coleccionista das túas frases máis fondas e hoxe quédome coa de que «a vida é unha prórroga da morte». Hai que ter o don da palabra para dicir algo tan profundo. E ti tés ese don. Por favor non agotes as prórrogas porque tés que seguir agasallándonos con reflexións coma ésa. Unha aperta.
XENTE TODA , ESCOITADE ESTO DE MARTINHO DA VILA , CANTÀDEO ,
BAILÀDEO, ESPALLÀDEO : » canta , canta minha xente » . Vai por ti, Nacho ;
por miña irmà e todos os que recibiron boas novas ultimamente.E todas.
Bicos sanfroilaneiros !
Iiiiiiiiiiiiuuuuuuuujuuuuuujujuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii ….oé oé oéoé oé oéééé…….
Biiiiiicos.
bágoas chuvia de alegría
lembreime onte de ti
compostela camiñando
onte o sol vencía as nubes
ti vencendo a ese casiano
ai esta chuvia de outono
serán bagoas de alegría?
polo cronista rabudo
tamén van as miñas rimas
manolo pipas
Parabens Nacho!! Que boa noticia!! Estábamos todos pendentes de ti !! Yujuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu
Beijinhos
Te he seguido, como tantos otros, durante tu periplo vital de este ultimo año, disfrutando de tus palabras, de lo mucho que eres capaz de transmitir con ellas, provocandome una sana envidia de la periodista frustrada que soy, y con la certeza, ahora confirmada, de que la quimica, los rezos, los astros y todo lo que queramos creer, se habian aliado para que todos pudiesemos disfrutar de tu inmenso don, muchísimo tiempo mas, pero sobre todo para que tu puedas disfrutar de tu familia
ENHORABUENAAA
Parabéns!
Lagrimas anónimas desde tu pueblo , que alegría !!!!!!!!!!!
Enhorabuena, Nacho. Con toda la energía positiva que desprendes, Casiano no tenía otra alternativa que darse a la fuga
Como me alegro de tu llegada a la cumbre amarrado a la vida. Los que te leemos sabemos de tu enroque a la vida, del enfoque que le diste y le das a cada momento y la perspectiva con la que le haces frente al enemigo. Este año has dado lo mejor de ti para sobrevivir, en etapas sumadas de una en una. Nacho, que vengan etapas, que un «feixe de xente» desde la cuneta te seguimos y te aplaudimos, yo además, te admiro. Y tu a lo tuyo, a seguir sumando vida.
Alègrame a vosa alegría!
¡¡Ole, ole y ole…!! me alegro un montón, de verdad…. Un abrazo grande para los tuyos.
Que alegría escucharte hoy en Radio con Antia! !!! Mucha felicidad y A disfrutar de esta vida que tanto te mereces por tu lucha. Fuerza y ejemplo. Besos Nacho
Enhorabuena, nos has regalado muchas sonrisas y esta es la más grande de todas. Mil besos.
Ainda que son un deses fulanos sospeitosos que adoitan chorar para dentro, acabome de levar a alegria do dia ao lerte nesta morriñenta maña de outono. Disfruta, compañeiro, que ven o mereces despois de non afrouxar este longo ano. Disfruta das vistas mentras descendes suave e ludicamente o cumio que coronache con sangue. Unha grande aperta.
Carpe diem rabudo.
Acabo de ler este último post teu. Facíame falla, despois das noticias de hoxe, acerca da nosa paisana enferma moi probablemente por espir a uns a costa de outros (neste caso «Juan Pueblo»).
E grazas a tí, xa rín e xa chorei de ledicia, porque pese ao meu cabreo polo tema exposto, leo que probablemente por ese espíritu que te alumea, as cousas pintan ben para unha persoa que se pelexa contra un enemigo invisibel con armas do sistema e pese ó mesmo sistema.
Como dí alguén que sei eu, é de traca!.
Namentras, bota un aturuxo ben longo rabudo… eu seguro que me atrancaria no medio e quedaría nun laio… e quero que sexa un aturuxo ben forte.
Grazas por estar ahí e por ser como eres.
P.D. Se mo permites, unha candela por esa dona, paisana nosa que tá a pelexar hoxe noutra guerra igual de inxusta ca que tés tí (sí, falo da enferma de ébola).
E felicitarte pola tua escolla do tema musical de este post: sodes uns heroes.
Hola Nacho, no te imaginas lo que me alegro.
Lagrimones desde Ourense, pero siempre de alegría.
Mil besos.
estas feito de unha pasta especial eso fai que sexas un triunfador ,animo e a vivir
Noraboa de corazón! Non é a primeira vez que me fas saltar as bágoas… pero estas son pola grande ledicia da túa boa nova.
Si é a primeira vez que che escribo un comentario pero é que a ocasión meréceo. Aproveito tamén para darche as razas, Nacho. Grazas polo teu humor, polas túas verbas, polos teus pensamentos… Grazas, en definitiva, por facer co teu exemplo máis levadeiro o cancro ós enfermos e tamén a nós, os familiares.
Pois aí che mando outras pouquiñas bágoas de ledicia desde San Lázaro..Compostela..por ti e polos teus. Bicos Nacho.
¡Qué estupenda noticia! ¡Parabéns, rabudo todoterreno!
YUju!!!!!!
Te oí por la radio ayer, en la Ser. Te seguía hace tiempo. Me emocionó la noticia como si fueses de mi familia.
Muchisimas felicitades para ti, tu mujer y toda tu familia.
Unha aperta moi grande desdeToledo.
estupenda noticia, gracias polas tuas palabras una orensana que vive en toledo y con un familiar que esta pasando por lo mismo. animo a todos los que estais luchando
FELICIDADES, TE DESEO QUE SIGAS MEJORANDO
Me alegro mucho, con tus reflexiones, algunas veces llore, pero ya ves esta vida es una continua prueba.Bs
Que cierto lo de » las alegrías lloradas son las verdaderas… » Por muchos llantos de alegría a tu salud !!!!!!!!
Pos ahora ya no tienes excusa para no hacerme una visita!!! DF te espera para la presentación de tu libro
Noraboa ! A ver se traducen o teu libro ó ingles ( ben o merece ) e o vés a presentar Por estas terras anglosajonas , saudos
¡Fantástico!, el resultado, el relato y la superación.
Bennnnnnnn!!!!!!!!!
Pido perdón por no derramar ni una lagrimita… es que estoy bailando en una pata porque le has dado duro y para que tenga al maligno.
Me alegro, infinitamente. Felicidades, abrazos cómplices a tus muchas santas y tíos llorones (esos son hombres!). Nacho, un abrazo grande de verdad. A gozar.
Habrá foto estilo «Manuelito» de Mafalda alguno de estos días?
A relajarse y seguir dándole a lo que te haga feliz,
Desde Torremolinos,. Estela (hasta hace unos días desde Bs As). Nunca es tarde para nada.
Bravo!
La mejor de las noticias! a disfrutarlo!
-.- . -. — – .. -.-. .. — -. -.- . -. — – .. — -.
..- -. …. .- .- .–. . .-. – .-
Que alegría me das !. Non choro pero case, de verdade.
Bieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen!!!
Como escribiste hace casi un año, que las carreras no serían posibles sin toda esa gente que está a los lados de la carretera animando a los ciclistas, ahí me tienes, aplaudiéndote, riendo y llorando a la vez de alegría por que le has ganando a «ese cabrón con pintas». Un abrazo Nacho!!! Que grande eres…que forma de contarlo!…siempre nos hace reir!!!
¡Hola Rabudiño!
Nos alegramos de todo corazon de que todos los ultimos controles radiologicos hayan resultado satisfactorios. Enhorabuena. El tratamiento ha sido muy duro, pero tu aun lo eres mas. Tienes una constitucion fisica y psicologica a prueba de cañon, que esta ayudando enormemente a los medicos y al tratamiento. Me parece que tu eres igual de terco que Stephen Hawking, que a los 20 años le diagnosticaron una esclerosis lateral amiotrofica y le pronosticaron 2 años de vida, ¡ y ya cumplio el tipo los 72 ! Con lo de la Vurrocracia tienes que resignarte. Es un mal necesario, como las borrascas del Atlantico, el IRPF o las multas de trafico. Peajes que hay que pagar por vivir en una sociedad ordenada, que no civilizada.
Y con respecto a la atraccion irrresistible que sienten las polillas por ti, puede que sea debido a que secretes muchas feromonas (hormonas de atraccion sexual). Siempre lo sospeche de ti, pero nunca me habia atrevido a decirtelo. Lamentablemente las mujeres no tienen ni el 10% de la capacidad olfativa de las polillas ( y si son vurrocratas, aun menos). O no lamentablemente, porque en caso contrario tendrias un serio problema social.
Bueno, Nachomirás, adelante y caña al astrocitoma y a la vurrocracia, por delante y por detras, hasta que aprendan que Nacho no se rinde. MUCHOS ABRAZOS.
«Escribe lo que te parezca» reza este cuadrito. Se me agolpan tantas emociones, que me resulta dificil resumir….. asi que te voy a copiar unas palabras de la Madre Teresa, que son inspiradoras:
SIEMPRE TEN PRESENTE
Siempre ten presente que la piel se arruga,
el pelo se vuelve blanco, los días se convierten en años…
Pero lo importante no cambia,
tu fuerza y tu convicción no tienen edad.
Tu espíritu es el plumero de cualquier tela de araña.
Detrás de cada línea de llegada, hay una de partida.
Detrás de cada logro, hay otro desafío.
Mientras estés vivo, siéntete vivo.
Si extrañas lo que hacías, vuelve a hacerlo.
No vivas de fotos amarillas…
Sigue, aunque todos esperen que abandones.
No dejes que se oxide el hierro que hay en ti.
Haz que en vez de lástima, te tengan respeto.
Cuando por los años no puedas correr, trota.
Cuando no puedas trotar, camina.
Cuando no puedas caminar, usa el bastón.
¡¡¡Pero nunca te detengas!!!
… Siempre adelante Nacho!
Con todo mi afecto.
Ana María