39. Simulación de la vida
por Nacho Mirás Fole
Con la mierda de tiempo que tenemos, encharcados de tantas ciclogénesis explosivas encadenadas, o pones la imaginación a trabajar o te ahogas y te tiene que levantar el forense. A mí, esta mañana, como a Roberto Benigni en La Vida es Bella, me ha dado por la simulación, pensando precisamente en aquella maravilla de artículo que me dedicó Manuel Jabois en El Mundo. Así que, justo después de dejar a los niños en el colegio, me fui directo al garaje donde tengo guardada la caravana. La excusa era pagar el mes, pero se me fue la mano. Entré en mi casa con ruedas, me tumbé sobre la cama y me imaginé que estaba en el cámping Pavillon Royal de Bidart, en el país vasco francés, rodeado de esas familias holandesas y alemanas tan ordenadas que planchan las tiendas de campaña con raya. Afuera, en la realidad, llovía a dolor, pero disfruté del momento tanto que si me descuido me quedo a comer. Mi caravana siempre huele a verano, si es que me acuerdo a qué huele el verano.
Después regresé a casa y seguí imitando mi vida anterior. Me fui al sótano y, de una sola patada, arranqué mi Vespa 150 Sprint de 1966 con matrícula de Córdoba, metí primera y me di unas diez vueltas entre los coches de mis vecinos. No había vuelto a oler el motor de mi novia italiana made in Spain desde que me operaron, así que disfruté del viaje a ninguna parte medio colocado por los vapores de la gasolina mezclada con aceite. Cuando me subo a alguna de mis motos -la otra es una Suzuki Burgman 400- me convierto en el centauro con manillar que realmente soy. No poder disfrutar ahora del parque móvil es otro daño colateral del puto cáncer y sus mariachis, por eso la simulación me sirvió para recordar cómo era la vida antes y para reafirmarme en cómo será después.
Acabé la mañana de simulacros tomándome una cerveza en mi local de cabecera, La Bodeguilla de San Lázaro. Vale, era una cerveza con truco, pero la disfruté en una mesa interior igual que en un chiringuito. No sé si lo sabéis, pero en el mundo de la oncología corre como la pólvora una marca concreta: la Superbock negra sin alcohol, quizás, de las descafeinadas, la que más se parece a la cerveza verdadera. Menos mal que nos queda Portugal. No me pagan por anunciarla, pero probad y me contáis.
Después tocó volver a la realidad sanitaria en la que vivo instalado. Llovía tanto y hacía tanto viento que estuve por llamar a los buzos de la Guardia Civil para que me llevaran al hospital en una lancha neumática con la sirena puesta. Al final lo hizo un amigo en un coche anfibio. Os aseguro, en cualquier caso, que entre la caravana, la Vespa y la cerveza entré en la freidora como quien va a tostarse al solarium. Lo que no fue una simulación fue el apagón provocado por la ciclogénesis que afectó a todos los aceleradores lineales de la churrería del Clínico Universitario de Santiago. Y estas máquinas, que son alemanas, no se arrancan tirando de una cuerda. Tuvieron que venir los físicos a resucitarlas y eso provocó algún problema en el servicio, solventado en todo caso por el magnífico equipo profesional que lo gestiona. No puede ser que semejantes aparatos estén a expensas de las tormentas. Los sistemas de alimentación ininterrumpida (SAI) se usan ya hasta en las lavanderías, conselleira. Menos escayolar montes y más inversión donde hace falta.
Me acuesto, que necesito descansar. Un consejo para todos aquellos a los que os toca la dura carga de acompañar a un enfermo oncológico: la escala de valores, prioridades y tiempos de los que tenemos cáncer no tiene nada que ver con la del resto del mundo. Por eso ayuda mucho que no estallen discusiones provocadas por chorradas; ayuda que nos digan que sí a cualquier estupidez que nos apetezca, por mucho que a otros les parezca una tontería o simplemente no lo entiendan. Olvidad la racionalidad como precepto. El problema verdaderamente importante es el cuadro clínico, con el que cargamos nosotros solos. No me canso de decirlo: nadie se radia ni se envenena por nosotros; nadie sufre los efectos secundarios de la radiactividad y de la química. Así que dadnos el gusto, aunque sea la razón del tonto. Veréis que bien nos va, a los que cuidan y a los cuidados. Me voy a la cama con Pasión. Con Pasión Vega y sus cosas que hacen que la vida valga la pena. Ahora toca ser feliz… (continuará)
Boas noites, que descanses…..
Llevaba 1 hora mirando el correo para ver si podía leerte antes de irme a la cama, ya me tardabas. Sé que lo que pasais los pacientes oncológicos no nos lo podemos imaginar, pero ten en cuenta que los que acompañamos también sufrimos (y mucho), seguro que no más que vosotros, pero estamos ahí. Que descanses,. hasta mañana que te vuelva a leer.
yo tmb soy fan de la superbock negra sin. A descansar!
Prueba con un buen plato de papas fritas con huevos, verás como vale la pena…
Tenias razón cuando decías que solo un enfermo oncológico entiende a otro,y en este lo reafirmas,aunque los que nos acompañan nos traen en palmitas.Me perdí lo de A Coruña y no sabes como lo siento.Prepara las motos que el verano está al caer.
La Conselleira estara pensando en como explicarle al Presi lo del marido, caradura coño
Que tengas un fin de semana ciclogenicamente bueno,
sigo por aquí, nacho. non comento porque teño a sensación de que niso de aproveitar o tempo con cousas importantes non se inclúe ler as chorradas que poida escribir un servidor. miña nai chamou a semana pasada desde a outra punta do mundo con novas malas novas desas con consecuencias de quimioterapia. había anos que vivíamos máis ou menos tranquilos. me cago en todos os demos. xa lle pasei o enderezo deste chiringuito teu. apertas, querido.
Como sabes Nacho…sigo aprendiendo de ti.
Besos y fuerza.
Buena frase: «la escala de valores, prioridades y tiempos de los que tenemos cáncer no tiene nada que ver con la del resto del mundo» Y que razón tienes.
Sigue disfrutando de la vida… Los demás te acompañamos en eso.
si me lo permites, y viniendo de una cuarentañera, también te digo que estas mas guapo al natural. yo por no molestar, que se lo que le molesta a los famosos(véase la ironia) , no me acerque ni a besarte ni a decírtelo al oído, no me atrevi. un beso, que la fuerza te acompañe. te hablo de tu y con cariño e ironia como a un amigo, porque te leo desde el principio y te siento muy cercano
Yo soy de Boiro y voy a Santiago bastante a menudo, unas veces por las revisiones y otras a visitar a mi tío que esta en la residencia de San Lázaro.
Hemos estado en la Bodeguilla en algunas ocasiones, sobre todo en el verano, y la Superbok negra esta muy bien.
No se que porcentaje de saliva has perdido tu, pero ese plato tan suculento que te recomienda Antonio, yo hace años que no puedo tomarlo por la falta de saliva.
En tu caso cuan do termines el tratamiento, seguramente iras recuperando la saliva, si no toda ,gran parte.
Hay que continuar con esos animos, y vivir el día a día lo mejor posible.
Efectivamente… A los q nos ha tocado acompañar a enfermos oncológicos varios en los últimos años también nos ha tocado aprender lo q es la lucha x la vida, desde banquillo Vip… Y personalmente, he d reconocer q para q me «tocara» me compré todas las papeletas… Volvería a hacerlo encantada! Un bico!!
Hola Nacho ,lo que me enseño mi experiencia con el cáncer es ACEPTAR la nueva situación y disfrutar de lo que ofrece.Cómo decía la psicóloga , nunca vuelves a ser como antes y si no lo aceptas caes en una depresión y eso es ir cuesta abajo y..se va muy rápido. Sin embargo si te adaptas ,,descubres que puedes hacer cosas, que antes no tenias tiempo para ellas,.El trabajo consiste en descubrir lo que puedes hacer.y vivir a tope la nueva etapa de tu vida.
Hola Nacho,, he visto hoy en eldiario.es , y me he acordado de vos,, echale un vistazo,, es interesante!!
buen finde,, gracias por darnos tanto!!!guapoo!!!!!
http://www.eldiario.es/colaboratorio/MedBravo-Cancer-Oncologia-tecnologia-Software_Libre-Transparencia-Big_Data-datos-ciencia-Sanidad-Salud-Aurelia_Bustos_6_226137409.html
Hola Nacho, soy lector de la Voz de toda la vida pero hasta el reportaje de esta semana nunca te había visto la cara ni sabido de tu astrocitoma.
Te admiro por la forma en que lo estás llevando, escribiendo este blog para algún día enseñárselo a tus nietos.
Nosotros hemos estado en el otro lado y por desgracia no todos hemos vuelto, por lo que te recomiendo que como gran periodista que eres busques mas verdades, pregúntale a tus médicos cuántos pacientes antiguos tienen, si ellos creen que a un tumor encapsulado en el cerebro se llega intoxicando el organismo.
Te voy a pasar el enlace a un blog del marido de una enferma de cancer cerebral para que le eches un vistazo.
cancerintegral.com
No creas que es un chaman ni un pseudocientífico, pues sus fuentes se basan en estudios de prestigiosos centros oncológicos alrededor del mundo.
Me alegra conocerte, ( aunque sea por estas putadas de la vida…otros se mueren de repente, o en accidente..) y que seas un faro de luz en medio de nieblas y borrascas.
Saludos
Hola Nacho, es un placer saludarte, soy seguidora de la Voz y te sigo desde que vi tu entrevista, eres un ejemplo a seguir y te deseo lo mejor sigue asi que tu puedes. Un saludo
Hola! es la primera vez que te escribo,el día 5 mirando la Voz por internet, entré en tu página ya que me llamó la atención tu situación, periodista que tenía un blog y que sigue escribiendo después de que le fuera encontrado un pequeño bulto en la cabeza , contando sus sentimientos antes y después de la operación, cuando estaba esperando el resultado de la biopsia y después de saber que era un tumor maligno. Me gusta tu modo de enfrentarte a tu problema, siguir escribiendo, creo que es una buena opción para tí y para los que te leen y tienen o tuvieron la misma enfermedad CÁNCER a mi también me gusta llamarla por su nombre, aunque como tú dices los propios médicos evitan mencionar esa palabra. Leí la entrevista que te hicieron y me gustaron tus palabras, y me identifiqué contigo, tus contestaciones son similares a las que yo daría.Estoy muy agradecida del trato recibido tanto por mi radióloga, que está en la primera puerta y siempre la tiene abierta, como con los oncólogos que me atendieron y en que solo nos entendemos los que lo pasamos, haz lo que tengas ganas de hacer aunque te digan que son locuras, es una etapa que hay que pasar, en cuanto a la saliva, poco a poco se va recuperando, yo siempre llevo conmigo una botellita de agua, lo de la saliva artificial es un lío, compra caramelos smint de menta en lata verde, son más grandes que los normales por lo que duran más en la boca y producen saliva y chicles. Este mes voy a revisión, hace 4 años que llevé el tratamiento, estoy trabajando y me encuentro bien. Sigue con esa actitud positiva dentro de lo negativo, te hará bien. Un beso.
Ah, mi canción durante el tratamiento fue la de Rosana «Sin miedo» la ponía en el coche cuando iba para el hospital y me ayudó mucho: Sin miedo lo malo se va convirtiendo en bueno… Te la recomiendo.
Hola de nuevo Nachete.
El otro dia te vi en la tele, como todo el mundo-no iba a ser menos- y te encontre muy bien, tanto fisica como psicologicamente, y con las ideas muy claras. Me admira tu fortaleza y no te voy a llamar el hombre de acero, porque ese nombre ya esta registrado, pero si te voy a llamar EL HOMBRE DE TITANIO.
Veo que ni la craneotomia, ni los rayos y truenos, ni los venenos han mermado para nada tus capacidades intelectuales y tu sentido del humor (que como tu sabes suele denotar un alto nivel de inteligencia), y cada dia estas mas inspirado y escribes mas y mejor. Ya me cuesta trabajo seguirte dia a dia., pero en este jodido invierno tan aburrido, humedo y triste tus cronicas son de las pocas cosas que me animan realmente y me motivan.
Tus experiencias con la memoria olfativa me parecen de lo mas interesante, pero lo mas importante es que no solo te limitas a dejarte llevar por la corriente, sino que nadas activamente. Como sigas asi en unas semanas te vas a convertir en uno de los mayores expertos mundiales en todo tipo de astrocitomas, sideromas y planetomas y ya te veo discutiendo los protocolos y tratamientos con los oncologos de tu a tu.
Bueno querido amigo, ya no estamos en el comienzo, llevamos un buen trecho andado y sin importantes tropiezos. Me alegro mucho por ti, te lo mereces, porque tienes muy buena madera, la de luchador.
Tambien quiero felicitar desde aqui a los oncologos, a los que puedes decirles , como en la hermosa poesia del inmortal Celso Emilio Ferreiro en «Notas Necroloxicas» (luego musicada por Luis Emilio Batallan) :
«Xente a quen debes decirlle
sorrindo e sin acritude
os mortos que vos matades
gozan de voa saúde
Pode o corpo ser vencido
pode o dereito ser torto
mais o lume que alampea
xamais o veredes morto»
Un abrazo muy cariñoso, Hombre de Titanio y hasta pronto.
Hola Nacho, soy Italo Calvino y te mando este párrafo con la intención de que te veas reflejado y animarte mucho
«Ojalá se pudieran partir todas las cosas enteras (….) así cada uno podría salir de su obtusa e ignorante integridad. Estaba entero y todas las cosas eran para mí naturales y confusas, estúpidas como el aire; creía verlo todo y no veía más que la cáscara. Si alguna vez te conviertes en la mitad de ti mismo, muchacho, y te lo deseo, comprenderás cosas que escapan a la normal inteligencia de los cerebros enteros. Habrás perdido la mitad de ti y del mundo, pero la mitad que quede será mil veces más profunda y valiosa. Y también tú querrás que todo este demediado y desgarrado a tu imagen, porque belleza y sabiduria y justicia existen solo en lo hecho a pedazos.»
El vizconde demediado.
Descansa este fin de semana,y haz lo que te de la gana,si la siguiente cicloxenese no te lo impide…jajaja.Te vi en la tele,estás estupendo. Un abrazo.
Prometo probar esa cerveza negra descafeinada y me la tomaré «a tu salud» esa que vas a recuperar pronto!! 😉
Hola Nacho
Que che vou decir que non sepas? Pois aqui tes a unha acompañante de 2 loitadores, sii 2 asi como o lees!! Meu pai e meu sogro. Dende agosto de 2012 estou o pe do meu loitador (meu pai, ay Deus como se me enche o corazon falando do meu Rey), tivo sesions de freidora e tamen sesions de vodka como di el… Embarazada como estaba eu decidin estar o seu lado, el ca sua espada e eu co meu escudo!! Chegou ese 20 de decembro de 2012, ese dia quitaronlle a Casime… Como di el o casimematas era ese trozo de carne que se instalou no seu cardias e provocou que non puidese comer 7 longos meses… Pero despois de saltar pedras e escalar montañas aqui estamos fortes os 2!! Sigue cun par de sesions de vodka (e cun par de «ovos» que lle votou a vida).
Agosto de 2013, o meu outro loitador saca a sua espada!! Desta vez toca loitar cun contricante mais demoledor pero tras varias sesions de vodka con ron aqui o temos, algo mareado pero con ganas de seguir!!!
Asi que moito animo e forza!! Os que vos cuidamos pasamos autenticas penurias en silencio sin saber si realmente vos decides que estades ben para non preocuparnos!! A ti loitador so me quedan darche unha aperta cibernetica e desexarche o mellor do mundo!! E por suposto que buscarei a forma de porme en contacto contigo persoalmente!! Non te decaigas que os cuidadores tamen necesitamos ver que os nosos cuidados valen de algo!!! Un bicazo!!!
Hola Nacho.
Te vi por casaulidad el otro dìa en la TVG, me impactò las abultadas gònadas con la que afrontas esta enfermedad,que, por desgracia, conozco casi en primera persona a travès de mi madre (DEP). Provengo de una familia de emigrantes del rural retornados en los setenta que hicieron «un duro» en la incipiente hostelerìa compostelana de la època, pero cuyo deambular por el mundo no varìo su forma de entender la vida aprendida en la infancia. De las enfermedades propias no se habla y si es mortal ni se piensa,la metemos en un saco lo atamos fuerte y lo guardamos en lo mas profundo de nuestro cosnciente.
Cada uno hace frente a la desgracia con las armas que tiene.
Por esto, casi me emociona la naturalidad con la que hablaste del cancer en la tele, como te esforzabas para normalizarlo y que deje de ser una larga enfermedad o como lo llama tu padre, que ahora no me acuerdo.Tienes mucho valor,tìo,y màs con tus años.
Ole tus huevos.
Decirte que nos conocemos de hablar por tlf. una vez hace unos doce-trece años. Te acuerdas del intento de venta de un bebè rumano en una cervecerìa de Santiago? Yo fui el camarero testigo de todo.
Mucha suerte, paciencia y fuerza
Acabo de llegar a éste lugar.
Apenas comenzar a leer me quedé impregnada de tu fuerza y ganas de luchar.
Solo puedo desear que tú y todos aquellos que se encuentran en….ésta situación «especial»…muy pronto podáis retomar vuestra «normalidad».
Namaste.
Nadie siente mi dolor. Nadie. La mía no es oncológica la mía es artrítica psoriásica, la «p» le da un aire interesante. Lo que dices en alguna de tus «entregas», esa verdad que nos tenemos que tragar con la pena más grande del mundo, ha llegado para quitarme una espinita clavada; ni el mismísimo reumatólogo sabe lo que me duele. Y pienso ahora, que si yo me puedo quitar una espina leyéndote es porque la enfermedad ha hecho posible la creación de un vínculo. No han hecho falta abrazos, ni cercanía tampoco. Las palabras, tus palabras, son las que han hecho posible esa «brujería», la de sentir el alivio al sacar esa astilla molesta. Da igual el color de nuestra enfermedad, algo nos une, lazos.
Nacho, te sigo leyendo.
Que nadie diga a ningún enfermo de cualquier clase la palabra «Te entiendo», a menos que pueda acreditar por certificado médico que ha padecido esa enfermedad, y hablo de cualquier tipo de enfermedad y con mas razón de la tuya, porque al enfermo le suena a mendaz y como tu dices no está la persona para aguantar esas cosas. De todas formas piensa tu también que los que te rodean desean aliviarte y hacerte todo mas llevadero. Cuando uno está enfermo ó lo pasa mal se produce una desbandada general de gente antes amiga, e incluso familiares, por tanto a los que quedan hay que comprenderlo aunque a veces digan tonterías dignas de premio.
¡Animo!
Hola otra vez aquí poniéndome al día con ti blog, yo en plena sesión de quimioterapia disfrutando y leyendo, Saludos desde Perú.